Έχω πει πολλές φορές
και έχω γράψει άλλες τόσες ότι η γενοκτονία για μας τους Πόντιους, δεν είναι μιά
απλή χρονική περίοδος της ιστορίας δεν είναι καν’ μια απλά σκληρή περίοδος,
όπου οι πρόγονοί μας υπέστησαν τα πάνδεινα. Δεν είναι μόνο το «Άουσβιτς εν
ροή», όπως χαρακτηριστικά περιγράφει τα δεινά των προγόνων μας ο Πολυχρόνης
Ενεπεκίδης. Η γενοκτονία είναι κάτι παραπάνω, είναι κομμάτι του γενετικού
κώδικα του κάθε Πόντιου, και ίσως το σημαντικότερο.
Μπορεί κάποιος που
έζησε και μεγάλωσε σε αυτόν τον τόπο, να αδυνατεί να το καταλάβει, αλλά όμως
έτσι είναι. Κομμάτι, που ακόμα κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις, το βρίσκεις
πάντα μπροστά σου. Είναι αυτό το αίσθημα του κενού στην ιστορία του καθένα μας,
είναι το βίαιο σπάσιμο των κλαδιών του γενεαλογικού μας δένδρου. Είναι οι
353.000 αθώοι άνθρωποι που έφυγαν με τρόπο σκληρό και απάνθρωπο. Είναι οι θολές
εικόνες των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας για μια πατρίδα που δε
γεννηθήκαμε, δεν γνωρίσαμε και δε μεγαλώσαμε σ’ αυτήν. Είναι η αδικία, η
προσφυγιά αλλά και αυτό το περήφανο πείσμα της επιβίωσης. Οι σφιγμένες γροθιές
που μας τραβάν μπροστά. Είναι όλα αυτά που ασυναίσθητα διαμορφώνουν το
χαρακτήρα μας.
Μπορεί να ακουγόμαστε
παράταιροι όταν λέμε ότι απαιτούμε την αναγνώριση της γενοκτονίας. Κάποιοι
επιμένουν να κλείνουν τα αυτιά τους ακόμη και εδώ στην Ελλάδα μας. Επιμένουν να
μην καταλαβαίνουν. Και πώς να καταλάβουν; Και γιατί να καταλάβουν;
Βλέπετε οι Πόντιοι
είναι οι Έλληνες που απουσιάζουν από την ιστορία της Ελλάδας μας. Η δικιά μου
γενιά μεγάλωσε με τρεις σειρές για την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας και μετά
τίποτα. Χαθήκαμε από τα σχολικά βιβλία μέχρι να ξαναβρεθούμε αιώνες μετά στην
Προκυμαία της Σμύρνης. Και μετά πάλι τίποτα. Σα να μην υπήρξαμε. Αλλά και
σήμερα δεν άλλαξε τίποτε.
Τα παιδιά μας, όπως και οι
μαθητές της εποχής μου, μαθαίνουν για τις Σουλιώτισσες αλλά δεν ξέρουν για τη
θυσία των γυναικών της Σάντας. Μαθαίνουν για τους Κλέφτες και τους Αρματωλούς
αλλά δεν έχουν ακούσει ποτέ για το Αντάρτικο του Πόντου. Μαθαίνουν να φοράνε με
τιμή τη φουστανέλα που όμως για μας τους Πόντιους, δε σημαίνει τίποτα. Οι
πρόγονοί μας δε τη φορούσαν, παρά μόνο υπηρετώντας την πατρίδα κατά τους
πολέμους.
Βλέπουν τους τσολιάδες της Προεδρικής Φρουράς όπου
τελευταία προστέθηκε και η Ποντιακή παραδοσιακή στολή αλλά τη φοράνε μόλις μια
φορά το χρόνο, στις 19 Μαΐου για μία ώρα!
Οι μαθητές του σήμερα συνεχίζουν να αγνοούν τη
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και τη θυσία 353.000 Ελλήνων του Πόντου!!!
Το πρόβλημα δεν είναι απλά
και μόνο ένας Υπουργός οι δυό – τρεις πανεπιστημιακοί αρνητές της γενοκτονίας.
Το πρόβλημα είναι, ότι εμείς οι Πόντιοι αν και παρόντες στο σήμερα, παρόντες σε
όλους τους αγώνες του λαού μας, συνεχίζουμε να απουσιάζουμε από την εκπαίδευση
στην Ιστορία της Πατρίδας μας.
Πριν
επτά χρόνια, με έναν καλό μου φίλο βρέθηκα στην πατρίδα, στον Πόντο. Με ρώτησε
λοιπόν κάποια στιγμή … «έστω ότι αύριο, οι Τούρκοι, αναγνωρίζουν τη γενοκτονία,
μας ζητούν συγγνώμη και μας λένε.. «ελάτε πίσω, πάρτε πίσω τα σπίτια σας, δικά
σας μέρη είναι… ελάτε πίσω». Θα γύριζες;» Από τότε το ερώτημα αυτό, έρχεται
συνέχεια στο μυαλό μου. Πολλές φορές το σκέφτομαι, κλαίω, θυμώνω με τον εαυτό
μου, αλλά όπως και τότε έτσι και σήμερα δεν βρίσκω απάντηση να δώσω…
bsgreeks.blogspot.gr
