Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Ο ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΚΡΟΥΣΜΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ Μετά το δημοψήφισμα ο Ερντογάν θ' ασχοληθεί με τη Χάλκη.

Ο χαιρετισμός του Ταγίπ Ερντογάν, που εκφωνήθηκε κατά τα προχθεσινά εγκαίνια της έκθεσης έργων τέχνης στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, σηματοδοτεί -για όσους γνωρίζουν τα πράγματα εδώ στην Τουρκία- ένα θετικό βήμα προς το αίτημα επαναλειτουργίας της. 
Ο Αλέκος Φασιανός εξηγεί στον Οικουμενικό Πατριάρχη το ωραιότατο έργο του
Κάποιοι, μάλιστα, ευελπιστούν τον Σεπτέμβριο του 2011, όταν ο Τούρκος πρωθυπουργός θα έχει ξεμπλέξει με το δημοψήφισμα για την αναθεώρηση του Συντάγματος και τις εθνικές εκλογές, να δώσει το πράσινο φως για την επαναλειτουργία της Σχολής. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος εγκαινιάζοντας την έκθεση «Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη» έκανε μια έμμεση νύξη, αυτή τηΝ ελπίδα που έχει αναφανεί τελευταία, λέγοντας: «Εστω η παρούσα έναρξις να καταστεί προανάκρουσμα επαναλειτουργίας της Σχολής και έμμεσος κρούσις κώδωνος ενάρξεως των μαθημάτων».


«Εμμένοντες αναμένομεν»
Προηγουμένως είχε αναφέρει ότι η σχολή είναι κλειστή παρά τις συνεχείς παρακλήσεις του από το 1971, ενώ λειτουργούσε αδιακόπως από το 1844. «Οι αρμόδιοι κατανοούν το άδικο, υπόσχονται λύσιν αλλά έτερον ουδέν». «Ο λόφος όμως (σ.σ. στην κορυφή του οποίου βρίσκεται η Σχολή) καλείται «λόφος της ελπίδας» και «η ελπίδα ου καταισχύνει», είπε ο προκαθήμενος του οικουμενικού θρόνου με τον γνωστό μειλίχιο τόνο στη φωνή του. Θύμισε πως για τους ντόπιους η Χάλκη ήταν η νήσος των παπάδων (Παπάζ αντασί), γιατί κάθε μέρα έβλεπαν στην αποβάθρα «την εποχή της ελεύθερης ρασοφορίας», «κληρικούς εκ περάτων», όπως είπε, να αποβιβάζονται και να επιβιβάζονται στα πλοία της γραμμής. Οι περισσότεροι ανέβαιναν το λόφο πεζή. Προχθές πολλοί διάλεξαν άμαξες με άλογα αντί των πούλμαν που για την περίσταση είχαν επιστρατευτεί για ν' ανεβάσουν τους περίπου 500 Ελληνες και Τούρκους προσκεκλημένους.
Τελειώνοντας την ομιλία του, ο Οικουμενικός Πατριάρχης τόνισε ότι η Σχολή πρέπει να ξαναλειτουργήσει και οι λόγοι είναι προφανείς. «Εξάλλου, τα πάντα είναι έτοιμα προς υποδοχήν σπουδαστών, από των μαυροπινάκων και των θρανίων έως των σπόγγων και της κιμωλίας. Εν λείπει: μία υπογραφή. Εμμένοντες αναμένομεν».
Το κλίμα ήταν ήδη φορτισμένο συγκινησιακά από τον εσπερινό που τελέστηκε στο εκκλησάκι της σχολής, την Αγία Τριάδα, με τις μορφές των αγίων γύρω να συμμετέχουν στην παράκληση, εικόνες πολύ καλά συντηρημένες, μουσειακές, του 16ου-17ου αιώνα.


Ιερείς και μουεζίνηδες
Ο Πατριάρχης έχοντας πλάι του τον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού Παύλο Γερουλάνο ξεναγήθηκε από την επιμελήτρια της έκθεσης Ιριδα Κρητικού και σε μια αίθουσα όπου ακούγονταν συγχρόνως ήχοι από μια ορθόδοξη λειτουργία, η φωνή του μουεζίνη από τον μιναρέ και μικροπολιτών του δρόμου και η βουή της αγοράς μέσα στην πόλη. Αυτή είναι η Κωνσταντινούπολη, που την ιχνηλάτησαν με περισσή ευαισθησία οι Ελληνες καλλιτέχνες. Πολλά από τα έργα τους είναι εξαιρετικά, όπως τα δύο τεράστια έντομα της Αφροδίτης Λιτή, που είχαν τοποθετηθεί στον κήπο, η Αγια-Σοφιά όπως τη βλέπει διαχρονικά ο Αλέκος Φασιανός, ο οποίος έρχεται πολύ συχνά στην Πόλη γιατί συνεργάζεται στενά με μια γκαλερί.
Από το άλλο μισό της έκθεσης, που είδαμε στο Σισμανόγλειο Μέγαρο, στο κέντρο της Κωνσταντινούπολης, ξεχωρίσαμε το χαρούμενο πολύχρωμο παλίμψηστο από τη «Σειρά πόλης» του Μάρκου Χατζηπατέρα, τον μαύρο τρούλο της Αγια-Σοφιάς σε χρυσό φόντο του Χαρίτωνα Μπεκιάρη και τους «Μπακλαβάδες» του Παναγιώτη Τανιμανίδη.
Ο Τούρκος φίλος
Ανάμεσα στους προσκεκλημένους ήταν και ο φημισμένος Τούρκος καλλιτέχνης Ομέρ Καλέσι, που ζει και εργάζεται τα τελευταία χρόνια στο Παρίσι. Στενός φίλος του Ζακ Λακαριέρ αλλά και του Αλέκου Φασιανού, που είχε να τον δει δέκα χρόνια. Ο Ο. Καλέσι χαρακτήρισε υπέροχη την πρωτοβουλία οργάνωσης της έκθεσης, γιατί θεωρεί ότι «η τέχνη μπορεί να πετύχει ότι δεν μπορεί πολλές φορές η πολιτική», όπως μας είπε. «Η τέχνη δεν έχει σύνορα, όπως δεν έχει σύνορα η μουσική, η ποίηση και η λογοτεχνία. Και εάν η λογοτεχνία έχει πρόβλημα μετάφρασης, η ζωγραφική δεν έχει ούτε καν αυτό το πρόβλημα για να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους». Εξέφρασε την ευχή να οργανωθεί και μια έκθεση Τούρκων καλλιτεχνών στην Ελλάδα, που να δείχνει και πώς βλέπουν εκείνοι τη χώρα μας.
Στην Κωνσταντινούπολη σήμερα ζουν γύρω στους 1.400 Ελληνες, μας είπε ο κ. Ζεγκίνογλου, συστήνοντάς μας με υπερηφάνεια την «Ρωμαίισσα» γυναίκα του, Αλεξάνδρα, που είναι στέλεχος στο κόμμα του Ερντογάν και υπεύθυνη στις υποθέσεις της Πόλης. «Ο Ερντογάν μάς έχει υποσχεθεί ότι θα ανοίξει τη Χάλκη», λέει κατηγορηματικά.
Δίπλα του ο κ. Γιάννης Δερμιντζόγλου, διευθυντής του Ζωγραφείου Λυκείου, μας εξηγεί πως το Ζωγράφειο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, που μετράει 117 χρόνια ζωής. Εχει 45 παιδιά. Τα 4 είναι Ελληνόπουλα, 7 είναι αραβόφωνοι μαθητές από την Αντιόχεια και οι υπόλοιποι είναι ντόπιοι, Ρωμιοί της Πόλης. «Στην Κωνσταντινούπολη το 1870 λειτουργούσαν 59 ελληνικά σχολεία και σήμερα μόνο 7. Εχουμε συμφωνήσει οι 2 χώρες να λειτουργήσουν και άλλα σχολεία για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Η άποψή μου είναι ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να ανοίξει και η Σχολή της Χάλκης». *

Σκονάκια, καζούρα και... όνειρα για κορίτσια

Ολα λάμπουν μέσα κι έξω από τα κτίρια της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, ενώ στους φροντισμένους σκιερούς κήπους τα πεύκα και τα πανύψηλα κυπαρίσσια κρύβουν και αποκαλύπτουν το γαλάζιο της θάλασσας. Η θέα από εκεί ψηλά στη θάλασσα της Προποντίδας με τα μικρά Πριγκιπόννησα, ένα από τα οποία είναι και η Χάλκη, είναι μαγική.
Ο κόσμος που έφτασε το απόγευμα της Κυριακής εκεί, Ελληνες και Τούρκοι αξιωματούχοι, καλλιτέχνες, φιλότεχνοι, Ελληνες επιχειρηματίες από την Πόλη, που στήριξαν, όπως η Ολυμπιακή, ο Δήμος Αθηναίων κ.ά. την προσπάθεια της Αναστασίας Μάνου και της εταιρείας της οπτικοακουστικών παραγωγών «White Fox» να ανοίξει η Σχολή για μια έκθεση με 101 έργα κορυφαίων Ελλήνων καλλιτεχνών, εμπνευσμένα από τη διαχρονική ιστορία της Κωνσταντινούπολης, ξεχύθηκε αρχικά στους κήπους ώσπου να αρχίσει η τελετή των εγκαινίων. Κι όταν ολοκληρώθηκαν οι επίσημοι λόγοι, όλοι βιάζονταν να μπουν στις σχολικές αίθουσες με τους μαυροπίνακες και τα θρανία. Η μυρωδιά από τα βιβλία, τα τετράδια, το μελάνι και την ανάσα των μαθητών έχει πια ξεθυμάνει. Αλλά οι υπογραφές τους είναι ευδιάκριτες ακόμη πάνω στις μαύρες επιφάνειες των θρανίων.
Ολοι ήθελαν να δουν τον τελευταίο μαθητή, που πήγε με τον πατέρα του να γραφτεί στη Σχολή, αλλά δεν φοίτησε γιατί ανεστάλη η λειτουργία της. Ο καλλιτέχνης Αρης Στοΐδης έχει φιλοτεχνήσει ολόσωμο λευκό χάρτινο πορτρέτο του και το έχει αναρτήσει σαν οπτασία, κολλημένη στον τοίχο, σε μια αίθουσα διδασκαλίας. Επίσης όλοι ήθελαν να καθήσουν και να φωτογραφηθούν σαν μαθητές στα θρανία ή σαν δάσκαλοι στην έδρα. Πολλοί μπήκαν στον πειρασμό να ανοίξουν τις θήκες για τα βιβλία των θρανίων και να διαβάσουν κάποια χαραγμένα ονόματα, σημειωματάκια στον διπλανό, σκονάκια για το μάθημα.
Ενας ονειροπόλος είχε ντύσει την εσωτερική επιφάνεια του θρανίου του με τοπία από χώρες μακρινές αλλά και από γειτονιές της Πόλης. Ενας πιο πονηρός είχε κολλήσει σε μια ακρούλα τρεις πανέμορφες γυναικείες υπάρξεις. Ο ίδιος ο χώρος, που υπήρξε φυτώριο πνευματικών ανθρώπων, οικουμενικών πατριαρχών, διαπρεπών κληρικών και επιστημόνων, έκλεβε τις εντυπώσεις από τα εμπνευσμένα έργα των καλλιτεχνών γιατί η ζώσα ιστορία δίνει εδώ δυναμικό «παρών». Πολύ περισσότερο που συναντήσαμε εμπρός από ένα θρανίο με χαραγμένη την επιγραφή «Αγγελος Ντούρλαρης» τον ίδιο ολοζώντανο. Ηταν ένας παλιός μαθητής του Γυμνασίου (όχι της πανεπιστημιακής σχολής) που είχε αποφοιτήσει το 1978 και τώρα είναι εκπαιδευτικός στα ελληνικά σχολεία της Πόλης. «Θα ήθελα να δω το σχολείο να ανοίγει, να ζωντανεύει», μας είπε. Θυμάται πως ήταν άτακτη φουρνιά η γενιά του. Πλάκες, καζούρες σε μαθητές και ενίοτε στους δασκάλους.

Ο Ερντογάν για τη Λειτουργία στη Σουμελά


Παραθέτουμε έστω και καθυστερημένα την αναφορά του Τούρκου Πρωθυπουργού στη Λειτουργία στη Σουμελά.
Ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ευρισκόμενος σε δείπνο του Ραμαζανίου (Ιφτάρ), που παρέθεσε η Ένωση Βιομηχάνων και Επιχειρηματιών (MÜSİAD) στην πόλη Γκαζίαντεπ στην νοτιοανατολική Τουρκία, στις 16 Αυγούστου, αναφέρθηκε στην ιστορική Θεία Λειτουργία που τελέσθηκε στην Ιερά Μονή Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα του Πόντου λέγοντας ότι: «Σήμερα στη Σουμελά ήρθαν οι Χριστιανοί και τέλεσαν τη Θεία Λειτουργία σύμφωνα με την παράδοσή τους».
Στη συνέχεια ο Τούρκος πρωθυπουργός αναφέρθηκε στις διακηρύξεις των εθνικιστών λέγοντας:
«Μία-δύο ομάδες, όπως είναι γνωστό, δε χρειάζεται να εξηγήσω ποιοί είναι αυτοί, λένε «ορίστε, ξαναζωντάνεψαν την επιθυμία για δημιουργία κράτους του Πόντου».


Ο Τούρκος Πρωθυπουργός συνέχισε λέγοντας: «Φίλοι μου, τί έγινε; Ήρθαν, τέλεσαν τη Θεία Λειτουργία τους και αναχώρησαν. Πόσοι άνθρωποι; 1500 – 2000. Τί χάσαμε; Στην πραγματικότητα κερδίζουμε. Τί κερδίζουμε; Να σας πω. Αυτός που είναι βέβαιος για την πίστη του δεν φοβάται την ελευθερία της πίστης . Όποιος πιστεύει στις ιδέες του και στις σκέψεις του δεν φοβάται την ελευθερία των ιδεών και των σκέψεων. Αυτοί, λένε, ότι είναι «εθνικιστές». Άνοιξτε και ρίξτε μια ματιά στη Ιστορία των Οθωμανών. Κοιτάξτε, τα είχαν φοβηθεί ποτέ αυτά οι Οθωμανοί; Αντίθετα, επί Οθωμανών ήταν ανοικτά, χωρίς να αντιμετωπίσουν την παραμικρή δυσκολία. Τα χρησιμοποίησαν στις σχέσεις τους με τη διεθνή κοινότητα, με τον καλύτερο τρόπο, προς όφελος της δικής τους εξουσίας. Τώρα τί είναι αυτά;.... Θεέ μου! Ένα κλίμα φοβίας με σκοπό να αναστατώσουν τη χώρα και να φέρουν τα πάνω κάτω».
Αξίζει να αναφερθεί ότι πριν λίγες ημέρες ο Πρωθυπουργός Ερντογάν επισκέφθηκε την Τραπεζούντα καθ' οδόν για την ιδιαίτερη πατρίδα του που βρίσκεται στην περιοχή της πόλης Ρίζε, στη Μαύρη Θάλασσα. Σύμφωνα με πληροφορίες σε συζήτηση που είχε με τις αρχές της Τραπεζούντας τούς συνέστησε "η φιλοξενία να είναι άψογη προς τους επισκέπτες που θα έρθουν για την λειτουργία στην Σουμελά".

Αναδημοσίευση από fanarion.blogspot.com

Ο Μ Ι Λ Ι Α ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗΝ ΕΝΑΡΞΕΩΣ ΤΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΕΩΣ ΕΝ Τῌ ΙΕΡᾼ ΘΕΟΛΟΓΙΚῌ ΣΧΟΛῌ ΧΑΛΚΗΣ


(29 Αὐγούστου 2010)
Πολλαί ἐκδηλώσεις ἐγένοντο καί γίνονται κατά τό ὑπερμεσοῦν παρόν ἔτος ἐν τῇ Πόλει ἡμῶν, λόγῳ τῆς καθιερώσεως αὐτῆς ὡς πολιτιστικῆς πρωτευούσης τῆς Εὐρώπης.
Κατεβλήθη ἐκ μέρους τῶν ἀρχῶν πᾶσα προσπάθεια ὅπως ἀναδειχθῇ ἡ πόλις «προκαθεζομένη τῆς Εὐρώπης», ἵνα κατά Γρηγόριον τόν Θεολόγον εἴπωμεν. Ἔργον καί ἐγχείρημα δύσκολον καί ἐν πολλοῖς δυσκατόρθωτον. Ἄχρι τοῦδε πολλαί ἐκδηλώσεις ἐγένοντο. Αἱ πλεῖσται ἐπιτυχεῖς. Πιστεύομεν ἀκραδάντως ὅτι καί ἡ ἐν τῇ Θεολογικῇ ταύτῃ Σχολῇ ἔκθεσις εἰκαστικῶν τεχνῶν, ἡ σχέσιν ἄμεσον ἔχουσα πρός τήν τῶν πόλεων Ἄνασσαν, θά στεφθῇ ὑπό πλήρους ἐπιτυχίας.
Φωτο: Ν. Μαγγίνα
Εὑρισκόμεθα εἰς νῆσον μικράν, ἀντιστρόφως ἀνάλογον σχέσιν ἔχουσαν πρός τήν μεγάλην ἱστορίαν αὐτῆς. «Παπάζ - ἀντασί» ἐκαλεῖτο ὑπό τῶν ἐντοπίων τό πάλαι. Νῆσος τῶν παπάδων δηλαδή, καί τοῦτο διότι καθ᾿ ἡμέραν ἔβλεπαν ἐν τῇ ἀποβάθρᾳ, εἰς ἐποχήν ἐλευθέρας ρασοφορίας, ἀποβιβαζομένους καί ἐπιβιβαζομένους εἰς τά πλοῖα τῆς γραμμῆς κληρικούς ἐκ περάτων γῆς. Οἱ πλεῖστοι ἀνήρχοντο καί κατήρχοντο πεζῇ πρός καί ἀπό τοῦ λόφου τῆς Ἐλπίδος. Ἡ ἐν μέσῳ τῶν πεύκων γραφική ἀτραπός ὑπάρχει εἰσέτι καί διηγεῖται πόσον ἦσαν «ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τήν εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τά ἀγαθά» (Ρωμ. Ι’, 15 πρβλ. Ἡσαΐου ΝΒ’, 7). Σήμερον ἐλάχιστοι οἱ ἐν τῇ ὁδῷ ταύτῃ διασταυρούμενοι. Καί δέν λέγουν οἱ παράγοντες: «Εὐλογία Κυρίου ἐφ᾿ ἡμᾶς, εὐλογήκαμεν ὑμᾶς ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ψαλμ. ΡΚΗ’, 8).
Ἀνοικτή παραμένει, ὑπό τήν πεφωτισμένην ἡγουμενίαν τοῦ προσφιλοῦς ἀδελφοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Μοσχονησίων κυρίου Ἀποστόλου, ἡ Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δέχεται τούς πολυπληθεῖς προσκυνητάς –καί ὄχι μόνον- ἐν ἀγάπῃ πολλῇ καί ἐν αὐταπαρνήσει, παρ᾿ ὅλην τήν λειψανδρίαν. Ἀπό τοῦ ἁγίου Βήματος τοῦ Καθολικοῦ ἕως καί τῆς ἐσχατιᾶς τοῦ ἀπεράντου κήπου, τά πάντα εἶναι εὐτάκτως τοποθετημένα, ἐν καθαριότητι οὐ τῇ τυχούσῃ, μέ πολύ «μεράκι» ὡς θά ἐλέγομεν. Καί ἰδού, σήμερον, καί ἔκθεσις εἰκαστικῶν τεχνῶν φιλοξενεῖται εἰς τάς αἰθούσας αἱ ὁποῖαι παλαιότερον ἔσφυζον ἀπό καθηγητάς καί μαθητάς, γέλωτας καί συγκινήσεις, ἀγῶνας καί ἀγωνίας, ὄνειρα καί στοχασμούς.
Κλειστή ὅμως ἀπό τοῦ 1971 ἐξακολουθεῖ νά παραμένῃ ἡ περίπυστος αὕτη Θεολογική Σχολή, ἡ ἀπό τοῦ 1844 ἀδιακόπως καί ἀπροσκόπτως μέχρι τότε λειτουργήσασα. Καί τοῦτο συνέβη παρά πᾶσαν προσδοκίαν. Αἱ παρακλήσεις ἡμῶν εἰς οὐδέν ἤνυσαν. Κατανοοῦν οἱ ἁρμόδιοι τό ἄδικον ἀναστολῆς τῆς λειτουργίας, ὑπόσχονται λύσιν, ἀλλ᾿ οὐδέν πλέον τούτου –τοὐλάχιστον πρός τό παρόν.
Ὅμως ὁ λόφος καλεῖται «λόφος τῆς ἐλπίδος» καί «ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. Ε’, 5). Ἐκ τοῦ πυξίου τῆς μυθικῆς Πανδώρας ἀπέπτησαν τά πάντα, ἀλλ᾿ ἔμεινεν ἡ ἐλπίς. Ἐμμένομεν, κρούομεν θύρας, ἡμεδαπάς καί ἀλλοδαπάς, καίτοι γνωρίζομεν ὅτι «εἶναι δύσκολαις ᾑ θύραις, ὅταν ἡ χρεία ταῖς κουρταλῇ». Ἔχομεν ἀνάγκην τῆς προσευχῆς πάντων ὑμῶν. Ἡ Σχολή πρέπει καί πάλιν νά λειτουργήσῃ. Οἱ λόγοι εἶναι προφανεῖς. Ἐξ ἄλλου, τά πάντα εἶναι ἕτοιμα πρός δοχήν σπουδαστῶν, ἀπό τῶν μαυροπινάκων καί τῶν θρανίων, ἕως τῶν σπόγγων καί τῆς κιμωλίας. Ἕν λείπει: Μία ὑπογραφή. Ἐμμένοντες ἀναμένομεν.
Κηρύττομεν, λοιπόν, τήν ἔναρξιν τῆς σπουδαίας ταύτης ἐκθέσεως εἰκαστικῶν τεχνῶν ἐν ταῖς αἰθούσαις τῆς Σχολῆς, εὐλογοῦντες πάντας τούς καλλιτέχνας καί τούς κοπιάσαντας διά τήν εὐπρόσωπον ταύτην παρουσίασιν.
Ἔστω ἡ παροῦσα ἔναρξις, προανάκρουσμα ἐπαναλειτουργίας τῆς Σχολῆς, καί ἔμμεσος κροῦσις κώδωνος ἐνάρξεως μαθημάτων καί πάλιν. Ναί, Κύριε, ἐλθέτωσαν ταχύ!

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Στα ξένα είναι ΕΛΛΗΝΑΣ και στην Ελλάδα ξένος ...

   Ακόμη και η γελοιότητα και η αθλιότητα πρέπει να έχουν επιτέλους όρια. Για άλλη μια φορά και με αφορμή τη Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά παρακουλουθούμε μια οργανωμένη επίθεση από εξαρτημένους κονδυλοφόρους και δημοσιογράφους προς τον Ιβάν Σαββίδη. Προσπαθούν να αμφισβητήσουν τον καθοριστικό ρόλο που έχει διαδραματίσει, ενώ δια τηλεοράσεων και εφημερίδων αλληλοσυγχαίρονται για την επιτυχία, αυτοί που ανακάλυψαν το Μοναστήρι δύο μέρες πριν. Και φυσικά επειδή τα γεγονότα είναι δύσκολο να αμφισβητηθούν, ανακαλύπτουν και πάλι τον δάχτυλο της Μόσχας και του Πατριαρχείου της.
   Και πραγματικά προκαλεί την περιέργεια ο επιχειρούμενος εμπαιγμός της νοημοσύνης μας. Υπάρχει πραγματικά έστω και ένας που να πιστεύει ότι σε περίπτωση που η Ρωσία ή η Ρωσική Εκκλησία θα διεκδικούσαν κάτι στην Τραπεζούντα δεν θα το έπαιρναν; Υπάρχει πραγματικά κάποιος που να πιστεύει ότι η Ρωσία χρειάζεται τον Έλληνα Σαββίδη για να κατοχυρώσει κάτι στην περιοχή; Η Ρωσία που έχει υπογράψει συμφωνίες κάποιων δις ευρώ; Κατί την άποψή μου, θα αρκούσε ένα τηλέφωνο του Πούτιν προς τον Ερντογάν. Και ας βγει κάποιος από τους σεναριογράφους "δημοσιογράφους" να πει πως έχω άδικο.
   Αισθάνομαι λοιπόν σήμερα την ανάγκη να γράψω την αλήθεια. Αυτή την υποκειμενική δική μου αλήθεια όπως την έζησα εγώ, έχοντας την τύχη και την τιμή να βρεθώ δίπλα στον Ιβάν Σαββίδη από την αρχή αυτής της προσπάθειας μέχρι και σήμερα.

   Το πρώτο προσκύνημα, 2007 

   Τον Ιανουάριο του 2007, ο Ιβάν Σαββίδης εκλέγεται εν μέσω αμφισβήτησης Συντονιστής της Ε' Περιφέρειας χωρών πρώην ΕΣΣΔ του ΣΑΕ, με συμμετοχή μόνο των Ομοσπονδιών της Ουκρανίας, μέρους της Ρωσίας  και της Νεολαίας. Οι Ομοσπονδίες της Γεωργίας, Μολδαβίας, Λευκορωσίας, Αρμενίας, Καζαχστάν, Ουζμπεκιστάν, Κιργιζίας κ.α. όχι απλά δεν τον στηρίζουν αλλά απέχουν από το νέο όργανο.
   Ως πρώτο στόχο που βάζει είναι η ενοποίηση όλων των Ομοσπονδιών και η συμμετοχή τους στην Ε' Περιφέρεια. Αντιλαμβάνεται ότι χρειάζεται ένας στόχος που θα ενοποιήσει, όλες τις Ομοσπονδίες της πρώην ΕΣΣΔ αλλά και όλους τους Πόντιους σε όλο τον κόσμο. Τον Μάρτιο του 2007 υιοθετεί ως κεντρικό σύνθημα της Περιφέρειας "Η Ορθοδοξία στην ψυχή, η Ελλάδα στην καρδιά, η ένωσή μας στη σκέψη", και αποφασίζει να πραγματοποιήσει το πρώτο μαζικό προσκύνημα στην Παναγία Σουμελά, στις 15 Αυγούστου του 2007.  
Όταν μου το ανέφερε σε μια συνάντησή μας στη Μόσχα τον Ιούνιο του 2007 του είπα "... θα σε συλλάβουν". Μου είπε "ποτέ, εσένα μπορεί, εμένα όχι .. δεν θα συλλάβουν έναν Βουλευτή της Κρατικής Δούμας της Ρωσίας επειδή προσεύχεται." Το είπε και το έκανε ... Στις 15 Αυγούστου του 2007 ακολουθούμενος από 300 τον αριθμό εκπροσώπους ελληνικών κοινοτήτων της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Γεωργίας και κάποιους από την Ελλάδα που πίστεψαν σε αυτό πραγματοποιήθηκε το πρώτο μαζικό προσκύνημα στην Παναγία Σουμελά. Διαβάσθηκε παράκληση από τον ελληνικής καταγωγής Πρωθυερέα της Μητρόπολης του Νοβοτσερκάσκ, πατέρα Αλέξανδρο Γρηγοριάδη ο οποίος μάλιστα τελείωσε την παράκληση φωνάζοντας στα ελληνικά "Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να βρίσκομαι εδώ, ευχαριστώ το Θεό που με έκανε Πόντιο". Σ' αυτό το πρώτο προσκύνημα, αν και προσκλήθηκαν, κανείς από τους πανηγυρίζοντες για την επιτυχία τους "ηγέτες" του Ποντιακού χώρου, αλλά ούτε και τους Έλληνες πολιτικούς δεν ακολούθησαν. Το εγχείρημα ολοκληρώνεται με απόλυτη επιτυχία, χωρίς κανένα πρόβλημα από την Τουρκική πλευρά. Μάλιστα μετά το προσκύνημα στη Μονή επισκέπτεται τον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής του, τα χωριά της ηρωικής Σάντας.

   Το δεύτερο προσκύνημα, 2008.


 Η επιτυχία της πρώτης φοράς δίνει στον Ιβάν Σαββίδη τη δύναμη να συνεχίσει. Οργανώνει και χρηματοδοτεί το δεύτερο μαζικό προσκύνημα για τις 15 Αυγούστου του 2008.. Σκέφτεται ότι σ' αυτό το δεύτερο θα πρέπει να υπάρξει ακόμη μεγαλύτερος συμβολισμός, αλλά παράλληλα να καταγραφεί και η θέληση τόσο η δική του όσο και των παρευρισκόμενων για ενοποίηση και κοινή πορεία. Τι θα μπορούσε να δώσει μεγαλύτερο συμβολισμό από την Εικόνα της Παναγίας Σουμελά... Η ιδέα να ανέβει η εικόνα έστω και ως αντίγραφο είναι δικιά του. Τον Μάιο του 2008 μου ζητάει να ψάξω και να αγοράσω ένα ακριβές αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας της Σουμελιώτισας. Παράλληλα παραγγέλνει σε κηροποιία δεσμίδες των 353 κεριών που το βάρος της καθεμιάς είναι 353 γραμμάρια σε ανάμνηση των 353.000 αθώων νεκρών της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Ετοιμάζεται και κείμενο "Χάρτης" για την ένωση όλων των Ελλήνων.

   Βρισκόμαστε στο Άγιο Όρος στα τέλη Ιουνίου του 2008 όταν του λέω ότι την εικόνα δεν θα πρέπει να την κουβαλήσουμε εμείς αλλά ιερείς ή Μοναχοί ακόμη καλύτερα, από το Όρος. Υιοθετεί την άποψή μου και στα μέσα Ιουνίου του 2008 απευθύνει αίτηση στην Ιερά Κοινότητα να συνοδευθεί η εικόνα από αντιπροσωπεία Μοναχών του Αγίου 'Ορους. Παράλληλα αιτείται ακρόαση από τον Οικουμενικό Πατριάρχη για να ζητήσει την ευλογία του.
 
Η εικόνα στο γραφείο μου στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης στις 25 Ιουλίου 2008
   Στις 25 Ιουλίου του 2008, αγοράζεται από το Ίδρυμα "Παναγία Σουμελά" το ακριβές αντίγραφο της Σουμελιώτισας. Ο Πρόεδρος του Ιδρύματος κ. Γιώργος Τανιμανίδης όταν πήγα να την παραλάβω μου ανακοίνωσε ότι είναι απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος να δωρισθεί η εικόνα, μια που προορίζεται για ένα τέτοιο σκοπό. Του είπα ότι η εντολή που μου δόθηκε είναι να αγοράσω την εικόνα και κατέβαλλα το αντίτιμο των 750 € που εγγράφηκε ως ενίσχυση του Ιδρύματος. Η εικόνα μεταφέρθηκε στο Βέρμιο και τοποθετήθηκε δίπλα στην πραγματική.


   Τις ημέρες εκείνες έρχεται και η θετική απάντηση της Ιεράς Κοινότητας. Ορίζεται αντιπροσωπεία 8 μοναχών και ψαλτών που θα συνοδεύσει την εικόνα στο Μοναστήρι με επικεφαλή τον Νικόδημο τον Αγιοπαυλίτη. Η απάντηση της Ιεράς Κοινότητας εκλαμβάνεται από εμάς και ως Πατριαρχική ευλογία. Σε αναμονή και της αιτούμενης ακρόασης από τον Οικουμενικό Πατριάρχη ξεκινάμε την προετοιμασία του ταξιδιού. Και αυτή τη φορά προσκαλούνται προσωπικά όλοι οι ηγέτες του Ποντιακού Κινήματος στη χώρα μας, πολιτικοί και δημοσιογράφοι. Κάποιοι επιτέλους ανταποκρίνονται θετικά. Στο Δεύτερο προσκύνημα συμμετέχουν, ο Πρόεδρος της ΠΟΠΣ Χαράλαμπος Αποστολίδης, η Γ.Γ. κα Χριστίνα Σαχινίδου. Η ΠΟΕ ορίζει ως εκπρόσωπό της τον κ. Γαβρίηλ Αβραμίδη ο οποίος όμως τελικά λόγω προσωπικού προβλήματος δεν συμμετέχει. Τελικά η ΠΟΕ εκπροσωπείται από τον Στάθη Παπαδόπουλο και τον Τάσο Αμοιρίδη. Φροντίζω προσωπικά τα της μετάβασης των καλεσμένων και των Δημοσιογράφων που ανταποκρίνονται στο κάλεσμα. Μετακινούνται αεροπορικώς μέχρι και την Τραπεζούντα. Φροντίζω και τα θέματα της μετακίνησης της αντιπροσωπείας της Ιεράς Κοινότητας οι οποία πλαισιώνεται και από καμμιά δεκαριά λαϊκούς. Παράλληλα οργανώνω και τη μετακίνηση ενός λεωφορείου με εκπροσώπους Ποντιακών Σωματείων αλλά και φίλους και συγγενείς του Ιβάν Σαββίδη.
   Είναι 10 Αυγούστου του 2008 όταν ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Ιεράς Κοινότητας, Νικόδημος ο Αγιοπαυλίτης με ενημερώνει τηλεφωνικά ότι για να συμμετάσχει η αντιπροσωπεία θα πρέπει να υπάρξει έγγραφη άδεια του Οικουμενικού Πατριάρχου. Αρχίζει ένας τηλεφωνικός μαραθώνιος επαφών με το Οικουμενικό Πατριαρχείο όπου η τηλεφωνική απάντηση έχει περίπου ως εξής: "Φυσικά και οι Μοναχοί έχουν την Ευλογία του Πατριάρχου, αλλά λόγω των ιδιατέρων συνθηκών δεν είναι δυνατόν να δωθεί γραπτή άδεια για τον Πόντο". Τελευταία επικοινωνία που πραγματοποιώ με το Οικουμενικό Πατριαρχείο είναι στις 12 Αυγούστου το απόγευμα και αμέσως μετά, σε μια τελευταία προσπάθεια να τον μεταπείσω μιλάω με τον Νικόδημο τον Αγιοπαυλίτη. Του λέω ότι θεωρώ αδιανόητο να ανέβει η εικόνα χωρίς τη συνοδεία ιερέων και με πιάνουν τα κλάματα στο τηλέφωνο. Αμέσως μετά ενημερώνω τον Ιβάν Σαββίδη ο οποίος επίσης στεναχωρημένος μου λέει να παραλάβω την εικόνα από το Βέρμιο στις 13 Αυγούστου και να τη μεταφέρω στην Τραπεζούντα με το λεωφορείο.
   Στις 06:00 το πρωί στις 13 Αυγούστου ανεβήκαμε στην Παναγία στο Βέρμιο και μέσα σε ένα συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα ο Ηγούμενος της Μονής, παρέδωσε την εικόνα στον αδελφό του Ιβάν Παύλο. Κατά την έξοδο από τη Μονή και ενώ οι καμπάνες ηχούσαν χαρμόσυνα, εκατοντάδες πιστοί μαθαίνοντας που πηγαίνει η εικόνα έσπευσαν να την προσκυνήσουν.     

   Στις 8:00 το πρωί στις 15 Αυγούστου η εικόνα παραδόθηκε από τα χέρια του Παύλου στον Ιβάν και αυτός την παρέδωσε για να τη μεταφέρουν, σε ομάδα ομογενών ιερέων της Ρωσικής Εκκλησίας με επικεφαλής και πάλι τον Αλέξανδρο Γρηγοριάδη πρωθιερέα της μητρόπολης του Νοβοτσερκάσκ που επιστρατέυθηκαν κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή και φυσικά δεν αποτελούσαν αντιπροσωπεία της Ρωσικής Εκκλησίας.

Στις 15 Αυγούστου του 2008 η εικόνα της Παναγίας ανέβηκε και πάλι στο φυσικό της χώρο μετά από 86 χρόνια απουσίας. Διαβάσθηκε όπως και το 2007 παράκληση από τον Ιερέα Αλέξανδρο Γρηγοριάδη στην Ελληνική και στη Ρωσική, ενώ ακολούθησε ομιλία του Ιβάν Σαββίδη στην ποντιακή που έκλεισε με τη φράση "ελάτε αντάμα να βοηθούμ τεμετέρτς και την Ελλάδαν". 
Σε αυτό το δεύτερο προσκύνημα συμμετείχαν 800 περίπου άτομα.

Σε συνέντευξη που παραχώρησε αμέσως μετά σε εκπροσώπους του τύπου, ο Ιβάν Σαββίδης, έθεσε ξεκάθαρα το πλαίσιο της διεκδίκησης. "Διεκδικούμε την τέλεση Θείας Λειτουργίας τουλάχιστον μία φορά το χρόνο στην Παναγία Σουμελά και την Αγία Σοφία. Στηρίζουμε το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο και διεκδικούμε την ελευθερία στην άσκηση των καθηκόντων του Πατριάρχη μας". Οι παριστάμενοι δημοσιογράφοι θα θυμούνται ότι στο σημείο που αναφερόνταν στην καταπάτηση των θρησκευτικών ελευθεριών και των δικαιωμάτων του ανθρώπου από την Τουρκία υπήρξε διακοπή ρεύματος με αποτέλεσμα η συνέντευξη να ολοκληρωθεί με το φως των κεριών. 
     Όταν επιστρέψαμε στην Ελλάδα μέσα σε ένα πλήθος θετικών δημοσιευμάτων, διάβασα και το πρώτο περί ανάμειξης της Ρωσικής Εκκλησίας και παιχνιδιών επιρροής και μάλιστα σε άρθρο του φίλου Σταύρου Τζίμα διευθυντή του Αθηναϊκού Πρακτορείου. Ήταν ένα μόνο άρθρο και δεν θεώρησα χρήσιμο να απαντήσω. Πάντως του το κρατάω μέχρι σήμερα ... και του το είπα έκτοτε αρκετές φορές, είναι αυτός που ξεκίνησε τη σεναριογραφία.

   Το τρίτο προσκύνημα, 2009

   Το 2009, ο Ιβάν Σαββίδης οργανώνει και χρηματοδοτεί το τρίτο προσκύνημα μεγαλύτερο από κάθε προηγούμενη φορά. Τέσσερα αεροπλάνα, 22 λεωφορεία και ένα καράβι προσκυνητών ετοιμάζονται για την Τραπεζούντα .Αιτείται συνεχώς συνεχώς ακρόαση από τον Οικουμενικό Πατριάρχη χωρίς όμως αυτή να πραγματοποιείται.
   Στις 4 Μαρτίου του 2009 βρίσκεται στην Αθήνα για να μιλήσει στη Συνεδριάση της Μόνιμης Ειδικής Επιτροπής της Βουλής για τον Απόδημο Ελληνισμό. Την επομένη με τη συνοδεία του φίλου του Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας κου Σίμου Κεδίκογλου και τη δική μου, επισκέπτεται τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, ζητά και παίρνει την ευλογία του.
Ιούνιος 2009 στο Οικουμενικό Πατριαρχείο
   Στις 19 Μαίου του 2009, την ημέρα μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού,  ο Ιβάν Σαββίδης τελεί μνημόσυνο για τα αθώα θύματα στην Παναγία Σουμελά στην Τραπεζούντα, ενώ το ίδιο βράδυ έρχεται να συμμετάσχει στην ανοιχτή συγκέντρωση που διοργανώνει η ΠΟΕ, όπου δεν του δίνεται καν' ο λόγος να απευθύνει χαιρετισμό!!!
   Επιδιώκει συνεχώς την ακρόαση και την ευλογία του Πατριάρχη. Αρχές Ιουνίου μαζί με όλο το ΔΣ του ΣΑΕ συναντάται μαζί του και ακούει θετικά σχόλια από την Παναγιότητά Του για το έργο και τις προσπάθειες που καταβάλλει... αλλά τίποτε άλλο.
    Τον Ιούλιο του 2009 μεταβαίνω προσωπικά στο Πατριαρχείο προσπαθώντας να επιτύχω μια συνάντηση χωρίς όμως αποτέλεσμα.

   Στις 14 Αυγούστου του 2009, ο Ιβάν Σαββίδης τιμάται για την προσφορά του στον Ποντιακό Ελληνισμό με το Χρυσό μετάλλιο του Ιδρύματος Παναγία Σουμελά ενώ το αντίγραφο της εικόνας του παραδίδεται μετ' επαίνων από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάδης Ελλάδος Ιερώνυμο. Στις 15 Αυγούστου του 2009, η εικόνα μεταφέρεται για δεύτερη φορά στον Πόντο με ειδική πτήση τσάρτερ από τη Θεσσαλονίκη. Το πλήθος των προσκυνητών αγγίζει τις 4.000. Πέραν των οργανωμένων από τον Σαββίδη και άλλοι που απέφευγαν τις προηγούμενες χρονιές το Μοναστήρι αυτή τη μέρα, έρχονται να προστεθούν.    

   Η αντιμετώπιση δεν είναι ίδια όπως τις προηγούμενες χρονιές. Ίσως είναι ο όγκος των προσκυνητών που τρομάζει τους Τούρκους. Στο αεροδρόμιο επιβάλλουν την αφαίρεση των αμφίων στους ιερείς ενώ απαγορεύουν την κίνηση μέσα στην πόλη της Τραπεζούντας. Με δυσκολίες και εμπόδια η εικόνα ξανανέβηκε στο Μοναστήρι.

   Κατά την έναρξη της παράκλησης, εμφανίσθηκε ο Πατέρας Βησσαρίωνας, εφημέριος του Αγίου Γεωργίου και εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριάρχου. Αμέσως τον βάλαμε μπροστά θεωρώντας την συμμετοχή του ως ανταπόκριση του Οικουμενικού Πατριάρχη. Κάποιοι στην Ελλάδα (Γιώργος Γεωργιάδης) γράψανε ότι απάιτησε και επέβαλλε την παρουσία του. Τον Ιούνιο του 2010 επίτηδες, παρουσία και της Δημοσιογράφου του ΑΠΕ Σοφίας Παπαδοπούλου τον ρώτησα αν έγινε έτσι, γιατί στην Ελλάδα τέτοια γράφουνε... μου απάντησε ότι "φυσικά όχι ... στην Ελλάδα γράφουνε και ότι ο Χριστός διατηρούσε ... με τη ...." ήταν η ακριβής απάντηση.


   Η παράκληση διακόπτεται από την παρέμβαση της Διευθύντριας του Μουσείου και το μικροεπεισόδιο διαρκείας 4 ακριβώς λεπτών, παίρνει τεράστιες διαστάσεις στον ελληνικό τύπο. Ο Ελληνικός τύπος χάνει το δάσος των 4.000 προσκυνητών που με απόλυτη τάξη προσκυνούν την εικόνα της Παναγίας στο Ιερό του Μοναστηριού και προβάλλει το δέντρο ενός προσχεδιασμένου σαφώς από την τουρκική πλευρά επεισοδίου.

   Το βράδυ επιστρέφοντας στην Ελλάδα αν και εξουθενωμένος συντάσσω και διανείμω του Δελτίο Τύπου του ΣΑΕ, τοποθετώντας τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

   Ο Σαββίδης δεν απογοητεύεται, εκτιμά ότι έγιναν λάθη και ίσως και να μετάνοιωσε για την παρουσία κάποιων πολιτικών εκεί. Δεσμεύεται να ανακινήσει το θέμα τόσο σε επίπεδο Ρωσικής Κυβέρνησης, όσο και Συμβουλίου της Ευρώπης και το κάνει. Παράλληλα αναζητεί και βρίσκει συμμαχίες και μέσα στο Τουρκικό Κοινοβούλιο. Τέλος τον Δεκέμβριο του 2009 μέσα σε θερμό κλίμα συναντιέται και λαμβάνει την Ευλογία του Παναγιοτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου. 

   Στις 13 Μαίου του 2010 μεταβαίνει στην Άγκυρα και την ίδια ημέρα παραλαμβάνει την άδεια στο όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχου. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας 3 στενοί του συνεργάτες λάβαμε το ίδιο mail. "Βιάζομαι να μοιρασθώ τη χαρά μαζί σας"αρχίζει η επιστολή.  Η άδεια έιναι στα χέρια του. Βγαίνει ένα μικρό Δελτίο Τύπου και δημοσιέυεται στην ιστοσελίδα του ΣΑΕ.

   Τον Ιούνιο του 2010 επισκέπτεται ξανά το Οικουμενικό Πατριαρχείο δηλώνοντας την πίστη και την υποταγή στον Έναν και Μοναδικό Πνευματικό Ηγέτη όλων των Ορθοδόξων. "Η ευλογία σας μας έδωσε τη δύναμη να τα καταφέρουμε" του λέει και θέτει τον εαυτό του στη διάθεση του Πατριαρχείου. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης αυτή τη φορά απαντά ευγενικά αρνητικά σε όλα.

Οι προσκλήσεις για τη Λειτουργία μοιράζονται μισές - μισές ...

Τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία.

Ευτυχίδης Θράσος










Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Ο Τουρκικός τύπος για τη Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά

Ο Τουρκικός Τύπος στο σύνολό του φιλοξενεί σήμερα στα πρωτοσέλιδά του με θετικά σχόλια την είδηση της Λειτουργίας.


Με τίτλο τη φράση «Ιστορικό γεγονός», η Hurriyet έχει εκτενές ρεπορτάζ και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, ενώ φιλοξενεί στην πρώτη της σελίδα και τη δήλωση του Έλληνα πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ότι είναι «σημαντική (η Θεία Λειτουργία) για τις σχέσεις των δύο χωρών και αναδεικνύει ένα πνεύμα συνεργασίας των λαών». Τέλος, ο πρώην διευθυντής της μεγάλης σε κυκλοφορία εφημερίδας γράφει άρθρο στο οποίο προτείνει όλες οι μεγάλες γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, να γίνονται στο ιστορικό μοναστήρι.

Στο ίδιο πνεύμα, η φιλελεύθερη εφημερίδα Radical κάνει λόγο για το «Άνοιγμα της Σουμελά», ενώ σημειώνει ότι ο Πατριάρχης ήταν πολύ ευτυχισμένος που έκανε τη Λειτουργία συνοδεία της ποντιακής λύρας, 88 χρόνια μετά την τελευταία δέηση στην Παναγιά εντός του μοναστηριού. Η Radical δημοσιεύει ακόμα και τη δήλωση του πρωθυπουργού της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ότι οι «προσκυνητές ήρθαν, έκαναν τη Λειτουργία τους και προσευχήθηκαν». «Τι χάσαμε;» αναρωτιέται ο Ερντογάν, απαντώντας έτσι στην κριτική εθνικιστικών κύκλων που τον κατηγορούν ότι δημιουργεί εθνικό πρόβλημα εις βάρος της Τουρκίας.

Η εφημερίδα Sabah έχει τίτλο τη φράση «Το τέλος ενός ακόμα ταμπού» και υπέρτιτλο τη δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου πως «η Θεία Λειτουργία ενδυνάμωσε τη φιλία των λαών».

Τέλος, η Milliyet δημοσιεύει, επίσης, την είδηση, αλλά της αποδίδει πιο «τουρκικά χρώματα», με τίτλο «Στη Σουμελά προσευχή και για τους 9 Σουλτάνους», αναφερόμενη στην ομιλία του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στα Τουρκικά. Εκεί είπε ότι οι εν λόγω σουλτάνοι προστάτεψαν όλα αυτά τα χρόνια της σιωπής το μοναστήρι.


Αναδημοσίευση από Madata.gr


Ο Μ Ι Λ Ι Α ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ ΕΙΣ ΠΑΝΑΓΙΑΝ ΣΟΥΜΕΛΑ ΠΟΝΤΟΥ (15 Αὐγούστου 2010)

Φώτο Γιάννη Καρυπίδη

«Π α ν η γ υ ρ ι ζ έ τ ω σ α ν  ο ἱ  θ ε ό φ ρ ο ν ε ς»!

Μὲ τὰ λόγια αὐτά, Ἱερώτατοι ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς, Εὐλαβέστατοι λοιποὶ κληρικοί, Ἐξοχώτατοι κύριοι βουλευταί, Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες τοῦ Θρόνου, καὶ εὐλογημένα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Μελῳδὸς μᾶς παρακινεῖ νὰ πανηγυρίσουμε τὴν πάνσεπτον Κοίμησιν καὶ ἱερὰν εἰς οὐρανοὺς Μετάστασιν τῆς Παναγίας Θεομήτορος!
«Πανηγυριζέτωσαν οἱ θεόφρονες»!
Ὅσοι πιστεύουν εἰς τὸν Χριστόν, ὅσοι προσκυνοῦν τὴν πανύμνητον Δέσποιναν Μαρίαν ὡς ἀληθῆ Θεοτόκον, ὅσοι αἰσθάνονται τέκνα της, κατὰ τὴν υἱοθεσίαν ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Υἱός της, ἄς πανηγυρίζουν σήμερον! Διότι αὐτή, ἡ ὁποία «ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξε», κατὰ τὴν σημερινὴν Κοίμησίν της δὲν ἐγκατέλειψε τὸν κόσμον, ἀλλ’ ὡς Κυρία τοῦ κόσμου καὶ Παντάνασσα, Παντοβασίλισσα -ὅπως θὰ ἔλεγαν οἱ Τριγλιανοί-, φέρει ἐνώπιον τοῦ Θρόνου τοῦ Υἱοῦ της ὅλον τὸν κόσμον, δεομένη ἀπαύστως ὑπὲρ ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἐκείνη ποὺ εἶναι ὁ «κόσμος» τοῦ κόσμου, δηλαδὴ τὸ στολίδι καὶ ἡ εὐπρέπεια ὅλης τῆς Δημιουργίας, γίνεται μεσίτρια τοῦ κόσμου πρὸς τὸν Οἰκτίρμονα Θεόν, καὶ μεταβιβάζει τὸν πόνον τοῦ κόσμου, τὴν ἀγωνίαν τοῦ κόσμου, τὸν φόβον τοῦ κόσμου, τὴν ἀνάγκην τοῦ κόσμου, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐλπίδα καὶ τὸν πόθον τοῦ κόσμου εἰς τὸν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ὁ Ὁποῖος τὴν τιμᾷ ὡς Μητέρα Του καὶ ἐπακούει εὐχαρίστως τῶν μητρικῶν πρεσβειῶν καὶ ἱκεσιῶν της! «Πανηγυριζέτωσαν, λοιπόν, οἱ θεόφρονες», διότι ἡ Παναγία εἶναι γιὰ πάντα δική μας! «Τεμέτερον Παναΐαν τρανέσσαν»!
Ἀλλά, ἀγαπητοὶ παρόντες καὶ ὅσοι εἶσθε μαζί μας νοερῶς ἢ τηλεοπτικῶς αὐτὴν τὴν στιγμήν, αὐτὸ τὸ «πανηγυριζέτωσαν οἱ θεόφρονες», τοῦ ἱεροῦ ὑμνογράφου ἐφέτος προσλαμβάνει διὰ τὴν Μητέρα Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον εὐσεβῆ τέκνα της νέας διαστάσεις! Μετὰ ἀπὸ ὀγδόντα ὀκτὼ ἔτη ληθάργου καὶ σιωπῆς, «ἀητὲτς ἐπαραπέτανεν ψηλὰ σὰ ἐπουράνια» καὶ ἰδοὺ ὅτι, κατόπιν τῆς ἀδείας τῶν ἐντίμων τοπικῶν ἀρχῶν τῆς Τουρκίας, τὰς ὁποίας καὶ διὰ τοῦτο καὶ ἐπαινοῦμεν καὶ εὐγνωμόνως εὐχαριστοῦμεν, ἐδῶ, εἰς τὸ ὄρος Μελᾶ, εἰς τὸ παλλάδιον τῆς Θεομητορικῆς εὐλαβείας τοῦ Πόντου, τῆς Καππαδοκίας, ὅλης τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τῆς Νοτίου Ρωσσίας, τῆς Οὐκρανίας καὶ τῶν Παραδουναβίων Χωρῶν, εἰς τὴν πανίερον Πατριαρχικὴν ἡμῶν καὶ Σταυροπηγιακὴν Μονὴν τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Σουμελιώτισσας, ἔστω καὶ χωρὶς «λαλίαν» ἀπὸ τὰ τέως «τρανταπέντε σήμαντρα καὶ τὰ δεκοχτὼ καμπάνας» τοῦ ᾄσματος, ἀκούσθηκε καὶ πάλιν γλυκύτατον τὸ «Πεποικιλμένη τῇ θείᾳ δόξῃ ἡ ἱερὰ καὶ εὐπρεπής, Παρθένε, μνήμη σου»! Ἀκούσθηκε ξανὰ τὸ παρήγορον «ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες, Θεοτόκε»!
Τελεῖται καὶ πάλιν ἡ Θεία Λειτουργία, καὶ μάλιστα Πατριαρχική, τοῦ Θεοῦ ἐπιφυλάξαντος εἰς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα τὴν μεγάλην συγκίνησιν καὶ χαράν, τὴν ὁποίαν μόνον εἰς τὰ ὄνειρά της εἶδε μακρὰ σειρὰ ἐκ τῶν ἀοιδίμων σεβασμίων προκατόχων μας Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν! «Ἴδετε, λαοὶ καὶ θαυμάσατε! Τὸ ὄρος γὰρ τὸ ἅγιον καὶ ἐμφανέστατον Θεοῦ», τὸ Ποντιακὸν Θεομητοροσκέπαστον ὄρος Μελᾶ, καὶ πάλιν, ὅπως καὶ κατὰ τοὺς παλαιοὺς χρόνους τῆς ἀνθήσεως ἐδῶ τῆς χριστιανικῆς εὐσεβείας καὶ τοῦ Μοναχισμοῦ, «ἐφ’ ὕπερθεν αἴρεται, οὐρανὸς ἐπίγειος, ἐν ἐπουρανίῳ, καὶ ἀφθάρτῳ χθονὶ οἰκιζόμενος»! (Δ΄ ᾠδὴ Α΄ Κανόνος). Ἡνώθη καὶ πάλιν, μετὰ ἀπὸ ἐννέα περίπου δεκαετίας, ἡ ἁγιοτόκος καὶ ἁγιοτρόφος γῆ τοῦ Πόντου μὲ τὸν οὐρανόν! Ἄγγελοι καὶ Ἀρχάγγελοι, Ὅσιοι καὶ Μάρτυρες καὶ Ἱεράρχαι, πνεύματα δικαίων τετελειωμένα, ψυχαὶ εὐσεβῶς κεκοιμημένων πατέρων μας ἀναρίθμητοι, συμπροσεύχονται σήμερον μαζί μας, ᾄδοντες ἐν εὐφροσύνῃ ἐξαίσιον ὕμνον πρὸς τὴν Ἀρχοντοδέσποιναν τοῦ Πόντου, τῆς Σουμελᾶ τὴν Παναγίαν!
Πανηγυρίζουν μὲ ἔξαλλον χαρὰν οἱ Ἅγιοι Κτήτορες τῆς Μονῆς Βαρνάβας καὶ Σωφρόνιος, ὁ Ὅσιος Χριστοφόρος, οἱ γείτονες Τίμιος Πρόδρομος τοῦ Βαζελῶνος, Ἅγιος Γεώργιος Περιστερεώτας ἀπὸ τὸ Πυργὶ καὶ Ἅγιος Εὐγένιος τῆς Τραπεζοῦντος! Σκιρτοῦν ἀπὸ ἀγαλλίασιν αἱ μακάριαι ψυχαὶ τῶν ἀοιδίμων Μεγάλων Κομνηνῶν, Ἰωάννου τοῦ Β΄, Ἀλεξίων Β΄ καὶ Γ΄, Βασιλείου καὶ Μανουὴλ τοῦ Γ΄, ὡς καὶ τῶν Σκαρλάτου, Στεφάνου καὶ Ἰωάννου Ὑψηλάντου, τῶν μακαριστῶν Ἡγεμόνων τῶν Παραδουναβίων Χωρῶν, καὶ συμψάλλουν μαζί μας «ᾠδὴν τὴν ἐξόδιον» εἰς τὴν Θεομήτορα!
Φώτο Γιάνν Καρυπίδη

Μαζί των, πιστεύομεν ὅτι θὰ αἰσθάνωνται χαρὰν καὶ ἱκανοποίησιν καὶ αἱ ψυχαὶ τῶν Ὀθωμανῶν Σουλτάνων Βαγιαζὴτ τοῦ Β΄, Σελὴμ τοῦ Α΄ καὶ τοῦ Β΄, Μουρὰτ τοῦ Γ΄, Ἰμπραὴμ τοῦ Α΄, Μεχμὲτ τοῦ Δ΄, Σουλεϊμὰν τοῦ Β΄, Μουσταφᾶ τοῦ Β΄ καὶ Ἀχμὲτ τοῦ Γ΄, οἱ ὁποῖοι ἐπίσης ἠγάπησαν, ὑπεστήριξαν, ἐνίσχυσαν ποικιλοτρόπως καὶ ἐτίμησαν τὴν Μονὴν καὶ τοὺς Μοναχοὺς αὐτῆς, διότι κάποιο θαῦμα τοὺς εἶχε κάμει ἡ Παναγία, κάποιαν εὐεργεσίαν της εἶχον δεχθῆ καὶ αὐτοί!
Ἔγινε, λοιπόν, καὶ πάλιν ἡ Παναγία Σουμελᾶ κοινὸν σημεῖον ἀναφορᾶς ὅλων μας, καὶ μαζί μας σήμερα, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ πλήθη τῶν ἐξ Ἑλλάδος, Ρωσσίας, Οὐκρανίας καὶ ἄλλων χωρῶν προσκυνητῶν, εὑρίσκονται ἐδῶ τόσον ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Ποντὸλσκ κ. Τύχων, κομιστὴς τῆς πρὸς τὴν Μονήν μας μεγάλης εὐλαβείας τῶν Ρώσσων ἀδελφῶν μας, ὅσον καὶ ὁ προτελευταῖος ἡγούμενος τῆς ἐν Βερμίῳ ἀναδενδράδος τῆς Σουμελᾶ Ἱερώτατος Μητροπολίτης Δράμας κ. Παῦλος, ἐντεῦθεν ἕλκων τὴν καταγωγήν, ὡς καὶ οἱ συμπροσευχόμενοι Ἱερώτατοι Μητροπολῖται Νεαπόλεως καὶ Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας καὶ Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος, τῶν ὁποίων τὴν παρουσίαν, ὡς καὶ τῶν Ἐξοχωτάτων κυρίων Βουλευτῶν ἐξ Ἑλλάδος καὶ ἐκ Ρωσσίας καὶ πάντων τῶν λοιπῶν προσελθόντων προσκυνητῶν, χαιρετίζομεν μὲ πολλὴν ἀγάπην καὶ ἐγκαρδιότητα.
Χαιρετίζομεν ἐπίσης μὲ πολλὴν τιμὴν τὴν παρουσίαν τῶν ἐκπροσώπων τῆς ἐντίμου Τουρκικῆς Κυβερνήσεως καὶ τῶν τοπικῶν ἀρχῶν. Διαβεβαιούμεθα καὶ αὐτοὺς καὶ ὅλον τὸν ἐπιτόπιον πληθυσμὸν ὅτι οἱ Χριστιανοὶ συνερρεύσαμεν ἐδῶ σήμερον ὡς ἄγγελοι εἰρήνης καὶ φιλίας, μὲ τὰ καλλίτερα δι’ αὐτοὺς αἰσθήματα. Ἡ Παναγία, ἄλλωστε, μᾶς ἑνώνει ὅλους, ἐὰν λάβωμεν ὑπ’ ὄψιν ὅτι πάρα πολλὰ θαύματα καὶ θεραπείας ποικίλων ἀσθενειῶν ἔκανε ἀδιακρίτως ἡ Σουμελιώτισσα καὶ εἰς Χριστιανοὺς καὶ εἰς Μουσουλμάνους, καὶ εἰς Ρωμηοὺς, καὶ εἰς Τούρκους! καὶ εἰς Ρώσσους, καὶ εἰς Γεωργιανούς, καὶ εἰς Ρουμάνους! Εἶναι δροσοπηγὴ θείων χαρίτων ἡ πανύμνητος Θεοτόκος καὶ ξεδιψᾶ ἀδιακρίτως ὅλους τοὺς προστρέχοντας εἰς αὐτήν! Ἀλλὰ καὶ τὸ Κοράνιον τὴν τιμᾷ ὡς Προφήτιδα καὶ τῆς ἀφιερώνει σελίδας ὁλοκλήρους μὲ ὡραίους λόγους εὐλαβείας καὶ μὲ ἀρκετὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὸν βίον της, γνωστὰ εἰς ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἱερὰν Παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅταν πρὸ ἐτῶν εἰς τὴν Ἀδελαΐδα τῆς Αὐστραλίας κάποιοι κατεσκεύασαν μίαν βλάσφημον εἰκόνα διὰ νὰ ἐμπαίξουν τὴν Παναγίαν, πρῶτος ὁ μουσουλμάνος θρησκευτικὸς λειτουργὸς τῆς πόλεως ἔσπευσε, μαζὶ μὲ τὸν ἐκεῖ Ἐπίσκοπόν μας (Ἀριανζοῦ Ἰωσήφ), νὰ διαμαρτυρηθῇ ἐντόνως διὰ τὴν ἐνέργειαν ἐκείνην καὶ νὰ ἀπαιτήσῃ σεβασμὸν πρὸς τὴν πάνσεπτον Παρθένον Μαρίαν.
Ἄς εἶναι ἡ Παναγία ἡ Σουμελιώτισσα, ἡ Ἀθηνιώτισσα Παναγία, ἡ Παναγία τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ἡ Κυρία τοῦ Πόντου, ἐγγυήτρια καλλιτέρων ἡμερῶν διὰ τοὺς δύο λαούς, οἱ ὁποῖοι συναντῶνται σήμερον εἰς τὸ ἐδῶ ἑορτάζον πανίερον σέβασμά της! «Ἐκεῖ ἀτὲν προσκύναναν Χριστιανοὶ καὶ Τοῦρκοι». Τὸ προσκύνημά μας αὐτὸ ἄς εἶναι μία ἐπὶ πλέον γέφυρα ἐπικοινωνίας καὶ ἐμπιστοσύνης ἀνάμεσα εἰς τοὺς δύο λαοὺς.
Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, παιδιὰ τῆς Παναγίας, σεῖς ὅλοι ποὺ συρρεύσατε σήμερα «σοῦ Μελᾶ», σ᾿ αὐτὸ τὸ μέγα μοναστῆρι ποὺ «ἔχτισαν καλόγεροι, λαὸς καὶ βασιλιάδες»!
Σήμερα ζοῦμε ἕνα κορυφαῖο θρησκευτικὸ καί ἱστορικὸ γεγονός. Σήμερα σταματοῦν «τὰ δάκρε τὴ Παναΐας» καθὼς ὑποδέχεται ἐδῶ πολυάριθμα τὰ παιδιά της «ἐκ δυσμῶν, καὶ βορρᾶ, καὶ θαλάσσης, καὶ ἑῴας» (ᾨδὴ η΄ Κανόνος τοῦ Ἁγίου Πάσχα).

Σήμερα ὁ Πόντος γίνεται πραγματικὰ Εὔξεινος καθὼς δέχεται καραβάνια ὁλόκληρα προσκυνητῶν ποὺ γεμίζουν τοὺς δρόμους καὶ τὰ δρομάκια καὶ τὲς ἀνωφέρειες καὶ τὲς πλαγιὲς τῶν βουνῶν ποὺ ὁδηγοῦν στὸν ἱερό βράχο ὅπου ἡ Παναγία ἡ Σουμελιώτισσα θρονιασμένη ἐκεῖ ψηλά- ἐδῶ ψηλά, στάζει τὸ ἱερὸ δάκρυ γύρω ἀπὸ προσευχὲς καὶ λιβανωτά- ὅπως ἔγραφε ὁ νοσταλγὸς πρὸ 90 ἀκριβῶς ἐτῶν.
Ὅλα αὐτὰ τὰ 88 χρόνια ἡ ἀκοίμητος κανδήλα τὴς μνήμης καὶ τῆς εὐλαβείας πρὸς τὴν Σουμελιώτισσα ἔκαιε καὶ ἐφώτιζε καὶ καθοδηγοῦσε τὴν πορεία ὅλων τῶν Ποντίων, ὅλων τῶν Ρωμηῶν, ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων, ποὺ ἔλεγαν στὴν προσευχή τους: «Σουμελά μας Παναγία, τὴν εἰκόνα σου ἐγώ, τὴ σεπτὴ καὶ τὴν ἁγία, ἔρθα γιὰ νὰ προσκυνῶ».
Χρόνια πολλά, ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ καὶ λοιποὶ παριστάμενοι! Ἄξιον τὸ προσκύνημά μας! Ἐπιστρέφοντες εἰς τὰ ἴδια ἄς κρατήσουμε σὰν ἀναμμένη πασχαλινὴ λαμπάδα τὴν ἀκαταίσχυντη Θεομητορικὴ ἐλπίδα τοῦ Σουμελιώτικου Δεκαπενταυγούστου, ν’ ἀνθήσῃ πλουσίως μέσα μας καὶ «νὰ φέρῃ κι ἄλλο»! Ἀμήν.

Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά

ΟΜΙΛΙΑ ΟΙΚOYMENIKOY ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣTHN ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Η καρδιά του Ποντιακού Ελληνισμού χτυπά στην Παναγία Σουμελά.

Λίγες μόνο ώρες απομένουν πριν από μια πραγματικά μεγάλη στιγμή της ιστορίας. Η τέλεση Θείας Λειτουργίας 88 χρόνια μετά τον ξεριζωμό και μάλιστα Πατριαρχικής για πρώτη φορά από ιδρύσεως της Μονής σηματοδοτεί μια νέα αρχή και αλλαγές σε πολλά επίπεδα.
Πρώτον σε διαμορφωμένες αντιλήψεις και πρακτικές. Μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν αδιανόητη και η σκέψη διεκδίκησης αυτού που αύριο γίνεται πραγματικότητα. Δεύτερον στις σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, μια που θα πρέπει να αναμένουμε ανάλογη διεκδίκηση της επόμενες ημέρες μια που οι Τούρκοι συνήθως δεν παραχωρούν κάτι χωρίς να αιτηθούν ανάλογου ανταλλάγματος.
Τρίτον στη λειτουργία και τη δομή των προσφυγικών - ποντιακών σωματείων στη χώρα μας, όπου για πρώτη φορά αναδεικνύεται ως ισχυρή ηγετική φυσιογνωμία ένας Πόντιος του Εξωτερικού, ο Ιβάν Σαββίδης ο πρωτεργάτης του ονείρου της επαναλειτουργίας της Μονής.
Τέταρτον σε θέσφατα και αντιλήψεις μιας σκληροπυρηνικής κλειστής κοινωνίας , όπως αυτή της τουρκικής κοινωνίας και ειδικότερα της κοινωνίας του Πόντου που γέννησε και εξέθρεψε τον τουρκικό εθνικισμό και τους Γκρίζους Λύκους.

Αλλά όλα αυτά θα τα δούμε από μεθαύριο ... ενώ σήμερα για όλους εμάς τους Πόντιους σημασία έχει μόνο το αύριο.
Αύριο 15 Αυγούστου του 2010, η Αυτού Θειοτάτη Παναγιότης του ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, ο σεμνός και μοναδικός πνευματικός ηγέτης όλων των Ορθοδόξων θα ανέβει στο Όρος Μελά ως κήρυκας ειρήνης και αισιοδοξίας για ένα καλύτερο άυριο για να τελέσει το Μέγα Μυστήριο της Θείας Λειτουργίας στο Μοναστήρι σύμβολο του Ποντιακού Ελληνισμού. Μαζί του δύο εκπρόσωποι από τις σημαντικότερες Ορθόδοξες Εκκλησίες του κόσμου. Την ελληνική εκκλησία θα εκπροσωπήσει ο μοναδικός Πόντιος την καταγωγή Μητροπολίτης, ο Δράμας Παύλος, ενώ την Ρωσική, ένας από τους σημαντικότερους Ρώσους Ιεράρχες, ο Πνευματικός του Πρωθυπουργού της Ρωσίας Βλαδιμήρ Πούτιν, Βικάριος της Μητρόπολης Μόσχας Πατήρ Τίχων .
Πάνω από 10.000 πιστοί θα βρίσκονται εκεί από τους πρόποδες μέχρι και το Μοναστήρι ενώ 500 θα παρακολουθήσουν την Θεία Λειτουργία στον αύλειο χώρο.
 Για να φτάσουμε όμως εδώ ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος.Και φτάσαμε εδώ χάρις στην Ευλογία του Οικουμενικού Πατριάρχη και του Ποντιακού πείσματος του Σανταίου Ιβάν Σαββίδη.

Υπό αυστηρά μέτρα ασφαλείας η αυριανή λειτουργία στη Μονή του Πόντου. Βαρθολομαίος: «Πηγαίνω στη Σουμελά ως κήρυκας ειρήνης»


Σε αποδοκιμασία του εθνικιστικού μίσους, απ’ όπου κι αν προέρχεται, προβαίνει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο οποίος δηλώνει ότι στην Παναγία Σουμελά του Πόντου, στην πρώτη θρησκευτική τελετή έπειτα από 88 χρόνια, έρχεται ως «κήρυκας ειρήνης».

Για τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, η στιγμή είναι ιστορική. Σήμερα, αργά το βράδυ, φτάνει στην Τραπεζούντα και αύριο, στη γιορτή του Δεκαπενταύγουστου, στις 9.30 το πρωί, θα χοροστατήσει στη λειτουργία που θα γίνει στο ναό της μονής της Παναγίας Σουμελά, η οποία θεωρείται σύμβολο του ποντιακού ελληνισμού. Η τελετή αναμένεται να τελειώσει περί τις 12.30 το μεσημέρι.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα της τελετής, που έγινε δυνατή έπειτα από απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού της Τουρκίας, έχουν προβλεφθεί και δυο ομιλίες. Τη μία θα εκφωνήσει εκπρόσωπος του τουρκικού κράτους. Η άλλη, του πατριάρχη, θα γίνει σε δυο γλώσσες, ελληνική και τουρκική, και αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όπως δήλωσε ο κ. Βαρθολομαίος σε συνέντευξή του στην καθημερινή τουρκική εφημερίδα «Σαμπάχ», στην Τραπεζούντα πηγαίνει ως «πρεσβευτής ειρήνης». «Οι προσευχές μας δεν είναι για να διχάζουν τους ανθρώπους αλλά για να τους ενώνουν», πρόσθεσε.

Μερίδα του τουρκικού Τύπου, πάντως, χθες, επιβεβαίωνε φήμες ότι ακροδεξιές ομάδες της περιοχής θα επιδιώξουν να αμαυρώσουν την τελετή. Χθες επίσης αναφέρθηκε μια κίνηση εθνικιστικών κύκλων που εκπροσωπήθηκε από τη δραστηριότητα δυο δημοσιογράφων, οι οποίοι «περιορίστηκαν» από την αστυνομία. «Δεν ανησυχώ», είπε ο κ. Βαρθολομαίος απαντώντας σε ερώτηση της «Σαμπάχ» για τον κίνδυνο εθνικιστικής προβοκάτσιας. «Κανένας σώφρων άνθρωπος δεν εγκρίνει τέτοιες ενέργειες», πρόσθεσε. «Το Ισλάμ είναι θρησκεία ειρήνης. Η Τουρκική Δημοκρατία είναι λαϊκό κράτος. Εμείς είμαστε τούρκοι υπήκοοι και γέννημα θρέμμα αυτού του τόπου». Ο τουρκικός Τύπος εξάλλου επισημαίνει τη θέληση των αρχών να διεξαχθεί η γιορτή ειρηνικά, όπως αρμόζει στις θρησκευτικές τελετές. Τοπικοί αξιωματούχοι επιβεβαίωναν χθες ότι όταν η τουρκική αστυνομία αναλαμβάνει να τηρήσει την τάξη, είναι απίθανο να βρεθούν δυνάμεις που θα τη διαταράξουν.

Η αποφασιστικότητα στα λόγια του Πατριάρχη εκλαμβάνεται και ως αποδοκιμασία αντίστοιχων κύκλων της ελληνικής πλευράς. Κύκλοι του Πατριαρχείου καταδίκαζαν την πιθανότητα, ενόψει και των επερχόμενων εκλογών για την τοπική αυτοδιοίκηση στην Ελλάδα, ορισμένοι υποψήφιοι ή επίδοξοι υποψήφιοι να πλειοδοτήσουν σε «υπερπατριωτισμό».
Στο χώρο λατρείας, όπου θα διεξαχθεί η πανηγυρική λειτουργία, θα βρεθούν 50 τυχεροί πιστοί. Σε ένα από τα «μπαλκόνια» με θέα στην τελετή, θα βρεθούν ακόμα άλλοι 500. Οι υπόλοιποι, που είναι πάρα πολλοί, θα παρακολουθήσουν την τελετή από οθόνες. Η Ένωση Ξενοδόχων της περιοχής μιλούσε χθες για περί τις 7.000 επιβεβαιωμένες κρατήσεις στα ξενοδοχεία των κοντινών πόλεων, της Τραπεζούντας, της Ορντού και της λίγο πιο μακρινής Σαμψούντας. Οι περισσότεροι ταξιδιώτες έχουν φτάσει από την Ελλάδα και, στην πλειονότητά τους, είναι ποντιακής καταγωγής που ήρθαν να τιμήσουν το λατρευτικό προσκύνημα των προγόνων τους. Έχουν επίσης ταξιδέψει στην περιοχή και ποντιακής καταγωγής Ρώσοι, είτε αεροπορικώς μέσω Ελλάδος, είτε οδικώς μέσω της γειτονικής Γεωργίας.

Πηγή: Τα Νέα Online

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Επίκαιρο όσο ποτέ !!!

Δύο μόλις ημέρες πριν τη Λειτουργία στην Παναγία Σουμελά, κρίνω σκόπιμο να αναδημοσιέυσω επιστολή του Τουρκοπόντιου συγγραφέα Ηλία Καραγκιόζ σχετικά με τα "επεισόδια" που δημιουργήθηκαν πέρυσι στο Μοναστήρι.

Ο Ηλιάς Καραγκιόζ (Ηλίας Μαυρομάτης, αν θέλετε) είναι ο Πόντιος εκείνος που δεν πιστεύει σε φανατισμούς, πάθη και οξύτητες. Που δεν ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τη ράτσα, τη γλώσσα ή τη θρησκεία τους.
Γι αυτόν οι Πόντιοι είναι Πόντιοι. Είτε είναι Τούρκοι, είτε Έλληνες. Είτε είναι Χριστιανοί, είτε Μουσουλμάνοι. Όλοι τους είναι ίδιοι, αφού γεννήθηκαν στον ίδιο τόπο, ήπιαν το ίδιο νερό, ανέπνευσαν τον ίδιο αέρα.
Η επιστολή έχει ιδιαίτερη αξία γιατί πιστεύω ότι τοποθετεί τα πράγματα στη σωστή τους βάση. Εκφράζοντας και εμένα που βρέθηκα εκεί την αφιερώνω σε όλους όσους είδαν εκεί αλλά πράγματα από αυτά που συνέβησαν.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗ ΣΟΥΜΕΛΑ;
(Αναδημοσίευση από τοπική εφημερίδα της Ματσούκας του Πόντου)

Εμείς (οι Τούρκοι) τη Μονή τη γνωρίζαμε με το όνομα «Μοναστήρι της Παναγίας» (Meryem ana), και πολύ αργότερα μάθαμε από τους Χριστιανούς τουρίστες ότι το πραγματικό της όνομα ήτανε «Παναγία Σουμελά».
Ίσως ο μοναδικός σκοπός που οι Χριστιανοί επισκεπτόταν τον ανατολικό Πόντο, και συνεπώς την Τραπεζούντα, να ήτανε το μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά.
Παρακάτω δεν θα ερευνήσω την ιστορία του μεγαλόπρεπου αυτού Μοναστηριού, αλλά θα αναφερθώ στα πικρά (πονεμένα) γεγονότα που αυτό έζησε στα σχετικώς πρόσφατα χρόνια.
Το Μοναστήρι αυτό, που μέχρι το 1924 ήταν το μοναδικό αποκούμπι της Χριστιανοσύνης, μετά την Ανταλλαγή (1924) ερήμωσε.
Άνθρωποι που εγκαταστάθηκαν παράνομα στην περιοχή, με κασμάδες, φτυάρια, τσεκούρια και ρόπαλα επιτέθηκαν κυριολεκτικά στο Μοναστήρι.
Όλα τα χρειώδη που ήταν κρυμμένα στο υπόγειο του Μοναστηριού (όπως είδη κουζίνας, κλπ) τα λεηλάτησαν.
Μπορούν να αποκαλυφθούν τα ονόματα αυτών που τα διέρπαξαν, και ίσως τα πράγματα αυτά να βρίσκονται ακόμη στα σπίτια των παιδιών και εγγονών τους.
Έτσι ξεκίνησε το γρέμισμα του Μοναστηριού, το οποίο με τον καιρό έφτασε σε αυτά τα χάλια.
Το γεγονός ότι αυτά τα ερείπια τα επισκέπτονται όλο και περισσότεροι Χριστιανοί τουρίστες, τράβηξε την προσοχή του Κράτους. Αντιλήφθηκε ότι εδώ υπήρχε μια πηγή εσόδων.
Έτσι, με την αρωγή του Κράτους το Μοναστήρι αποκαταστάθηκε στην παλιά του μορφή. Ο δρόμος από την Ματσούκα μέχρι το Μοναστήρι, μήκους 17 χιλιομέτρων, ασφαλτοστρώθηκε. Κατά μήκος του δρόμου ο Λαός μας έκανε τουριστικές εγκαταστάσεις. Και το σπουδαιότερο είναι ότι όλη η δασώδης κοιλάδα του Ρέματος Σουμελά ανακηρύχθηκε σε Εθνικό Πάρκο, γλιτώνοντας από την καταστροφική δασική εκμετάλλευση.
Το αποτέλεσμα ήταν άνθρωποι που ζούσαν από τα κάρβουνα και την υλοτομία, έγιναν αφεντικά και ιδιοκτήτες διαμερισμάτων στην Ματσούκα.
Το ποτάμι, που ήταν γνωστό ως Ποτάμι της Παναγίας, το άλλαξαν αργότερα και το ονόμασαν «Χρυσοπόταμο», σύμφωνα με το παράδειγμα της κότας που γεννάει χρυσά αυγά.
Όλες αυτές οι βελτιώσεις έγιναν από σεβασμό προς το Μοναστήρι της Σουμελά που κάηκε, και που κάποτε, με τον ισχυρισμό πως είναι ιδιοκτησία απίστων, το γκρέμισαν.
Όπως γίνεται κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, κατά την επίσκεψη σημαντικού αριθμού τουριστών στις 15 Αυγούστου 2009, βιώθηκαν κάποια γεγονότα.
Ίσως μάλιστα κάποιοι να θέλησαν να βιωθούν τα γεγονότα αυτά.
Εκείνη την ημέρα, από τις 12:00 μέχρι τις 14:00, ήμουν κι εγώ εκεί.
Μια κοινωνία Χριστιανών – Μουσουλμάνων, που δεν μπορούσες να την ξεχωρίσεις, είχε μαζευτεί έξω από το Μοναστήρι. Από περιέργεια να δω τι συμβαίνει πλησίασα το συγκεντρωμένο πλήθος. Είδα εκεί μία εικόνα, και γύρω της να ανάβουν κεριά. Ταυτόχρονα, είδα κι άλλα κεριά αναμμένα και απλωμένα κατά μήκος του δρόμου. Στις 14:00 η ώρα έφυγα από το πλήθος και γύρισα σπίτι μου.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας είδα στο κανάλι της ERT (Ελληνικής Τηλεόρασης) ρεπορτάζ από την Τουρκία, όπου στην τηλεόραση διάβασα στα τουρκικά «Ένταση θείας λειτουργίας στην Παναγία Σουμελά». Έγιναν φαίνεται κάποια επεισόδια, και την επόμενη μέρα, Κυριακή, αγόρασα κάμποσες τοπικές εφημερίδες.
Ο τίτλος της πρώτης σελίδας των εφημερίδων ήτανε: «Ένταση στην Παναγία Σουμελά για τη θεία λειτουργία». Κι έτσι σ’ αυτό το πνεύμα συνεχιζόταν το ρεπορτάζ.
Ειδικότερα έγραφαν οι εφημερίδες ότι ο Διευθυντής Μουσείων Γιλμαζέρ, με το αιτιολογικό ότι δεν ήταν νόμιμη η τελετή λειτουργίας, έκανε παρέμβαση κατά των Ρώσων και Ελλήνων τουριστών, οι οποίοι θέλησαν να κάνουν λειτούργια στην είσοδο της Παναγίας Σουμελά.
Μία άλλη εφημερίδα έγραψε: «Όταν μέλη της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ζήτησαν να κάνουν λειτουργία, η ατμόσφαιρα αναταράχθηκε. Ο Διευθυντής Μουσείου Νιλγκέν Γιλμαζέρ αντέδρασε λέγοντας ότι, σύμφωνα με τους νόμους της Τουρκίας, εδώ δεν μπορούσε να γίνει λειτουργία». Έγινε κουβέντα για προβοκάτσιες. Οι προβοκάτσιες που χρησιμοποιούνται εδώ, δε γίνεται αντιληπτό από ποιους γίνονται και εναντίον ποιών στρέφονται. Ο Νομάρχης Τραπεζούντας δήλωσε: -«Εμείς τους γνωρίσαμε ότι δεν μπορούν να τελέσουν λειτουργία. Δεν ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από το παραβάν. Μπορεί όμως να υπάρχουν κάποιοι που θέλουν με ένα τέτοιο ζήτημα, να φέρουν την Τραπεζούντα στην επικαιρότητα».
Αυτές οι δηλώσεις δείχνουν ότι η προειδοποίηση του Νομάρχη θα ήταν σεβαστή αν η λειτουργία γινόταν μέσα στο Μοναστήρι και όχι έξω. Επίσης αντιλαμβανόμαστε ότι η δήλωση του Νομάρχη «περί επικαιρότητας» υπονοεί δημιουργία επεισοδίων με σκοπό να γίνουν πρωτοσέλιδα.
Ο Δήμαρχος Ματσούκας Ερτουγρούλ Γκεντς δήλωσε: «Τα επεισόδια είχαν προβοκατόρικο σκοπό. Η Σουμελά είναι κλειστή για λειτουργίες. Θεωρώ δίκαιες τις προειδοποιήσεις του Διευθυντή Μουσείων Γιλμαζέρ».
Εγώ που γράφω αυτές τις γραμμές, δεν είμαι νομικός, ούτε άνθρωπος της θρησκείας. Είμαι ένας ερευνητής της ιστορίας εδώ και 35 χρόνια. Κατά τη γνώμη μου, όπου κι αν κατοικούν οι πιστοί, σε όποια θρησκεία κι αν ανήκουν, κάθε κομμάτι της Γης είναι γι αυτούς τόπος λατρείας. Είναι ελεύθερος ο άνθρωπος όποτε θέλει κι όπου κατοικεί, ομαδικά ή μόνος του να ασκήσει τη λατρεία του.
Αντιλαμβανόμενος έτσι τα πράγματα, σκέφτομαι ότι η απαγόρευση της λειτουργίας έξω από το Μοναστήρι, δεν ταιριάζει στα ανθρώπινα δικαιώματα, στις θρησκευτικές ελευθερίες και τις ελευθερίες συνείδησης.
Κι αν ήθελε γίνει αποδεκτό ότι η απαγόρευση επιβλήθηκε από κάποιες επιφυλάξεις, δεν βλέπω ορθή την επέμβαση του Διευθυντή Μουσείων. Δεν γνωρίζω στ’ αλήθεια. Οι Διευθυντές Μουσείων είναι άνθρωποι (όργανα) εφαρμογής της τάξης; Δεν υπήρχε άλλος αρμόδιος να κάνει την επιχείρηση;
Τελικά οι Ρωμιοί, που εδώ κι έναν αιώνα περίπου εκδιώχθηκαν από τη μητέρα πατρίδα τους στην Ελλάδα, τηρώντας στη μνήμη τους την αποθυμιά του χαμένου Παράδεισου, επισκέπτονται αυτήν την περιοχή και ως τουρίστες μας αφήνουν έσοδα. Το να επισκέπτονται οι άτυχοι αυτοί άνθρωποι τους παλιούς τους Ναούς, το να κάνουν λειτουργίες, να χορεύουν υπό τον ήχο του κεμεντζέ, να παίρνουν μαζί τους φεύγοντας μια χούφτα χώμα ή ένα μπουκάλι νερό, δεν νομίζω να υποκρύπτει κάποιο άλλο νόημα.
Γι αυτό και δεν καταλαβαίνω τις επιφυλάξεις των εθνικιστικών κύκλων που ξεσηκώνουν (υποδαυλίζουν) το Λαό μας εναντίον των Ελλήνων, φέρνοντας στην επικαιρότητα τέτοια επεισόδια.
Ελπίζω ότι κάποτε όλοι αυτοί θα κατανοήσουν τον πόνο αυτών των άτυχων ανθρώπων με τους οποίους ζήσαμε επί αιώνες, και για λόγους μόνο θρησκείας, εκδιώχθηκαν σε μια ξένη χώρα, το όνομα της οποίας δεν γνώριζαν οι περισσότεροι.
Οι εθνικιστές που θέλουν να δημιουργήσουν επικαιρότητα, ευελπιστώ ότι θα βάλουν τον εαυτό τους στην θέση εκείνων, και απαλλαγμένοι από τα θρησκευτικά, εθνικά και πολιτικά τους συναισθήματα, θα αντιληφθούν τι θα πει αποθυμιά της πατρίδας. Θα γίνουν ανεκτικοί και θα μοιραστούν τον πόνο αυτών των ανθρώπων που μας είναι γνωστοί ως Ρωμιοί – Έλληνες.

Λιβερά, 17 Αυγούστου 2009

Τι άλλαξε στην Τουρκία με την Παναγία Σουμελά.

Για πρώτη φορά από το 1923 και 87 χρόνια μετά την εθνική καταστροφή, προεξάρχοντος του Οικουμενικού Πατριάρχη, τελείται την ημέρα της εορτής της Παναγίας, πατριαρχική λειτουργία στην ιστορική μονή της Παναγίας Σουμελά στον Πόντο. Αποτέλεσμα μακράς και μυστικής διπλωματίας που άσκησε το Φανάρι και αρχή διαπραγμάτευσης με τις αρχές της Τουρκίας που ακολουθεί ο Οικουμενικός Θρόνος.

Τι άλλαξε στην Τουρκία

Στριμωγμένος από τις εκθέσεις των ευρωπαίων παρατηρητών, από την βεβαιότητα της Δύσης ότι η Άγκυρα μετατοπίζει σταθερά τον άξονα του στρατηγικού ενδιαφέροντος της από τα Δυτικά προς τα Ανατολικά της, ο Ταγίπ Ερντογάν είχε κάθε λόγο να επιτρέψει την «χαλάρωση» των μέτρων του Κεμαλικού Κράτους ως προς την ελευθερία που παρέχεται στις θρησκευτικές μειονότητες στην Τουρκία και μάλιστα τις Χριστιανικές.

Ο δεύτερος σημαντικός λόγος που επηρέασε τις εκτιμήσεις των τούρκων διπλωματών αφορά την ίδια την ροή του χρήματος. Οι εμπειρογνώμονες επί τουριστικών θεμάτων στην γειτονική χώρα έχουν εδώ και καιρό ανακαλύψει τα οφέλη του θρησκευτικού τουρισμού. Στην περιοχή της Τραπεζούντας δε, αυτή η ροή τουριστών, ιδίως από τον Καύκασο και μάλιστα την Γεωργία προς το ιστορικό μοναστήρι έχει ξεπεράσει εδώ και πολύ καιρό ακόμη και την πλέον καλπάζουσα φαντασία.

Ένας τρίτος λόγος που διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο σε αυτήν την διαπραγμάτευση έχει να κάνει με μία «ανταλλαγή».

Είναι γνωστό ότι εδώ και αρκετό καιρό και με αφετηρία κύκλους της ελληνικής ομογένειας στην Αμερική, έχει αρχίσει να διαπλέκεται μία ιστορία με την διοργάνωση μιας Θείας Λειτουργίας στην Αγία Σοφία της Πόλης. Ο Οικουμενικός Θρόνος έχει διαχωρίσει εξ αρχής την θέση του από την πρωτοβουλία αυτή και έχει αρνηθεί κάθε συμμετοχή ενώ παράλληλα με κατάλληλους χειρισμούς έχει διοχετεύσει στο διεθνή ΜΜΕ και την Αθήνα πώς μία τέτοια ενέργεια θα κατάληγε να υπονομεύσει το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Το περιβάλλον του Προκαθημένου αφήνει να εννοηθεί πώς πίσω από αυτήν την ακραία πρωτοβουλία κρύβεται η πρόθεση κύκλων στις Ηνωμένες Πολιτείες να ιδρύσουν ανεξάρτητο Ορθόδοξο Πατριαρχείο καταργώντας την Αρχιεπισκοπή η οποία βρίσκεται υπό τον έλεγχο του Φαναρίου. Σε αυτήν την υπόθεση, εμπλέκονται και τρίτοι παράγοντες μεταξύ των οποίων, όπως επισημαίνεται με εμμονή, μηχανισμοί που συνδέονται με το Πατριαρχείο Μόσχας.

Η τέλεση Θείας Λειτουργίας στην Παναγία Σουμελά του Πόντου από τον ίδιο τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και μάλιστα επίσημα, αποτελεί σημαντική εξέλιξη που καταδεικνύει την αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα του Φαναρίου το οποίο πως μέσω διακριτικών επαφών και διαπραγματεύσεων και με τις κατάλληλες συμμαχίες επιτυγχάνει μία μείζονος σημασίας διπλωματική επιτυχία.

Ο Θρύλος

Η Μονή Παναγίας Σουμελά ή Μονή Σουμελά, είναι ένα πασίγνωστο χριστιανικό ορθόδοξο μοναστήρι κοντά στην Τραπεζούντα, σύμβολο επί 16 αιώνες του Ποντιακού Ελληνισμού.

Σύμφωνα με την παράδοση, το 386 οι Aθηναίοι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος οδηγήθηκαν στις απάτητες βουνοκορφές του Πόντου μετά από αποκάλυψη της Παναγίας, με σκοπό να ιδρύσουν το μοναχικό της κατάλυμα. Eκεί, σε σπήλαιο της απόκρημνης κατωφέρειας του όρους, σε υψόμετρο 1063 μέτρα, είχε μεταφερθεί από αγγέλους η ιερή εικόνα της Παναγίας της Aθηνιώτισσας, την οποία, πάντα κατά την παράδοση, εικονογράφησε ο Eυαγγελιστής Λουκάς.

Oι μοναχοί Bαρνάβας και Σωφρόνιος έκτισαν με τη συμπαράσταση της γειτονικής μονής Bαζελώνα κελί και στη συνέχεια εκκλησία μέσα στη σπηλιά, στην οποία είχε μεταφερθεί θαυματουργικά η εικόνα. Tο σοβαρό πρόβλημα της ύδρευσης του μοναστηριού λύθηκε, επίσης σύμφωνα με την παράδοση, κατά θαυματουργό τρόπο. H ανθρώπινη λογική αδυνατεί να απαντήσει στο θέαμα που βλέπουν και οι σημερινοί ακόμη προσκυνητές, να αναβλύζει αγιασματικό νερό μέσα από ένα γρανιτώδη βράχο. Oι θεραπευτικές του ιδιότητες έκαναν πασίγνωστο το μοναστήρι όχι μόνο στους χριστιανούς, αλλά και στους μουσουλμάνους που ακόμη συνεχίζουν να το επισκέπτονται και να ζητούν τη χάρη της Παναγίας.
Kοντά στο σπήλαιο κτίστηκε το 1860 ένας πανοραμικός τετραώροφος ξενώνας 72 δωματίων και άλλοι λειτουργικοί χώροι για τις ανάγκες των προσκυνητών, καθώς και βιβλιοθήκη. Γύρω από τη μονή ανοικοδομήθηκαν μικροί ναοί αφιερωμένοι σε διάφορους αγίους.

Oι ιδρυτές του μοναστηριού συνέχισαν τη δράση τους και έξω από τον προσκηνυματικό χώρο. Σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από τη μονή, απέναντι από το χωριό Σκαλίτα, έχτισαν το ναό του Aγίου Kωνσταντίνου και Eλένης και σε απόσταση δύο χιλιομέτρων το παρεκκλήσι της Αγίας Βαρβάρας, στο οποίο οι μοναχοί το 1922 έκρυψαν την εικόνα της Mεγαλόχαρης, τον σταυρό του αυτοκράτορα Mανουήλ Γ΄ του Kομνηνού και το χειρόγραφο Eυαγγέλιο του Oσίου Xριστοφόρου.
H μονή κατά καιρούς υπέφερε από τις επιδρομές εξ αιτίας της φήμης και του πλούτου που απέκτησε. Mερικά περιστατικά συνδέονται και με θαυματουργικές επεμβάσεις της Παναγίας για τη σωτηρία του μοναστηριού. Σε κάποια από αυτές τις επιδρομές λεηλατήθηκε από ληστές και, σύμφωνα πάντα με την παράδοση, καταστράφηκε, για να ανασυσταθεί από τον Tραπεζούντιο Όσιο Xριστόφορο το 644. Tη μονή προίκισαν με μεγάλη περιουσία και πολλά προνόμια, κτήματα, αναθήματα και κειμήλια οι αυτοκράτορες του Bυζαντίου και αργότερα κυρίως οι αυτοκράτορες της Tραπεζούντας Iωάννης B΄ Kομνηνός (1285-1293), Aλέξιος B΄ Kομνηνός (1293-1330), Bασίλειος Α΄ Kομνηνός (1332-1340).
Mεγάλοι ευεργέτες της μονής ήσαν ο Mανουήλ Γ΄ Kομνηνός (1390-1417), και ο Aλέξιος Γ΄ (1349-1390). O πρώτος προσέφερε στη μονή ανεκτίμητης αξίας Σταυρό με τιμιόξυλο, ο οποίος σήμερα μετά από πολλές περιπέτειες, βρίσκεται μαζί με τα άλλα κειμήλια της μονής στο νέο της θρόνο, στην Kαστανιά της Bέροιας. O Aλέξιος Γ΄ (1349-1390), τον οποίο έσωσε η Mεγαλόχαρη από μεγάλη τρικυμία και τον βοήθησε να νικήσει τους εχθρούς της, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης την οχύρωσε καλά, έχτισε πύργους, νέα κελιά και ανακαίνισε τα παλαιά της κτίσματα. Tης χάρισε 48 χωριά και εγκατέστησε 40 μόνιμους φρουρούς για την ασφάλειά της. Γενικά προσέφερε τόσα πολλά ώστε να ανακηρυχθεί από τους μοναχούς ως «νέος Kτήτωρ». Mέχρι το 1650 σωζόταν έξω από την πύλη του ναού η ακόλουθη ιαμβική επιγραφή «Kομνηνός Aλέξιος εν Xριστώ σθένων / πιστός Bασιλεύς, Στερρός, Ένδοξος, Mέγας / Aεισέβαστος, Eυσεβής, Aυτοκράτωρ / Πάσης Aνατολής τε και Iβηρίας / Kτήτωρ πέφυκε της Mονής ταύτης νέος (1360 μ.X.) INΔ IΓ΄».
Πολλά από τα προνόμια που χορήγησαν οι Kομνηνοί στη μονή επικυρώθηκαν και επεκτάθηκαν επί Tουρκοκρατίας με σουλτανικά φιρμάνια και πατριαρχικά σιγίλλια. Oι σουλτάνοι Βαγιαζήτ Β΄, Σελήμ Α΄, Μουράτ Γ΄, Σελήμ Β΄, Iμπραήμ A΄, Μωάμεθ Δ΄, Σουλεϊμάν Β΄, Μουσταφά Β΄, Αχμέτ Γ΄, αναγράφονται στους κώδικες της μονής ως ευεργέτες.

H εύνοια την οποία σε πολύ μεγάλο βαθμό έδειξαν οι αυτοκράτορες προς τη μονή δεν είναι απόρροια μόνον θρησκευτικότητας, αλλά και προσωπικής αντίληψης της θείας επέμβασης. Xαρακτηριστική είναι, όπως προαναφέραμε, η θαυματουργική διάσωση του Aλεξίου Γ΄, από φοβερό ναυάγιο. Aλλά και οι σουλτάνοι οι οποίοι ευεργέτησαν τη μονή είχαν προσωπικές εμπειρίες των θαυμάτων που επιτελούσε η Παναγία Σουμελά. Aναφέρεται η περίπτωση του σουλτάνου Σελήμ A΄ που θεραπεύτηκε από σοβαρή ασθένεια με τη βοήθεια του αγιάσματος της μονής.

Πολύτιμα έγγραφα και πολλά αρχαία χειρόγραφα φυλάγονταν στη βιβλιοθήκη του μοναστηριού, μέχρι τον ξεριζωμό. Mέσα στη βιβλιοθήκη της μονής βρήκε το 1868 ο ερευνητής Σάββας Iωαννίδης το πρώτο ελληνικό χειρόγραφο του Διγενή Aκρίτα.

Tα μοναστήρια του Πόντου υπέφεραν από τη βάρβαρη και ασεβή συμπεριφορά των Nεότουρκων και των Kεμαλικών, οι οποίοι φανάτιζαν τις άγριες και ληστρικές μουσουλμανικές ομάδες. Πολλές φορές έπεσαν θύματα ληστειών και καταστροφών. Tο 1922 οι Tούρκοι κατέστρεψαν ολοσχερώς το μοναστήρι.

Aφού πρώτα λήστεψαν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα που υπήρχαν μέσα στη μονή, μετά έβαλαν φωτιά, για να σβήσουν τα ίχνη των εγκλημάτων τους ή για να ικανοποιήσουν το μίσος τους εναντίον των Eλλήνων. Oι μοναχοί πριν την αναγκαστική έξοδο το 1923 έκρυψαν μέσα στο παρεκκλήσι της Aγίας Bαρβάρας την εικόνα της Παναγίας, το ευαγγέλιο του Oσίου Xριστοφόρου και τον σταυρό του αυτοκράτορα της Tραπεζούντας Mανουήλ Kομνηνού.

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ - ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ ... ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

«Σολωμέ - Αναστάση, το οδόφραγμα θα σπάσει»


Η δολοφονία Ισαάκ
Η τουρκική βαρβαρότητα έδειξε το χειρότερό της πρόσωπο, καθώς ομάδες Γκρίζων Λύκων σκότωσαν από το ξύλο τον Τάσο Ισαάκ, ένα μόλις μήνα προτού η σύζυγός του φέρει στον κόσμο την κόρη του, που έλαβε το όνομα Αναστασία, ως τιμή στον ηρωομάρτυρα πατέρα της. Επικεφαλής των τουρκικών ομάδων κρούσης ήταν ο αρχηγός των Γκρίζων Λύκων στην Κύπρο Μεχμέτ Αρσλάν.

Όταν αργότερα μαθεύτηκαν τα νέα, οι αυτόπτες μάρτυρες έδωσαν την πιο ανατριχιαστική λεπτομέρεια της άνανδρης δολοφονίας του Ισαάκ στην επιφάνεια: Τα είχε βάλει με τους Γκρίζους Λύκους, όταν αντιλήφθηκε ότι προσπαθούσαν να σκοτώσουν άλλον μοτοσικλετιστή και ουσιαστικά έσωσε το συναγωνιστή του με τη ζωή του.

Η δολοφονία Σολωμού
Η Κύπρος πάγωσε στο άκουσμα της είδησης. Η θυσία του Τάσου Ισαάκ, αντί να τρομάξει τον κόσμο, όπως, ίσως, να ήλπιζαν οι Τούρκοι, τον εξόργισε. Κάποιοι μιλούσαν για εκδίκηση. Το πλήθος, όμως, ήθελε απλά να εναποθέσει λίγα λουλούδια στον τόπο δολοφονίας του, να στολίσει τη γη που ποτίστηκε με το τίμιο αίμα του. Έτσι, μετά την κηδεία του, ξεκίνησαν να κατευθύνονται προς τα εκεί.

Κάποιος, προσπερνώντας τα μπλόκα που είχαν στηθεί, βρέθηκε απέναντι από την τουρκική σημαία, το σύμβολο των δεινών του λαού μας. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ανέβηκε στον ιστό, με σκοπό να την κατεβάσει. Ο Κενάν Ακίν πυροβόλησε εν ψυχρώ τον 26χρονο Σολωμό Σολωμού, συγγενή του Τάσου Ισαάκ, στέλνοντάς τον σε περίοπτη θέση, πλάι στους υπόλοιπους ανδρειωμένους Έλληνες της Ιστορίας. Οι τουρκικές ομάδες συνέχισαν να πυροβολούν κατά το δοκούν, τραυματίζοντας δεκάδες άλλους παρόντες.

Αναδημοσίευση από ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

Απάντηση του Βασίλη Τριανταφυλλίδη (Χάρυ Κλυν) στο "Όλοι στην Παναγία Σουμελά, με αίσθημα ιστορικής ευθύνης"

Φέτος, το Δεκαπενταύγουστο, θα λειτουργήσει και πάλι η Παναγία Σουμελά στον ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΟ Πόντο, μετά από σχετική άδεια των τουρκικών αρχών ΠΟΥ ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ και με την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΘΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΝΑ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΙ ΤΙΣ 353.000 ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΑΣ (ΤΡΑΓΙΚΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΘΗΡΙΩΔΙΑΣ) ΠΟΥ ΜΑΤΑΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ, ΟΣΟ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ «ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ» ΚΑΙ ΠΑΡΕΝΑΙΣΕΙΣ «ΕΠΙΔΕΙΞΗΣ ΑΙΣΘΗΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ (!) ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΜΑΥΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΕΣ ΑΥΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…»
Φέτος, τη νύχτα της 14/15ης Αυγούστου, θα ανταμωθούν οι ψυχές πενήντα γενιών Ποντίων, που έμειναν θαμμένοι στα άγια χώματα του Πόντου, με τις ψυχές τριών γενιών Ποντίων που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν στην Ελλάδα, μετά το 1923.
ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΛΕΙΠΕΙ Η ΨΥΧΉ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΝΙΚΟΥ, ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ, ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΙΤΣΑΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΚΟΜΑ ΠΟΝΤΙΩΝ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ «ΤΟΥΡΙΣΤΑ» ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ, ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΤΗΣ ΦΟΡΚΛΟΡΙΚΗΣ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΠΟΥ ΕΠΕΜΕΙΝΑΝ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΝΤΟ «ΠΑΤΡΙΔΑ», ΔΙΚΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΑ…
Φέτος η νύχτα της 14/15ης Αυγούστου θα είναι πιο φωτεινή από ποτέ.
ΦΕΤΟΣ Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ 14/15ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΠΟ ΠΟΤΕ … ΦΩΤΕΙΝΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΑ Η ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΟΡΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΑΓΙΑ ΧΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ…
Ας είμαστε όλοι, εκεί, όσοι μπορούμε, και ας επιδείξουμε αίσθημα ιστορικής ευθύνης, για να μην αμαυρώσουμε αυτές τις ιερές στιγμές.
ΑΣ ΕΙΣΑΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΕΚΕΙ ΠΡΟΚΥΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΥΡΓΟΙ ΕΠΙ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΕΙ… ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΥΠΟ ΤΗ ΣΚΕΠΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕ ΘΑ ΤΗΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗΣ ΤΑ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΑ ΤΕΡΤΙΠΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΟΥΣΙΕΣ ΦΟΡΚΛΟΡΙΚΕΣ ΦΑΝΦΑΡΕΣ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ…

ΟΙ ΠΑΡΕΜΒΟΛΕΣ ΜΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΤΟ ΑΡΧΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ:
ΒΑΣΙΛΗ Ν. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ
ΙΔΡΥΤΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔOΣ

"Όλοι στην Παναγία Σουμελά, με αίσθημα ιστορικής ευθύνης" του Σάββα Καλεντερίδη

Η Παναγία Σουμελά αποτελούσε για 1600 χρόνια θρησκευτικό, πνευματικό και εθνικό κέντρο για τους Έλληνες του Πόντου. Σε εκείνο το εξαιρετικής ομορφιάς και αγριότητας τοπίο, σε σπηλιά που βρίσκεται ακριβώς κάτω από την κορφή, στους απρόσιτους βράχους του όρους Μελά, οι μοναχοί Βαρνάβας και Σοφρώνιος, αφού προηγουμένως διέσχισαν χιλιάδες χιλιόμετρα στο Αιγαίο και την Ανατολή, ξεπερνώντας μύριους κινδύνους, τον 4ο αιώνα τοποθέτησαν την εικόνα της Παναγίας της Αθηνιώτισσας. Έκτοτε, το ιερό εκείνο προσκύνημα, που με τον καιρό απέκτησε αίγλη και την εύνοια των Κομνηνών, αποτέλεσε φωτοδότη φάρο και συνάμα λιμάνι καταφυγής για Έλληνες και αλλόφυλους, για χριστιανούς και αλλόθρησκους.
Από το 1922 μέχρι φέτος, η Ιερά Σταυροπηγιακή Μονή Παναγίας Σουμελά παρέμενε κλειστή, χωρίς μοναχούς και ηγουμένους, χωρίς πιστούς και προσκυνητές, και το σκοτάδι του Όρους Μελά και της κοιλάδας που διαρρέει το θορυβώδες ποτάμ' τη Παναΐας, ήταν ακόμα πιο βαθύ, μέρα και νύχτα.
Όσο λειτουργούσε το μοναστήρι, κάθε μέρα ήταν ξεχωριστή, για μοναχούς και προσκυνητές. Οι μέρες όμως της γιορτής του Μοναστηριού και ιδιαίτερα η 15η Αυγούστου, ήταν κάτι παραπάνω από θρησκευτική πανήγυρις. Ήταν μια πραγματική λαοσύναξη.
Οι Πόντιοι από όλες τις περιοχές του Πόντου συγκεντρώνονταν έξω από το μοναστήρι και έκαναν καταυλισμούς ανά περιοχή καταγωγής. Δηλαδή είχαν ξεχωριστούς καταυλισμούς οι προερχόμενοι από την Κρώμνη, τη Σαντά, το Σταυρίν, την Αργυρούπολη, τα Σούρμενα, τον Όφη, το Ρίζαιο κλπ. Εκεί, με αφορμή την θρησκευτική γιορτή και την πανήγυρη, εύρισκαν την ευκαιρία οι Πόντιοι να συνευρεθούν, να γνωριστούν, να μιλήσουν, να τραγουδήσουν, να ανταγωνιστούν στο χορό, το τραγούδι, τα στιχάκια... Ως συνέχεια αυτής της παράδοσης χτίστηκαν και οι ξενώνες στην Παναγία Σουμελά, στο Βέρμιο, με βάση την καταγωγή από τον Πόντο (Ξενώνες Κρωμναίων, Σανταίων, Τριπολιτών κλπ).
Αυτή η λαοσύναξη σταμάτησε να γίνεται από το 1922. Έκτοτε, το βράδυ της 14/15ης Αυγούστου, κάθε χρόνο, το σκοτάδι στην κοιλάδα και στο Όρος Μελά που είναι σκαρφαλωμένο το μοναστήρι της Παναγίας, ήταν πιο βαθύ, σκοτία πίσα, που έλεαν τ' εμετέρ'. Εκεί τριγυρνούσαν μόνο οι ψυχές πενήντα γενιών Ποντίων, που συνέδεσαν και ταύτισαν την επιβίωση του Γένους με τη δύναμη που έπαιρναν από την Παναγία Σουμελά, ειδικά κάθε Δεκαπενταύγουστο.
Φέτος, το Δεκαπενταύγουστο, θα λειτουργήσει και πάλι η Παναγία Σουμελά στον Πόντο, μετά από σχετική άδεια των τουρκικών αρχών και με την παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου. Φέτος, τη νύχτα της 14/15ης Αυγούστου, θα ανταμωθούν οι ψυχές πενήντα γενιών Ποντίων, που έμειναν θαμμένοι στα άγια χώματα του Πόντου, με τις ψυχές τριών γενιών Ποντίων που γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν στην Ελλάδα, μετά το 1923.
Φέτος η νύχτα της 14/15ης Αυγούστου θα είναι πιο φωτεινή από ποτέ.
Ας είμαστε όλοι, εκεί, όσοι μπορούμε, και ας επιδείξουμε αίσθημα ιστορικής ευθύνης, για να μην αμαυρώσουμε αυτές τις ιερές στιγμές.

Άρθρο του Σάββα Καλεντερίδη στην εφημ. ΠΟΝΤΙΑΚΗ ΓΝΩΜΗ

Σουμελά, Δεκαπενταύγουστος

Θρησκευτικός ήταν ο διαχωρισμός της προσφυγιάς και της ανταλλαγής πληθυσμών της δεκαετίας του 20 και άλλων (η καταναγκαστική κινητικότητα των πληθυσμών Μικρασίας και Βαλκανίων στον εικοστόν αιώνα, μόλις και μετά βίας είναι μικρότερη από την περίοδο των επιδρομών του τέλους της αρχαιότητας), θρησκευτική είναι και η συμβολική επαναφορά της λειτουργίας στο μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά. Βλέπω από διαφημιστικά σε αφισέτες ότι οργανώνονται εκδρομές και από Θεσσαλονίκη, μέσω Αγκύρας και Ορντού, συνδυασμένες με επισκέψεις στον Πόντο και στην Κωνσταντινούπολη, αλλά το επίκεντρο είναι η μονή. Η υπόθεση, πέρα από τη συγκίνηση, έχει πολλές πτυχές, άλλες αισιόδοξες και άλλες παγιδευτικές. Ας προσέξουμε.

Πρώτα απ' όλα, η Σουμελά είναι μουσείο. Ταυτόχρονα, και μνημείο υπό αναστήλωση.Για τους Τούρκους πολιτιστικάριους των οποίων η Πολιτιστική Πρωτεύουσα του 2010 τα πάει γενικώς μια χαρά, καλύπτεται ένα σημαντικό κενό και ένας πανευρωπαϊκός «δισταγμός» ως προς την πρόθεση της γείτονος να δείξει πρόσωπο ανεκτικότητας ως προς θρησκευτικές πεποιθήσεις, με δεδομένο ότι το Ισλάμ, γενικά, βρίσκεται υπό δυσπιστία σε μέρη της Ευρώπης. Ενας λαός λοιπόν που κατηγορεί ένα κράτος για γενοκτονία φαίνεται ότι του επιτρέπεται να επιστρέψει με θρησκευτική τελετή στο συμβολικό κέντρο της λατρείας του. Δεν είναι λίγο για την Τουρκία, όπως δε θα είναι και εκτός λογικής το να ζητηθεί να υπάρξει λατρεία του Αλλάχ, έστω συμβολική, και σε άλλα, εντός ή εκτός Τουρκίας παλαιά τεμένη, που είτε είναι μουσεία είτε μνημεία.

Αυτά ας τα λύσουν οι εξωτερικάριοι, εφόσον ασχολούνται. Στο εσωτερικό μέτωπο, το ρωσικό ενδιαφέρον για το γεγονός είναι σύνθετο και εάν υπάρξουν οριακές εκδηλώσεις εθνοτοπικού χαρακτήρα, η θέση του Οικουμενικού Πατριάρχη, ο οποίος και ζήτησε τη λειτουργία, είναι κρίσιμη. Δεν είναι θέμα εθνικισμού όσο ζήτημα ισορροπιών στην ενδοορθόδοξη διαφορά απόψεων μεταξύ Πατριαρχείου και άλλων Εκκλησιών, ως προς τη διοίκηση επαρχιών, από τις χανσεατικές πόλεις της Βαλτικής έως τη νήσο Φάρο της Αλεξάνδρειας. Δε χρειάζονται πολλές λεπτομέρειες (όποιος πάντως επιθυμεί, μπορεί να μου ζητήσει με ένα e-mail διευκρινίσεις), αλλά καταλαβαίνουμε όλοι ότι δεν πρέπει να θεωρούμε τη λειτουργία στη Σουμελά ζήτημα παραχώρησης, αλλά δικαίωμα του ευρωπαϊκού κεκτημένου και ότι ασφαλώς δεν υπάρχει κανένας λόγος να επεκτείνουμε μια συγκινητική, ιστορική στιγμή, σε πλατφόρμα διεκδίκησης.

Εύχομαι όλα να πάνε καλά, και να γυρίσουν οι προσκυνητές στις πατρίδες τους γεμάτοι αγαθές εντυπώσεις, συνδυασμένες με τις αναμνήσεις που έχουν από προγόνους που δεν ευτύχησαν να ζήσουν τη στιγμή. Είμαστε και μερικοί που δεν πηγαίνουμε, επειδή, κατά πώς το βλέπω, μάλλον θα μείνουμε εκεί. Οσο περνούν τα χρόνια, το εσωτερικό βάρος πρέπει να μετατρέπεται σε κάτι διαφορετικό.

Πηγή: ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ, Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010