Συνολικές προβολές σελίδας

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016

Αποκαλυπτική συνέντευξη στο Hellasnet της Μολδαβής δικηγόρου που κατέθεσε για την υπόθεση παιδεραστίας Γεωργιάδη (βίντεο)


Αναδημοσίευση από koutipandoras.gr



Στο τηλεοπτικό δίκτυο Hellasnet παραχώρησε συνέντευξη η Μολδαβή δικηγόρος, Ναταλία Μπαϊράμ που κατέθεσε στη ΓΑΔΑ για την υπόθεση των τεσσάρων ανήλικων θυμάτων παιδεραστίας του κυκλώματος στο οποίο εμπλέκεται ο Νίκος Γεωργιάδης. Η δικηγόρος του μολδαβικού τμήματος της διεθνούς οργάνωσης για την καταπολέμηση του Trafficking, LaStrada, που ήρθε την Τετάρτη στην Ελλάδα προκειμένου να καταθέσει στις ελληνικές Αρχές και να προσκομίσει όλα τα αποδεικτικά στοιχεία για την υπόθεση Γεωργιάδη, επιβεβαίωσε τα δημοσιεύματα του HOT DOC.
Η Ναταλία Μπαϊράμ περιέγραψε στο στούντιο του Hellasnet τον τρόπο που λειτουργούσε το κύκλωμα.
Υπενθυμίζεται ότι οι αποκαλύψεις που δημοσιεύονται στο περιοδικό HOT DOC περιλαμβάνονται στη δικογραφία την οποία ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Δημήτρης Γκύζης, διαβίβασε άμεσα στη διεύθυνση Καταπολέμησης Οργανωμένου Εγκλήματος και συγκεκριμένα στο τμήμα Καταπολέμησης Εμπορίας Ανθρώπων (Trafficking), προκειμένου να διερευνηθεί εάν ο Νίκος Γεωργιάδης έχει διαπράξει στο παρελθόν κακουργήματα κατά ανήλικων αγοριών.
Η Ναταλία Μπαϊράμ εκπροσωπεί ανήλικα αγόρια που κατονομάζουν τον Νίκο Γεωργιάδη ως τον βιαστή τους.
Δείτε το βίντεο

20 ΧΡΟΝΙΑ απο την κρίση στα ΙΜΙΑ

Συμπληρώνονται σήμερα 20 χρόνια από την κρίση στα Ίμια. Η μέρα που εκατομμύρια Έλληνες ένοιωσαν ντροπιασμένοι και προδομένοι, ανήμποροι να αντιδράσουν στις επιλογές μιας ανίκανης πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας. Τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου βρήκαν την Ελλάδα και τους Έλληνες τραυματισμένους και οργισμένους. Η Ελληνική σημαία αποσύρθηκε από ελληνικό έδαφος και τρείς νέοι άφησαν τη ζωή τους μέσα σε αναπάντητα γιατί. Υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, Υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και Αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός.

Ας θυμηθούμε το χρονικό της κρίσης όπως το παραθέτει ο ιστότοπος iefimerida.gr.

Το χρονικό της κρίσης
Η κρίση των Ιμίων, όπως ονομάστηκε, ξεκίνησε ουσιαστικά από τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Συγκεκριμένα:
25 Δεκεμβρίου 1995: Το τουρκικό φορτηγό πλοίο «Φιγκέν Ακάτ» προσαράζει σε αβαθή ύδατα κοντά στην Ανατολική Ίμια και εκπέμπει σήμα κινδύνου. Ο πλοίαρχός του αρνείται βοήθεια από το Λιμενικό, υποστηρίζοντας ότι βρισκόταν σε τουρκική περιοχή και ότι οι μόνες αρμόδιες είναι οι αρχές της χώρας του.
26 Δεκεμβρίου 1995: Το Λιμεναρχείο Καλύμνου ενημερώνει το Υπουργείο Εξωτερικών και αυτό με τη σειρά του το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών ότι αν δεν παρέμβει ρυμουλκό, το τουρκικό πλοίο θα κινδυνεύσει.
27 Δεκεμβρίου 1995: Το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών ενημερώνει την ελληνική πρεσβεία ότι, ανεξαρτήτως του ποιος θα ανελάμβανε τη διάσωση του πλοίου, υπήρχε θέμα γενικότερα με τις βραχονησίδες. 
28 Δεκεμβρίου 1995: Δύο ελληνικά ρυμουλκά αποκολλούν το τουρκικό φορτηγό και το οδηγούν στο λιμάνι Κιουλούκ της Τουρκίας. Το πρωί της ίδιας μέρας ένα τουρκικό μαχητικό αεροσκάφος συντρίβεται στα ελληνικά χωρικά ύδατα, στην περιοχή της Λέσβου, ύστερα από εμπλοκή με ελληνικά μαχητικά. Με ελληνική βοήθεια, ο Τούρκος πιλότος διασώζεται.
29 Δεκεμβρίου 1995: Το Τουρκικό Υπουργείο Εξωτερικών εκμεταλλεύεται την κατάσταση και επιδίδει ρηματική διακοίνωση στο αντίστοιχο ελληνικό, στην οποία αναφέρεται ότι οι βραχονησίδες Ίμια είναι καταχωρισμένες στο κτηματολόγιο Μουγκλά του νομού Μπουντρούμ (Αλικαρνασσού) και ανήκουν στην Τουρκία.

9 Ιανουαρίου 1996: Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών απαντά με καθυστέρηση, απορρίπτοντας τη διακοίνωση.
15 Ιανουαρίου 1996: Παραιτείται ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, που νοσηλεύεται στο "Ωνάσειο".
19 Ιανουαρίου 1996: Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ εκλέγει νέο πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Σημίτη.
26 Ιανουαρίου 1996: Ο δήμαρχος Καλύμνου, Δημήτρης Διακομιχάλης, θορυβημένος από το γεγονός της αμφισβήτησης της ελληνικότητας των Ιμίων, υψώνει την ελληνική σημαία στο ένα νησί, συνοδευόμενος από τον αστυνομικό διευθυντή Καλύμνου, τον ιερέα και δύο κατοίκους του νησιού. Θα κατηγορηθεί αργότερα από τους συντρόφους του στο ΠΑΣΟΚ ότι ήταν αυτός που έριξε λάδι στη φωτιά.
27 Ιανουαρίου 1996: Δύο δημοσιογράφοι της εφημερίδας "Χουριέτ" στη Σμύρνη, μεταβαίνουν με ελικόπτερο στη Μεγάλη Ίμια. Υποστέλλουν την ελληνική σημαία και υψώνουν την τουρκική. Η όλη επιχείρηση βιντεοσκοπείται και προβάλλεται από το τηλεοπτικό κανάλι της "Χουριέτ", με τους Τούρκους να πανηγυρίζουν για την ελληνική αποτυχία.

28 Ιανουαρίου 1996: Το περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού "Αντωνίου" κατεβάζει την τουρκική σημαία και υψώνει την ελληνική. Το βράδυ, Έλληνες βατραχάνθρωποι αποβιβάζονται στη Μεγάλη Ίμια, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τα παραπλέοντα, εκεί, τουρκικά πολεμικά. Η πολιτική εντολή προς τους Έλληνες στρατιωτικούς είναι να αποφευχθεί κάθε κλιμάκωση της ένταση.
29 Ιανουαρίου 1996: Ο νέος πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, στις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, στέλνει μήνυμα προς τη Τουρκία, ότι σε οποιαδήποτε πρόκληση η Ελλάδα θα αντιδράσει άμεσα και δυναμικά. Η πρωθυπουργός της Τουρκίας Τανσού Τσιλέρ ζητά διαπραγματεύσεις για το καθεστώς των βραχονησίδων του Αιγαίου. Τουρκικά πολεμικά παραβιάζουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα και πλησιάζουν τα Ίμια. Γίνονται διαβήματα από την Ελλάδα σε Ε.Ε. και ΗΠΑ.
30 Ιανουαρίου 1996: Ο πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης έχει τηλεφωνική επικοινωνία με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπιλ Κλίντον. Του εκφράζει την ελληνική θέση ότι η χώρα μας δεν επιθυμεί την ένταση, αλλά εφόσον προκληθεί θα αντιδράσει δυναμικά. Η κυβέρνηση δηλώνει έτοιμη να αποσύρει το άγημα, όχι όμως και την ελληνική σημαία. Στα Ίμια σπεύδουν τα πολεμικά πλοία «Ναυαρίνο» και «Θεμιστοκλής». Ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών δηλώνει ότι υπάρχουν και άλλα νησιά του Αιγαίου με ασαφές νομικό καθεστώς και δεν αποδέχεται την ελληνική πρόταση (αποχώρηση του αγήματος, όχι και της σημαίας).

31 Ιανουαρίου 1996 – Η πτώση του ελληνικού ελικοπτέρου
  • 00:00: Συγκαλείται σύσκεψη στο γραφείο του Πρωθυπουργού.
  • 01:40: Στο ΓΕΕΘΑ καταφθάνουν πληροφορίες ότι Τούρκοι κομάντος αποβιβάζονται στη Μικρή Ίμια.
  • 04:30: Ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού απονηώνεται από τη φρεγάτα «Ναυαρίνο» για να επιβεβαιώσει την πληροφορία. Επικρατούν άσχημες καιρικές συνθήκες.
  • 04:50: Το πλήρωμα του ελικοπτέρου αναφέρει ότι εντόπισε περί τους 10 Τούρκους κομάντος με τη σημαία τους. Δίνεται εντολή να επιστρέψει στη βάση του κι ενώ πετά μεταξύ των βραχονησίδων Πίτα και Καλόλιμνος αναφέρει βλάβη και χάνεται από τα ραντάρ.
Δυστυχώς, αργότερα, θα ανασυρθούν νεκρά και τα τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός. Όσον αφορά τις αιτίες πτώσης του ελικοπτέρου, διατυπώθηκαν διάφορες απόψεις, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί μία σίγουρη απάντηση.
Η επίσημη θέση του ελληνικού κράτους ήταν ότι το σκάφος κατέπεσε λόγω κακοκαιρίας και απώλειας προσανατολισμού του πιλότου. Ωστόσο, στην Ελλάδα υπάρχει ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι το ελικόπτερο καταρρίφθηκε, είτε από το Τουρκικό Ναυτικό, είτε από τους Τούρκους καταδρομείς που υπήρχαν πάνω στο νησί και ότι το γεγονός αποκρύφτηκε, προκειμένου να λήξει η κρίση και να μην οδηγηθούν οι δύο χώρες σε γενικευμένη σύρραξη ή ακόμα και σε πόλεμο.
  • 06:00: Οι Αμερικανοί διά του Υφυπουργού Εξωτερικών, Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ επιβάλλουν και στις δύο πλευρές τη θέληση τους. «No ships, no troops, no flags» διαμηνύουν ή σε πιο κομψή διπλωματική γλώσσα να ισχύσει το status quo ante. Μέχρι το μεσημέρι της 31ης Ιανουαρίου 1996 τα πλοία, οι στρατιώτες και οι σημαίες είχαν αποσυρθεί από τα Ίμια.

Το περιστατικό μετά την κρίση
Στις 17 Απριλίου του 1996 συνέβη άλλο ένα επεισόδιο. Ενώ οι δύο πλευρές έκαναν τις συνηθισμένες περιπολίες τους, κατά τις 2 το μεσημέρι εμφανίστηκε ένα ταχύπλοο πολιτικό σκάφος με επιβαίνοντες τρία άτομα. Κατά την αναγνώριση διαπιστώθηκε πως ήταν μέλη της οργάνωσης Ελληνοαμερικάνικη Ένωση και ήθελαν να τελέσουν τρισάγιο στην μνήμη των στρατιωτών που χάθηκαν, στην Μεγάλη Ίμια, έχοντας άδεια από το Λιμεναρχείο Καλύμνου.
Παρ'όλο που τους δώθηκε η εντολή να τελέσουν το τρισάγιο εν πλω, πέρασαν στην πίσω πλευρά των Ιμίων, όπου η ελληνική πλευρά δεν είχε οπτική επαφή και ελέγχεται από τουρκικές ακταιώρους. Αργότερα φαίνονται να αποβιβάστηκαν στο νησί, αφήνοντας ένα στεφάνι και δύο μικρές σημαιες, μία ελληνική και μία αμερικάνικη και αποχωρούν. Μετά από λίγο, δύο τουρκικά αεροσκάφη και ένα ελικόπτερο, πετούν πάνω από την Μεγάλη Ίμια.
Επιτελείς του ελληνικού στρατού κρίνοντας πως σκοπός των Τούρκων είναι να πάρουν τις σημαίες, ενημέρωσαν το ελληνικό ΥΕΘΑ (Υπουργείο Εθνικής Αμύνης). Η εντολή που πήραν είναι να πάρουν τις σημαίες από το νησί, πριν από τους Τούρκους. Στην περιοχή κατέφθασε μία ελληνική κανονιοφόρος, ενώ βατραχάνθρωποι από την Μονάδα Υποβρυχίων Αποστολών Λιμενικού Σώματος κατέβηκαν σε φουσκωτό στο νησί. Στον αέρα πέταγαν τα τουρκικά F-16 εμποδίζοντας την κάθοδο των βατραχανθρώπων, μέχρι να φθάσουν στην περιοχή ελληνικά μαχητικά, και να αρχίσουν τις εμπλοκές.
Στις 5 το απόγευμα ανακοινώνεται το πέρας της αποστολής με αίσιο τέλος, καθώς οι βατραχάνθρωποι είχαν καταφέρει να κατεβάσουν τις σημαίες και το στεφάνι και να επιστρέψουν με αυτά.

Μια βόλτα στο δάσος, ωφέλιμη για την υγεία και την ψυχολογία

Του Γιάννη Ελαφρού

Οταν περπατάμε μέσα στο δασικό περιβάλλον, σχεδόν πάντα έχουμε μια ευχάριστη αίσθηση. Σήμερα, δημοσιευμένες σε έγκυρα διεθνή περιοδικά επιστημονικές έρευνες, αποδεικνύουν πως η ωφέλεια από το δάσος είναι κάτι πολύ παραπάνω από μια αίσθηση. «Ο Ιπποκράτης πρώτος περιγράφει τη σημασία του φυσικού περιβάλλοντος στην υγεία του ανθρώπου. Στην Ιαπωνία, η Δασική Ιατρική αναγνωρίζεται ως επίσημη ιατρική ειδικότητα και έχει πιστοποιηθεί ως επάγγελμα, με ανάλογες σπουδές και εξετάσεις, αυτό του Δασικού Θεραπευτή. Οι βάσεις της τέθηκαν στα αρχαία ελληνικά Ασκληπιεία» λέει στην «Κ» ο δρ Χρίστος Γαλλής, τακτικός ερευνητής στο Ινστιτούτο Δασικών Ερευνών Θεσσαλονίκης και εκ των ιδρυτών της Δασικής Ιατρικής στην Ιαπωνία (διετέλεσε Επισκέπτης Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Hyogo), εκπροσωπώντας την επιστήμη της Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος.

Οπως μας αποκαλύπτει ο δρ Γαλλής, οι θετικές επιδράσεις του δασικού περιβάλλοντος στην υγεία του ανθρώπου είναι πολλές. «Ερευνες έδειξαν ότι το δασικό περιβάλλον μειώνει την αρτηριακή πίεση και τον καρδιακό ρυθμό και έχει χαλαρωτική επίδραση στα άτομα, μειώνοντας τη δράση του συμπαθητικού που αυξάνει την πίεση. Επηρεάζει έμμεσα το ενδοκρινικό-ανοσοποιητικό σύστημα, προκαλώντας μείωση της αδρεναλίνης και αυξάνοντας τη δραστηριότητα των κυττάρων φυσικών φονέων (NK-natural killers) στο αίμα» εξηγεί ο δρ Γαλλής. Το δασικό περιβάλλον επηρεάζει την ψυχολογία του ατόμου. «Ερευνες έδειξαν ότι η ενασχόληση του ατόμου στο δασικό περιβάλλον μειώνει το άγχος, την κατάθλιψη, τον θυμό, την κούραση, αυξάνοντας τη ζωτικότητα και την ευεξία. Είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του “πνευματικού” stress και της πνευματικής κόπωσης. Επιδρά στο ενδοκρινικό σύστημα μειώνοντας τα επίπεδα των ορμονών stress αδρεναλίνης και κορτιζόλης και έχει χαλαρωτικά αποτελέσματα. Το stress αναστέλλει τις ανοσοποιητικές λειτουργίες. Το δασικό περιβάλλον τις ενισχύει έμμεσα, μειώνοντας τα επίπεδα των ορμονών stress. Επίσης αυξάνει τα επίπεδα μιας καρδιοπροστατευτικής ορμόνης του λιπώδους ιστού, της λιπονεκτίνης καθώς και της θειικής διυδροεπιανδροστερόνης. Η μείωση της λιπονεκτίνης στο αίμα συσχετίζεται στενά με παχυσαρκία, διαβήτη τύπου 2, καρδιοπνευμονικές ασθένειες και μεταβολικό σύνδρομο. Τα επίπεδα των επινεφριδικών ορμονών διυδροεπιανδροστερόνης και θειικής διυδροεπιανδροστερόνης μειώνονται δραματικά με την ηλικία και συνοδεύονται από σειρά εκφυλιστικών και χρόνιων ασθενειών που χαρακτηρίζουν τη γήρανση. Η θειική διυδροεπιανδροστερόνη παρέχει καρδιοπροστασία και προφυλάσσει από την παχυσαρκία και τον διαβήτη. Επίσης φαίνεται ότι ο περίπατος σε δασικό περιβάλλον μειώνει τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα σε διαβητικούς ασθενείς» εξηγεί ο κ. Γαλλής.

Μια συγκριτική έρευνα

Μάλιστα, συγκριτική έρευνα ημερήσιων περιπάτων σε δασικό και αστικό περιβάλλον έδειξε ότι ενώ η επίσκεψη στο δάσος μείωσε σημαντικά τη συγκέντρωση των ορμονών stress και στα δύο φύλα ιδιαίτερα στις γυναίκες, δεν συνέβη το ίδιο με τον περίπατο σε αστικό περιβάλλον. Το δασικό περιβάλλον δρα άμεσα στο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα προάγοντας τη δραστηριότητα και αυξάνοντας τον αριθμό των κυττάρων φυσικών φονέων (natural killers - ΝΚ), όπως και τα επίπεδα των διακυτταρικών αντικαρκινικών πρωτεϊνών και ενζύμων και στα δύο φύλα. «Ερευνες σε άτομα που έκαναν περίπατο αναψυχής σε αστικό περιβάλλον έδειξαν ότι δεν παρατηρήθηκε καμία αύξηση της δραστηριότητας και του αριθμού των ΝΚ κυττάρων, ούτε στην έκκριση των διακυτταρικών ορμονών και ενζύμων. Αντίθετα ήταν τα αποτελέσματα περιπάτου στο δάσος, γεγονός που δεν οφείλεται στον περίπατο αλλά σε αυτό καθαυτό το δασικό περιβάλλον.

Επειδή τα ΝΚ κύτταρα φονεύουν τα καρκινικά κύτταρα απελευθερώνοντας αντικαρκινικές πρωτεΐνες, και το δασικό περιβάλλον αυξάνει τη δραστηριότητα των ΝΚ κυττάρων και την ποσότητα των αντικαρκινικών πρωτεϊνών, η δραστηριότητα στο δασικό περιβάλλον μπορεί να έχει προληπτικά αποτελέσματα ενάντια στην καρκινογένεση. Σε έρευνα στην Ιαπωνία, βρέθηκε ότι άτομα που ζουν σε περιοχές με χαμηλή δασοκάλυψη είχαν σημαντικά μεγαλύτερη πιθανότητα θανάτου από καρκίνο απ’ αυτά που ζούσαν σε περιοχές με υψηλότερη δασοκάλυψη» σημειώνει ο δρ Γαλλής, συγγραφέας του τόμου «Green Care: for Human Therapy, Social Innovation, Rural Economy, and Education». Public Health in the 21st Century (Νέα Υόρκη 2013).

Ο δρ Γαλλής, από τους πιονέρους της Δασικής Ιατρικής (την οποία έχει παρουσιάσει και διδάξει σε Κίνα, Νότια Κορέα, Βραζιλία, Ταϊβάν, και στην Ευρώπη), υπογραμμίζει πως «η ενσωμάτωση της Δασικής Ιατρικής στο Εθνικό Σύστημα Υγείας μπορεί να προσφέρει την ευκαιρία πρόληψης νοσημάτων μέσα από οργανωμένες δραστηριότητες στο δασικό περιβάλλον, που συνοδευόμενες από πολιτιστικές δράσεις και υγιεινή διατροφή, μπορούν να προσελκύσουν υψηλού επιπέδου επισκέπτες από όλο τον κόσμο με προφανή οφέλη για την εθνική, περιφερειακή και τοπική οικονομία».

Αρκεί βεβαίως να έχουμε δάση και μάλιστα υγιή. Ενας ακόμα λόγος για την προστασία και την ανάπτυξη του δασικού μας πλούτου.

Πηγή: kathimerini.gr

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

"ΒΡΑΔΙΕΣ ΘΕΑΤΡΟΥ" ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ με "ΔΟΝ ΚΑΜΙΛΟ"

Με ιδιαίτερη επιτυχία συνεχίζονται αύριο Σάββατο και μεθαλυριο Κυριακή οι "Βραδιές Θεάτρου", που οργανώνει και παρουσιάζει δωρεάν το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Πρόκειται για μια σειρά επιλεγμένων θεατρικών παραστάσεων. Το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, έχει παρουσιάσει από το Σεπτέμβριο μέχρι σήμερα πάνω από 120 εκδηλώσεις με ιδιαίτερη επιτυχία και κοινωνική στόχευση. Στους δύσκολους καιρούς που περνάμε, οι ποιοτικές βραδιές θεάτρου αποτελούν μια όαση πολιτισμού. Ενός πολιτισμού Αλληλεγγύης που έχει παραλήπτη του όλο το Θεατρόφιλο κοινό της Περιφέρειας.

Οι παραστάσεις συνεχίζονται και τη σκυτάλη παίρνει , ο ερασιτεχνικός θίασος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης θα παρουσιάσει τον:
"Δον Καμίλο", του Σωτήρη Πατατζή.


Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016  & Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2016
και ώρα 21:00 στο Κινηματοθέατρο «Αλέξανδρος» (Εθνικής Αμύνης 1)


Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα αγαπητό έργο στο ελληνικό κοινό και από τα πιο γνωστά έργα του Σωτήρη Πατατζή. Γράφτηκε το 1958 και η υπόθεση του διαδραματίζεται λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, σε μια μικρή κωμόπολη της Νότιας Ιταλίας.
Κυρίαρχα πρόσωπα δύο παιδικοί φίλοι, ο Δον Καμίλο και ο Πεπόνε. Η μεταξύ τους σχέση, αγάπης και μίσους,  η έντονη  πολιτική αντίθεση του αιδεσιμότατου Δον Καμίλο με τον κομμουνιστή Πεπόνε, καθώς και όλη η πλοκή του έργου, από το οποίο δε λείπει ο έρωτας, δημιουργεί απίστευτες καταστάσεις, που θα κάνουν τον θεατή να γελάσει με την καρδιά του, να συγκινηθεί και να προβληματιστεί.
Εμφανίζονται οι ηθοποιοί:

Τζούλια:   Δόμνα Μανιάτη
Χήρα:      Σοφία Ταγταλενίδου
Μάριο:   Ιπποκράτης Πάχτας
Δον Καμίλο:   Χαρίτων Παπαδόπουλος
Καντηλανάφτισσα:  Βάσω Σαπουντζόγλου
Φλουράτος:   Δημήτρης Παλλάς
Πεπόνε:    Παντελής Τσιβελεκίδης
Καρδινάλιος: Απόστολος Κανταρτζής
Ασπασία:  Μάνδα Τζίκου
Φωνή Κυρίου: Απόστολος Κανταρτζής

Συντελεστές:
Σκηνοθεσία - Μουσική επένδυση;   Απόστολος Κανταρτζής
Επιμέλεια σκηνικού - κοστουμιών: Απόστολος Αποστολίδης
Φωτιστής: Στέλιος Παπαναστασίου
Ηχητική κάλυψη; Τριαντάφυλλος Δεληάγγελος



 bsgreeks.blogspot.com

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Άγνωστοι προσπάθησαν να ανατινάξουν το άγαλμα του Λένιν στο Κέντρο του Ντονιέτσκ

Ντονιέτσκ, 27.01.2016

Γύρω στις 4 τα ξημερώματα σήμερα μια ισχυρή έκρηξη συντάραξε το κέντρο του Ντονιέτσκ. Όπως ξεκαθαρίστηκε αργότερα, η έκρηξη οφείλεται σε προσπάθεια αγνώστων να ρίξουν το άγαλμα του Λένιν που δεσπόζει στο κέντρο του Ντονιέτσκ.


Τα Ουκρανικά ΜΜΕ μιλούν για Ουκρανούς αντάρτες!!! 

Για την προσπάθεια ανατίναξης του αγάλματος, έγραψε και ο "Υπουργός Εξωτερικών" της αυτοανακηρυχθείσας "ΛΔΝ, Κονσταντίν Ντολγκόβ στη σελίδα του στο facebook:
"Σήμερα τη νύχτα, κάποιοι ανήσυχοι προσπάθησαν να ανατινάξουν το άγαλμα του Λένιν στο κέντρο του Ντόνετσκ, όμως τον δικό μας Ιλίτς, έτσι απλά δεν θα τον πάρουν! Στέκεται και θα στέκεται"


Η έκρηξη προκάλεσε ζημιές στη βάση του αγάλματος. Αυτή την ώρα ο χώρος παραμένει αποκλεισμένος.

Ανεξάρτητα του αποτελέσματος, η έκρηξη είναι ένα ηχηρό μήνυμα προς την αυτοανακηρυχθείσα "ΛΔΝ"

bsgreeks.blogspot.com

Ουκρανία: Σταματάει η λειτουργία της Αεροπορικής Κοινοπραξίας ANTONOV

Κίεβο 27.01.2016

Η παγκοσμίως γνωστή αεροπορική κοινοπραξία ΑΝΤΟΝΟΒ, που έβγαζε τα μεγαλύτερα στον κόσμο αεροπλάνα ΑΝ-124 και ΑΝ-225, σταματάει τη λειτουργία της και μπαίνει σε καθεστώς εκκαθάρισης.

Η κυβέρνηση πήρε αυτή την απόφαση για την εκκαθάριση της Κρατικής Αεροπορικής Βιομηχανικής Κοινοπραξίας ΑΝΤΟΝΟΒ, λόγω της απουσίας εταίρων στην Κοινοπραξία. Οι τρείς εταιρείες που αποτελούσαν την ΑΝΤΟΝΟΒ, αποχώρησαν από την Κοινοπραξία στο διάστημα από τον Μάρτιο έως τον Ιούνιο του 2015 πάλι με κυβερνητικές αποφάσεις και μπήκαν στη νέα Κρατική Κοινοπραξία "ΟΥΚΡΑΜΠΑΡΟΝΠΡΟΜ" (Ουκρανική Αμυντική Βιομηχανία).

Υπενθυμίζουμε ότι στην Κοινοπραξία παλαιότερα συμμετείχαν η ίδια η ΑΝΤΟΝΟΒ, η Κρατική Αεροπορική Βιομηχανική Εταιρεία του Χαρκόβου και το "Εργοστάσιο 410 ΓΑ" του Κιέβου. Επίσης, ότι από τις 14 Σεπτεμβρίου του 2015, η ΑΝΤΟΝΟΒ αποχώρησε από τη σύνθεση της Ρωσο-Ουκρανικής μεικτής επιχείρησης ΑΝΤΟΝΟΒ Α.Ε. που επεξεργαζόταν τα σχέδια μιας σειράς νέων αεροσκαφών.

Πρακτικά η κυβέρνηση με τις αποφάσεις της, οδήγησε στην de jure διάλυση της Κοινοπραξίας.

Το Υπουργικό Συμβούλιο έδωσε ήδη εντολή στο Υπουργείο Οικονομικής Ανάπτυξης για σύσταση εκκαθαριστικής επιτροπής και εκκαθάριση της εταιρείας.

bsgreeks.blogspot.com
με πληροφορίεα από cencor.net.ua 


Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

Στη μνήμη των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

Η 27η Ιανουαρίου καθιερώθηκε –με ομόφωνη απόφαση της Βουλής των Ελλήνων τον Ιανουάριο του 2004– ως ημέρα μνήμης και τιμής για τους Έλληνες Εβραίους που έχασαν τη ζωή τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και για όσους με θάρρος και αυταπάρνηση έσωσαν συμπολίτες τους από βέβαιο θάνατο.

Έναν χρόνο μετά και συγκεκριμένα στις 2 Νοεμβρίου 2005, η Γενική Συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών αποφάσισε να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου ως Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος.

Με αφορμή την αυριανή σημερινή ημέρα δημοσιεύουμε άρθρο της Ρένας Μόλχο που δημοσιέυθηκε στο Athens Review of Books, τεύχος Φεβρουαρίου 2013

Το άρθρο καταρίπτει μύθους που έχουν έντεχνα καλλιεργηθεί όλα αυτά τα χρόνια μετά το ολοκάυτωμα και αποκαλύπτει αλήθειες που πικραίνουν για τη συμπεριφορά των Ελλήνων της Θεσσαλονίκης.

 Μύθοι και πραγματικότητα για την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης .

 Ρένα Μόλχο
Θα ασχοληθώ σήμερα με ορισμένους από τους μύθους που αφορούν την εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης επειδή, παρόλον που τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια έχουν εν μέρει ανασκευαστεί από την σύγχρονη ελληνική και ξένη βιβλιογραφία[1], εξακολουθούν να καθορίζουν την κοινή γνώμη.  Θεωρώ ότι η διαιώνισή τους ( ως ταμπού) αποτρέπει  τον ουσιαστικό διάλογο και μειώνει την ιστορική ενσυναίσθηση των ελλήνων πολιτών, επειδή απενοχοποιεί τους θύτες και τους  ντόπιους συνεργάτες τους και αποδίδει  την ευθύνη της καταστροφής τους στους ίδιους τους Εβραίους, δηλαδή τα θύματα. 
Αφορμή για τα όσα θα πω αναφορικά με τον πρώτο μύθο αποτέλεσε  συνέντευξη ιστορικού σε εκπομπή της ΕΡΤ3 για την Κατοχή στην Ελλάδα στην οποία ειπώθηκε, μεταξύ άλλων, ότι η εξόντωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης οφειλόταν αποκλειστικά στον προδοτικό ρόλο του αρχιραβίνου της κοινότητας τους Τσβί Κόρετς, ότι οι Χριστιανοί φέρθηκαν υποδειγματικά και ότι δεν υπήρχε αντισημιτισμός στην Ελλάδα αλλά και αν υπήρχε «…όσος και να ήταν αυτός η τύχη των Εβραίων της Θεσσαλονίκης ήταν προδιαγραμμένη από τα σχέδια των Γερμανών…». Υπονοείται ότι ο τοπικός αντισημιτισμός δεν βοήθησε στην ολοκληρωτική εξόντωση. Οι Γερμανοί, εννοείται,  αλλά και οι ίδιοι Εβραίοι ήταν οι μόνοι υπεύθυνοι για την εξόντωσή τους. 
Οι ιδέες αυτές που χρησιμοποιούν επιλεκτικά το παράδειγμα άλλων περιοχών στην Ελλάδα[2]
όπου οι Εβραίοι σώθηκαν χάρη στην συμπαράσταση των χριστιανών συμπολιτών τους, εκτός του ότι περιέχουν μια φανερή αντίφαση, δεν ισχύουν για την περίπτωση της Θεσσαλονίκης όπου ζούσε το 70% των Ελλήνων Εβραίων, οι οποίοι αντιμετωπίστηκαν τουλάχιστον με εχθρική αδιαφορία από πολλούς συμπολίτες τους.  Παρόμοιες ερωτήσεις-και σχόλια δέχτηκα και εγώ από τον ίδιο συντονιστή σε ανάλογη τηλεοπτική συνέντευξη η οποία προβλήθηκε μεν στην ΕΡΤ3 στις 27 του Οκτώβρη, 2012, χωρίς όμως να προβληθεί  ο αντίλογος που προέβαλα, για προφανείς λόγους δηλαδή για  να αποφευχθεί η τυχόν ανατροπή των μύθων.
Οι απόψεις αυτές αποτελούν, κατά τη γνώμη μου, έκφραση βαθιά ριζωμένων αντισημιτικών προκαταλήψεων που, αν το σκεφτεί κανείς βλέπουν έναν Ιούδα στο πρόσωπο του κάθε εβραίου…   (Παράλληλα συμβαδίζουν με το παρανοϊκό νεοναζιστικό τρόπο σκέψης ότι οι Εβραίοι επινόησαν το Ολοκαύτωμα για να φτιάξουν το κράτος του Ισραήλ).  Όταν όμως αυτοί οι μύθοι υιοθετούνται και επίσημα από την πολιτεία[3], συγκαλύπτουν τα προβλήματα που αντιμετώπισαν οι Έλληνες Εβραίοι στην κατοχική Θεσσαλονίκη πριν και κατά την εκτόπιση τους. Επιπλέον, θέτουν επί τάπητος τον ρόλο των χριστιανών συμπολιτών τους, αλλά και τις σχέσεις τους με τους ντόπιους εβραίους,  που είναι βέβαιο ότι επηρέασαν σημαντικά την τύχη του εβραϊκού πληθυσμού ο οποίος στην Θεσσαλονίκη εξοντώθηκε κατά 96%.
Ο πρώτος μύθος αφορά τον ραβίνο Zvi Koretz που εμφανίζεται ως ο κύριος υπεύθυνος για τον μεγάλο αριθμό των εβραίων θυμάτων επειδή … ήταν κακός σύμβουλος[4],  συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και τους παρέδωσε τις λίστες των Θεσσαλονικέων Εβραίων. Επισημαίνεται ότι οι επιζήσαντες εβραίοι έλεγαν και ίδιοι ότι ήταν ένας ξένος, ένας προδότης που το έπραξε για να σώσει τον εαυτό του και την οικογένεια του, αυτά βέβαια μεταπολεμικά,  όταν εκ των υστέρων συνέκριναν την «τυφλή» υπακοή του Κόρετς στους Γερμανούς με τον ραβ.Μπαζιρλάι στην Αθήνα, που έναν χρόνο μετά την εκτόπιση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, κρύφτηκε στην Αντίσταση. Οι Δανιέλ Κάρπι και Μίννα Ροζέν με νέες πηγές, διπλωματικών αρχείων, μαρτυρίες ατόμων στην Αντίσταση και επιζήσαντων Θεσσαλονικέων Εβραίων, αναδεικνύουν την πολυπλοκότητα της κατάστασης και εξηγούν γιατί οι Θεσσαλονικείς Εβραίοι δεν εμπιστεύονταν και δεν συμπαθούσαν τον Κόρετς[5].
Από το 1930 η ηγεσία της κοινότητας αναζητούσε έναν νέο και σύγχρονο ραβίνο από το
εξωτερικό για τη θέση του αρχιραβίνου της Θεσσαλονίκης. Η ΙΚΘ προσέλαβε τον Δρ.Τσβη Κόρετς το 1933,  απόφοιτο της ραβινικής θεολογικής σχολής του Βερολίνου με τον όρο να μάθει ελληνικά και λαντίνο μέσα σε τρεις μήνες. Ο Κόρετς ανταποκρίθηκε στους όρους αυτούς. Αλλωστε γνώριζε καλά τα αρχαία ελληνικά. Ο ερχομός του βελτίωσε σημαντικά την εικόνα της Κοινότητας. Ανέπτυξε στενές σχέσεις με την βασιλική οικογένεια και στη συνέχεια με τον δικτάτορα Ι.Μεταξά, τον οποίο ο Κόρετς υποστήριξε πολιτικά. Σύντομα έγινε ο κατεξοχήν κοινοτικός ηγέτης καθότι εισήγαγε και ορισμένες μεταρρυθμίσεις ευεργετικές για τους φτωχούς και άστεγους της κοινότητας. Παρόλα αυτά φαίνεται ότι ήδη από το 1934 κατηγορήθηκε από τον τοπικό εβραϊκό Τύπο για την αλαζονεία του, τον προκλητικό τρόπο της ζωής του και για την διαφορετική του πρακτική σε  εβραϊκά ζητήματα, που οι σεφαραδίτες θεώρησαν ότι ο αρχιραβίνος αγνοούσε. Για τους ντόπιους ήταν πράγματι ένας ξένος ασκεναζί, ένας εβραίος που πρόφερε  και τελούσε διαφορετικά τις εβραϊκές προσευχές και έκανε τον σπουδαίο.
Όταν η Θεσσαλονίκη κατελήφθη από τους Γερμανούς τον Απρίλιο του 1941 ο Κόρετς βρισκόταν στην Αθήνα όπου οι Γερμανοί τον συνέλαβαν επειδή διαμαρτυρήθηκε δημόσια για τον βομβαρδισμό της Αγίας Σοφίας. Στην συνέχεια τον φυλάκισαν σε ένα ξενοδοχείο στην Βιέννη. Εννέα(9) μήνες αργότερα στις 17.2.1942 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη όπου οι Γερμανοί με την έγκριση του Σάμπυ Σαλτιέλ, τον τότε διορισμένο από τους ίδιους πρόεδρο της ΙΚΘ, τον επανέφεραν στη θέση του αρχιραβίνου.
Τα πρώτα επίσημα ναζιστικά μέτρα εναντίον των Εβραίων εφαρμόστηκαν  την 11η Ιουλίου του 1942 στην πλατεία Ελευθερίας με τη βοήθεια της ελληνικής αστυνομίας, που η παρουσία της είναι έντονη σε όλες τις φωτογραφίες της Κατοχής.  Από τους 7.000 ή 9.000 εβραίους που κατέγραψαν οι δημοτικοί υπάλληλοι,  οι 3.000  στάλθηκαν αμέσως σε  βαριά καταναγκαστικά έργα υπό την συνοδεία της ελληνικής αστυνομίας. Στις 6 Δεκεμβρίου του 1942, 500 εργάτες του Δήμου με εντολή και παρουσία του γενικού διοικητή Μακεδονίας Β.Σιμωνίδη, κατέστρεψαν ολοκληρωτικά το εβραϊκό νεκροταφείο επειδή οι ηγέτες της κοινότητας δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στην συμφωνία που είχαν συνάψει με τον Μ.Μέρτεν, να μαζέψουν δηλαδή 3,5 δις δραχμές για να εξαγοράσουν την ελευθερία τους. Λίγες μέρες μετά οι Γερμανοί αντικατέστησαν τον Σ.Σαλτιέλ με τον Κόρετς, τον μόνο από τους άλλους κοινοτικούς ηγέτες που ήταν γερμανομαθής και δέχτηκε να αναλάβει  πρόεδρος της ΙΚΘ σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες.
Δύο μήνες αργότερα (στις 6.2.1943) κατέφθασαν στην πόλη οι Ντίτερ Βισλιτσένη και Αλοϊς Μπρούνερ  για να οργανώσουν την εκτόπιση των Εβραίων στα στρατόπεδα θανάτου. Στις πέντε(5) εβδομάδες που μεσολάβησαν ως την 1η αποστολή στις 15 Μαρτίου 1943 οι Εβραίοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, εγκατέλειψαν τα υπάρχοντά τους και περιορίστηκαν σε πέντε εβραϊκές συνοικίες που μετατράπηκαν σε γκέτο[6]. Σε αυτό το διάστημα ο Κόρετς, σύμφωνα με τη μαρτυρία της συζύγου του, προσπάθησε επανειλημμένα να διαπραγματευθεί με τους Γερμανούς για να σταματήσουν τις εκτοπίσεις[7]. Τέλος, τον Απρίλιο(11) του 1943 με τη μεσολάβηση του μητροπολίτη Γενναδίου ο Κόρετς συνάντησε τον πρωθυπουργό Ι.Ράλλη και τον παρακάλεσε με σπαραχτικό τρόπο να σταματήσει τις εκτοπίσεις[8], χωρίς όμως να τον συγκινήσει. Η συνάντηση αυτή που προκλήθηκε με πρωτοβουλία του Κόρετς και χωρίς την άδεια των Γερμανών φαίνεται να τους δημιούργησε μεγάλη αναστάτωση. Ο Wislisceny ενημέρωσε γραπτά όλους τους παράγοντες, τους M.Merten, τον γερμανό πρόξενο Dr.Schoenberg. Αυτός με τη σειρά του ζήτησε από τον Wislisceny να ενημέρωσει και τον πρέσβη του γερμανικού Ράϊχ (Reich) στην Ελλάδα, Πρέσβη Altenborg  στην Αθήνα. Ακολούθησε η σύλληψη και ο εγκλεισμός του Κόρετς και η αντικατάστασή του από τον Ζ.Αλμπάλα, έναν άλλον γερμανόφωνο εβραίο, ως τότε επικεφαλής της εβραϊκής αστυνομίας. Στην συνέχεια τον Αύγουστο(2) του 1943 ο Κόρετς και η οικογένειά του με 74 μέλη της Κοινότητας, ή του Judenrat, που είχαν υπηρετήσει τους Γερμανούς με διάφορους τρόπους : είτε ως μέλη του Δ.Σ. που πίστευαν ότι θα κατάφερναν να διαπραγματευτούν την κατάσταση και να καθυστερήσουν το τέλος, είτε ως υπάλληλοι της Κοινότητας που αν δεν το έπραταν θα εκτελούνταν αμέσως, εκτοπίστηκαν μαζί με 367 Εβραίους ισπανικής υπηκοότητας στο στρατόπεδο Μπέργκεν Μπέλσεν με σκοπό να ανταλλαχθούν με γερμανούς αιχμαλώτους.
Η υπόθεση των εβραϊκών διοικητικών συμβουλίων των ισραηλιτικών κοινοτήτων ή Judenrat  στην Κατοχή (και βέβαια) και του Κόρετς έχει πια λυθεί. Είναι δύσκολη η ενασχόληση με τη δημιουργία του μύθου σε ένα μικρό άρθρο. Ομως αν τοποθετήσουμε τον Κόρετς στο σύνολο της λειτουργίας των 3000 ή 3500 Judenrat  που λειτουργούσαν στην Ευρώπη και κάνουμε μια στατιστική εξέταση θα δούμε πως τα Judenrat, το καθένα με τον τρόπο του προσπάθησε να απωθήσει το τέλος. Όταν άρχισαν να καταλαβαίνουν πως κάτι κακό συμβαίνει ήταν πια αργά. Αλλωστε μέχρι το τέλος του 1943 κανείς στα Βαλκάνια δεν ήξερε για εξόντωση, και συνεπώς ούτε ο Κόρετς[9]. Αυτό εξηγεί και τον λόγο που εκφώνησε στη συναγωγή Μοναστηριωτών στις 17.3.43 παροτρύνοντας το ακροατήριο να φύγει για την Κρακοβία γιατί όπως είπε τότε δεν υπήρχε τίποτε πια που να μπορούσε να κάνει ο ίδιος για να το αποφύγει[10].  Η πιο λογική αντίδραση που έτσι λειτούργησαν τα περισσότερα Judenrat ήταν πως αν κάνουμε ότι μας λένε τότε απωθούμε το τέλος. Όταν πια ήρθε το τέλος και δεν υπήρχε τρόπος λύσης ήταν πια αργά[11].  
Αν και ο Κόρετς επέζησε του πολέμου πέθανε από τύφο λίγο μετά την Απελευθέρωση στον δρόμο της επιστροφής.  Ωστόσο μόνο μετά την επάνοδό της στη Θεσσαλονίκη η οικογένειά του διαπίστωσε ότι χαρακτηρίστηκε ως προδότης. Επειδή ίσως ήταν αυταρχικός και εξουσιομανής να θεωρήθηκε ότι έπρεπε να γνώριζε και να απέκρυψε την πικρή αλήθεια για το τι θα συνέβαινε προκειμένου να κερδίσει την εύνοια των Γερμανών. Λέγεται ακόμη ότι τους παρέδωσε πρόθυμα την λίστα των μελών της κοινότητας διευκολύνοντας με αυτόν τον τρόπο την εξόντωση χιλιάδων ατόμων.
Πιθανόν ο Κόρετς να μην κέρδισε την συμπάθεια των Θεσσαλονικέων Εβραίων γιατί είχαν και αυτοί την δική τους έπαρση και δεν ανέχονταν να τους κάνει κουμάντο ένας σπουδαιοφανής γερμανοθρεμμένος «ξένος». Ο ρόλος όμως της «λίστας» και η συνακόλουθη «ευθύνη» του Κόρετς ελέγχονται! Πιο συγκεκριμένα:  
1)επειδή οι Γερμανοί είχαν ήδη αρπάξει όλα τα αρχεία της Κοινότητας πριν από τις εκτοπίσεις και ο Κόρετς δεν είχε επομένως τη δυνατότητα να συγκροτήσει κάποιον κατάλογο χωρίς στοιχεία. Επιπλέον θυμίζουμε ότι
2) από την 1.3 του 1943, όλοι οι Εβραίοι αναγκάστηκαν να προσέλθουν στην κοινότητα και να συμπληρώσουν προσωπικά έντυπα με την διεύθυνσή τους και τα περιουσιακά τους στοιχεία. Οι Γερμανοί είχαν δηλαδή αυτές τις καταστάσεις στα χέρια τους τις οποίες δεν τις χρησιμοποίησαν ποτέ, αλλά θα μπορούσαν να το πράξουν χωρίς να χρειάζονται και άλλες λίστες.
3*)  Η σύγχυση που ίσως γέννησε τον μύθο οφείλεται στο γεγονός ότι με εντολή των Γερμανών στις 7 Μαρτίου του 1943 ο Κόρετς  παρέδωσε μια κατάσταση 104 διακεκριμένων εβραίων  που επέλεξε σε συνεργασία με το ΔΣ της Κοινότητας για να χρησιμοποιηθούν ως όμηροι –κρατούμενοι που θα εκτελούνταν σε περίπτωση που κάποιος επιχειρούσε να αποδράσει από τα γκέττο όπου είχαν περιορισθεί όλοι οι Εβραίοι της πόλης[12].   Εγγραφα από τα ιταλικά προξενικά αρχεία καταγράφουν με ακρίβεια αυτήν την συγκέντρωση των εβραίων  προυχόντων στο κτίριο της Γκεστάπο στην οδό Βελισσαρίου 42, επειδή μεταξύ των παραβρέθηκαν και δύο Ιταλοί Εβραίοι.  Σύμφωνα με αυτά δεν ήταν  ο Κόρετς αυτός που εκφώνησε τον περίφημο λόγο για να τους τρομοκρατήσει, αλλά κάποιος Γερμανός αξιωματούχος[13].  Ο ίδιος γερμανός αξιωματούχος  είπε τότε στον λόγο του που απεύθυνε στους προκρίτους ότι θα τους άφηνε να φύγουν προσωρινά επειδή ο πρώην αρχιραβίνος, ο Κόρετς εγγυήθηκε για την υπακοή τους «με το σώμα του», δηλαδή με τη ζωή του. 
Τα έγγραφα αυτά αποδεικνύουν ότι η περιγραφή της συνάντησης που κάνει ο Μ.Μόλχο στο In Memoriam είναι λανθασμένη και προέρχεται από αναξιόπιστη πηγή γιατί βάζει τον Κόρετς στη θέση του γερμανού αξιωματούχου που εκφώνησε τον φοβερό λόγο στους παριστάμενους εβραίους προύχοντες και έτσι ο αρχιραβίνος  μετατρέπεται σε κακό σύμβουλο που εκφοβίζει τους Εβραίους.  Αλλά αν αυτό ήταν αλήθεια ο Κόρετς δεν θα είχε ο ίδιος  την εξουσία να τους απελευθερώσει όπως δηλώνεται στο κείμενο του λόγου σε πρώτο πρόσωπο[14]. Οσο για τη λίστα με τα 104 πρόσωπα, που συνέταξε το ΔΣ της Κοινότητας μαζί με τον αρχιραβίνο, αυτή ενδεχομένως θεωρήθηκε ως ευκαιρία από τον Κόρετς που την εκμεταλλεύτηκε γιατί τους γνώριζε καλά και μπορούσε να επιλέξει τους πιο κατάλληλους, ενώ διαφορετικά θα το έκαναν οι Γερμανοί στην τύχη με την μεγαλύτερη ευκολία. Είναι δε βέβαιο ότι αν ο γερμανός αξιωματικός απελευθέρωσε τους ομήρους αυτό οφειλόταν σε πρωτοβουλία του Κόρετς που εγγυήθηκε την υπακοή τους με την ζωή του.  Μετά από αυτά εγώ τουλάχιστον έχω πειστεί ότι ο Κόρετς  έκανε με τον τρόπο και την αντίληψή του ότι μπορούσε για να ανασταλούν οι εκτοπίσεις και ότι παρότι τιμωρήθηκε για αυτό από τους Γερμανούς, χρησιμοποιήθηκε ως εξιλαστήριο θύμα από τους επιζήσαντες εβραίους που δεν είχαν άλλον τρόπο να εξηγήσουν το κακό που τους βρήκε[15]
Το πρόβλημα είναι ότι πέραν των επιζώντων ο ίδιος μύθος βρήκε πολλούς και πρόθυμους αποδέκτες, οι οποίοι τον εκμεταλλεύτηκαν και τον διέδωσαν σκοπίμως προκειμένου να συγκαλύψουν δικές τους ενοχές και ατασθαλίες. Και ιδού τίθεται αναγκαστικά το ερώτημα της «υποδειγματικής» συμπεριφοράς των Χριστιανών απέναντι στους Εβραίους στην κατοχική και (γιατί όχι και στην προπολεμική Θεσσαλονίκη). 
Οι σχέσεις μεταξύ Χριστιανών και Εβραίων στη Θεσσαλονίκη  μετά το 1912.
Επί 400 χρόνια μέχρι τον Α’ Π.Π. η Θεσσαλονίκη υπήρξε μία εβραιούπολη από τις σπουδαιότερες στον κόσμο. Το 1912 που οι Ελληνες  κατέλαβαν την πόλη από τους Οθωμανούς, βρήκαν μια ανθηρή και αναπτυσόμενη εβραϊκή κοινότητα 80.000 ατόμων τα οποία καθόριζαν τη φυσιογνωμία της σε πολλούς τομείς, εκτός από το εμπόριο[16]. Εκτοτε στόχος της νέας διοίκησης ήταν να αποκτήσει η πόλη ελληνικό χαρακτήρα.  Ο μεγάλος αριθμός των εβραίων πολιτών και οι πολιτικές αναταραχές όπως ο Α Π. Πόλεμος, το επαναστατικό κίνημα του Βενιζέλου, η πυρκαγιά του 1917 και κατόπιν η μικρασιατική εκστρατεία που οδήγησε στην ήττα του ελληνικού στρατού, είχαν καθυστερήσει την ελληνοποίηση της μακεδονικής πρωτεύουσας. Η δημογραφική αλλαγή που προέκυψε μετά την εγκατάσταση 100.000 ελλήνων  προσφύγων και άνω από τη Μ.Ασία αύξησε τον αριθμό των Χριστιανών και μείωσε τον αριθμό των Εβραίων[17].
Στη διάρκεια  της επόμενης δεκαετίας η ελληνική διοίκηση ανέλαβε συστηματικά    να μειώσει την εβραϊκή επιρροή  στον οικονομικό και στον πολιτικό τομέα. Το 1924  θεσμοθετήθηκε με υποχρεωτικό νόμο η Κυριακή ως η επίσημη αργία, και η εκμάθηση της ξένης γλώσσας στο δημοτικό σχολείο απαγορεύτηκε με νόμο. Επίσης, με νόμο εφαρμόστηκε το μέτρο του  ξεχωριστού εκλογικού συλλόγου ή «κολλεγίου» για τους Εβραίους, που τους διαχώριζε με προκλητικό τρόπο από τους υπόλοιπους έλληνες πολίτες[18].
Στην περίοδο του Μεσοπολέμου ο ελληνικός Τύπος στη Θεσσαλονίκη και ειδικά η εφημερίδα Μακεδονία  δημοσίευαν συστηματικά άρθρα αντισημιτικής προπαγάνδας με σκοπό να πολώσουν τις σχέσεις μεταξύ των Χριστιανών και των Εβραίων. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής, που δηλητηρίασε την κοινή γνώμη, ήταν το πογκρόμ της συνοικίας Κάμπελ τον Ιούνιο  του 1931. Συνέπεια της βίαιης αυτής επίθεσης κατά των Εβραίων ήταν η μαζική μετανάστευση χιλιάδων Εβραίων στην Παλαιστίνη και η συρρίκνωση της κοινότητας σε 56.000 άτομα που τώρα δεν ξεπερνούσαν το 20% του πληθυσμού.  Η Θεσσαλονίκη όμως δεν απαλλάχτηκε  από τα αντισημιτικά στοιχεία που στόχευαν στην εξάλειψη των Εβραίων από την πόλη. Με πρόσχημα την ελληνοποίησή της σκοπός τους ήταν να καταλάβουν τα εβραϊκά σπίτια  και  τα  καταστήματά (που ανέρχονταν σε 12.000 διαμερίσμα-τα και σε 2.300 επιχειρήσεις [19].
Η περίοδος της Κατοχής στη Θεσσαλονίκη με την αντισημιτική προπαγάνδα που εκπορεύονταν από τις ναζιστικές εφημερίδες Νέα Ευρώπη και Απογευματινή να κλιμακώνεται καθημερινά, την ανασύσταση των αντισημιτικών συλλόγων 3Ε και «Παύλος Μελάς», που δρούσαν ως εθελοντές ταγματασφαλίτες και συνεργάτες του κατακτητή, την επίσημη  εφαρμογή των αντιεβραϊκών μέτρων από τον 1942 ως την εκτόπιση τον Μάρτιο του 1943, με τη συνεργασία των ελληνικών αρχών υπό την ηγεσία του διαβόητου Διοικητή Μακεδονίας Β.Σιμωνίδη,   δημιούργησαν το κατάλληλο έδαφος και νομιμο-ποίησαν όσους επιθυμούσαν την εκτόπιση των Εβραίων προκειμένου να πραγματοποιηθούν τα σχέδια τους και όλων εκείνων που εποφθαλμιούσαν την λεηλασία και την καταπάτηση των εβραϊκών περιουσιών που ακολούθησε (στην πρώην Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων)[20]
Οι Μ.Μαζάουερ και Στρ.Δορδανάς[21]  που ασχολήθηκαν εκτενώς με την υπόθεση έχουν καταδείξει πώς με την ίδρυση και την λειτουργία της Υπηρεσίας Διαχειρήσεως Ισραηλιτικών Περιουσιών(ΥΔΙΠ),  όλα αυτά τα «σχέδια» πραγματώθηκαν αυτόματα με την επίφαση της νομιμότητας[22]. Δεν θα τα επαναλάβω επειδή θεωρώ ότι ο κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ανατρέξει στις δημοσιευμένες εργασίες. Απλώς θα επικαλεστώ μερικά νέα στοιχεία που ολοκληρώνουν την απομυθοποίηση της «υποδειγματικής συμπεριφοράς» των συμπολιτών των Εβραίων στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης ως απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι δεν διασώθηκαν στην Θεσσαλονίκη επειδή οι ίδιοι δεν έλαβαν υπόψην τις παραινέσεις των Χριστιανών και δεν αναζήτησαν την βοήθειά τους να εγκαταλείψουν την πόλη.
Το ότι πράγματι οι περισσότεροι Θεσσαλονικείς Εβραίοι, δεν αναζήτησαν την βοήθεια των συμπολιτών τους δεν είναι βέβαια τυχαίο. Φύλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως παραπέμπει σε κατοχική υπουργική απόφαση του Υπουργείου Οικονομικών κατά την οποίαν όποιος κατέδιδε Εβραίους επί Κατοχής αμοιβόταν με το 10% της περιουσίας του καταδιδόμενου Ισραηλίτη… δηλ. του προδομένου[23].   Σύμφωνα με τον Νόμο 2, ΦΕΚ 6, της 27.10.44 η υπουργική αυτή απόφαση  ακυρώθηκε 15 μέρες μετά την Απελευθέρωση με τον 2ο νόμο που υπέγραψε ο Γιώργος Παπανδρέου, μετά τον 1ο που αφορά την γενική επιστράτευση, κατά τον οποίο διατυπώνεται ρητά ότι οι καταδότες όφειλαν να επιστρέψουν τα «εύρετρα» στο ελληνικό δημόσιο,  οι ισραηλιτικές περιουσίες έπρεπε να επιστραφούν στους αρχικούς ιδιοκτήτες ατόφιες, χωρίς να παρακρατείται το 10% που είχε ήδη δοθεί στους καταδότες, όσοι όμως θα τις διεκδικούσαν  θα έπρεπε να καταβάλουν το 5% της αξίας τους υπέρ των εξόδων διαχείρισης της υπόθεσής τους στην ανάλογη δημόσια υπηρεσία.  Ιδού λοιπόν η ανάγκη κατασκευής του μύθου «υποδειγματικής συμπεριφοράς» των Ελλήνων Χριστιανών (αρχών και ιδιωτών καταδοτών)  με την οποία γενικεύεται  η απενoχοποίηση των εμπλεκόμενων καταδοτών. Και για του λόγου το αληθές των «χιλιάδων επωφελούμενων καταδοτών» επισυνάπτω στην εργασία αυτή « Υπόμνημα των Εμπόρων και επαγγελματιών κατόχων Ισραηλιτικών καταστημάτων κενών, αποβιωσάντων Ισραηλιτών εν τη εξορία, Θεσσαλονίκης» προς «…τους Βουλευτές της Δ’ Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων» της 23ης Μαίου του 1947[24], οι οποίοι με το υπόμνημα αυτό διαμαρτύρονται για τους επόμενους νόμους που θεσμοθετήθηκαν με το ίδιο περιεχόμενο και δια των οποίων υποχρεούνται «αδίκως» όπως ισχυρίζονται οι έμποροι και επαγγελματίες  της Θεσσαλονίκης να επιστρέψουν τις κατασχεμένες, ουσιαστικά τις καταπατημένες, εβραϊκές περιουσίες που κατείχαν και εκμεταλλεύονταν είτε στους ιδιοκτήτες είτε στο ελληνικό δημόσιο με την υπογραφή της επιτροπής τους να σημειώνει : «εν ονόματι των τρισχιλίων ενδιαφερομένων του αγώνος». Καθώς λοιπόν οι καταδότες είναι τόσοι πολλοί  εξηγούνται οι δισταγμοί των Θεσσαλονικέων Ισραηλιτών και  καταρρίπτεται ο μύθος της «παραδειγματικής συμπεριφοράς των Ελλήνων Χριστιανών στην περίοδο της Κατοχής » μύθος που ως σήμερα εξίσωνε τους χιλιάδες καταδότες με όσους Ελληνες Δικαίους των Εθνών  βοήθησαν και διέσωσαν εβραίους συμπολίτες τους με κίνδυνο της ζωής τους σε άλλα μέρη της Ελλάδας. 
Οι μύθοι σε μια τόσο δύσκολη υπόθεση όπως η εξόντωση των Θεσσαλονικέων Εβραίων είναι πολύ περισσότεροι και δεν εξαντλούνται σε μια μελέτη.  Εχουν ήδη ανακύψει δύο νέα προβληματικά ζητήματα στην μυθολογία της ιστορίας δηλαδή το θέμα της Διάσωσης των Ελλήνων Εβραίων, το οποίο μόλις κυκλοφόρησε σε βιβλίο των Ιακώβ Σιμπή και Καρίνας Λάμψα, στις εκδόσεις Καπόν, καθώς και το ζήτημα της επιστροφής των εβραϊκών περιουσιών το οποίο επεξεργάστηκε  μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.  
Για όσους έχουν δον κιχωτικά οράματα, καθώς οι ιστορικοί έχουμε πλήρη επίγνωση της ανθεκτικότητας των ιστορικών μύθων, μένει να εξεταστούν «η απουσία του ελληνικού αντισημιτισμού», «η έλλειψη αντίστασης των Ελλήνων Εβραίων που πήγαν ως πρόβατα επί σφαγή», «η πρωτοβουλία των Ελλήνων sondercommando στην εξέγερση στο Αουσβιτς – Μπίρκεναου», το αν αποδόθηκε δικαιοσύνη μετά την Κατοχή,  κ.ά. που οπωσδήποτε απασχολούν μόνον εκείνους που επιδιώκουν να κατανοήσουν τι πραγματικά συνέβη.



[1] Καρίνα Λάμψα – Ιακώβ Σιμπή, Η διάσωση. Εκδόσεις Καπόν,  Αθήνα 2012. Ρένα Μόλχο “Η διδασκαλία του Ολοκαυτώματος στο ελληνικό σχολείο” The Books'Journal,  τεύχος 16,  Φεβρουάριος 2012, σσ.52-55. Andrew Apostolou, “Strategies of Evasion: Avoiding the Issue of Collaboration and Indifference during the Holocaust in Greece,” στο Roni Stauber, επιμ., Collaboration with the Nazis: Public Discourse after the Holocaust, New York and London: Routledge, 2010, σσ.138-65, Daniel Carpi,  “Α Νew Approach to Some Episodes in the History of Jews in Salonika During the Holocaust:Memory, Myth and Documentation” στο Last Ottoman Century and Beyond:The Jews in Turkey and the Balkans, 1808-1945, τομ.2, επιμ. M. Rozen,Tel Aviv, 2002, σσ.259-289.  Minna Rozen, “Jews and Greeks Remember Their past:The Political Carreer of Zvi Koretz(1933-1943)», Jewish Social Studies:History, Culture, Society, n.s.12, αριθμ.1(Fall 2005): σσ.111-166. Andrew Apostolou “The Exception of Salonika”: Bystanders and Collaborators in Northern Greece,” Holocaust Genocide Studies 14, no. 2, (2000): σσ. 165-196. 
[2] Την Αθήνα, τον Βόλο, την Χαλκίδα, την Ζάκυνθο και την Κατερίνη.
[3] Photini Constandopoulou and Thanos Veremis, Documets on the History of Greek Jews. Records from the Historical Archives of the Ministry of Foreign Affairs, Αθήνα, 1998. Οι συγγραφείς και επιμελητές του τόμου επέλεξαν 150 από τα 1500 έγγραφα από το Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών για τους Ελληνες Εβραίους με μοναδικό κριτήριο επιλογής να δημοσιευτούν μονον εκείνες οι πηγές  που αποτυπώνουν το πόσο καλοί ήταν οι Ελληνες Χριστιανοί απέναντι  στους Εβραίους. Για προφανείς λόγους προπαγάνδας η συλλογή πρωτοδημοσιεύθηκε σε αγγλική μετάφραση.  Μέχρι σήμερα αυτή είναι και η επίσημη πολιτική θέση της Ελλάδας. Andrew Apostolou, “Strategies of Evasion: Avoiding …”, ό.π.
[4] Για παράδειγμα, Dan Georgakas,  “Safe Havens. Sheltering Jews during the German Occupation of Greece”, Odyssey, Αθήνα, July-August 1995, σ.41. Ο δημοσιογράφος γράφει ότι ο μεγάλος αριθμός των εβραίων θυμάτων κατά 96% στη Θεσσαλονίκη οφειλόταν εν μέρει  στις κακές συμβουλές του Κόρετς.
[5] Daniel Carpi,  “Α Νew Approach to Some Episodes…”ό.π..  Minna Rozen, “Jews and Greeks Remember…», ό.π..
[6]Rena Molho & Joseph Robert White, “Thessalonike” ch. ‘Occupied Greece’, στο Encyclopedia of Camps and Ghettoes 1933-1945, επιμέλεια Geoffrey P.Megargee, ,The United States Holocaust Memorial Museum, Washington 2012,  τομ.II, part B, pp. 1844-1848.(γκέττο στην Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκαν στους συνοικισμούς Βαρ.Χίρς, Ρεζί Βαρδάρι, Αγ.Παρασκευή, Συγγρού και ακόμη ένα τεράστιο μεταξύ των οδών Εθν.Αμύνης και 25η Μαρτίου).
[7] Κατά τη M.Rozen ό.π. σύμφωνα με τη μαρτυρία της συζύγου του που κατατέθηκε στο Yad Vashem.
[8] Yad Vashem Archives,(στο εξής YVA), αντίγραφο από μικροφίλ έγγράφου 2933300, με αριθμό σφραγίδας 8002527, του ειδικού γραφείου της Guestapo(αστυνομίας ασφαλείας για εβραϊκά ζητήματα, Saloniki-Aegean της 15. 4. 1943 από τον Wislisceny, (SS Hauptsturmfurher)  σελ.1 στα γερμανικά σημείωμα με το οποίο αποστέλλεται στον διοικητή Θεσσαλονίκης -Αιγαίου, Dr.Merten σχετικά με τον αρχιραβίνο Zvi Koretz. Σελίδες  2 και 3, της 16.4.43, προς το  Deutsches Generalkonsulat(Γερμανικό Γενικό Προξενείο), με υπογραφή του Dr.Schoenberg. (no.2933391 και 2933392), απευθύνεται στον Wislischeny, με την παράκληση να διαβαστεί από τον πρέσβη του γερμανικού Ράϊχ (Reich) στην Ελλάδα  Πρέσβη Altenborg  στην Αθήνα.
[9] Αδίκως επομένως ο Μ.Μόλχο τον κατηγορεί ότι δεν το κατάλαβε. Michael Molho και Joseph Nehama, In Memoriam, Hommage des victims juives des Nazis en Grèce, Communauté Israélite de Thessalonique, Thessaloniki, 1948, σε ανατύπωση του 1988,  σ.99. (Στην ανατολική Ευρώπη και στις σοβιετικές περιοχές ήξεραν κάτι παραπάνω).
[10] Ο.π. σ.100.
[11] Καρίνα Λάμψα – Ιακώβ Σιμπή, Η διάσωση. Εκδόσεις Καπόν,  Αθήνα 2012, σς.236-254.
[12] Michael Molho και Joseph Nehama, In Memoriam, ό.π., σ.92. Daniel Carpi,  “Νew Approaches in Some Episodes…” ό.π..
[13] Daniel Carpi,  “Α Νew Approach to Some Episodes…” ό.π..
[14] Daniel Carpi,  “Α Νew Approach το Some Episodes…” ό.π..
[15] Minna Rozen, «Jews and Greeks Remember Their Past…», ΄ό.π. Georges Bensussan, επιμέλεια και εισαγωγή, « editorial” στο ‘Les conseils juifs dans l’Europe allemande’, Georges Bensussan και Michel Laffitte, επιμέλεια, Revue d’histoire de la Shoah, Memorial de la Shoah, Παρίσι, τεύχος 185, Juillet-decembre 2006.  σσ. 6-19. Επίσης κατά τον Ιακ.Σιμπή «…Ο Κόρετς έκανε μια πράξη αυτοκτονίας. Πήγε και συνάντησε τον Ράλη χωρίς την έγκριση των Γερμανών. Τότε οι Γερμανοί τον καθαίρεσαν και τον ετοίμασαν για διωγμό. Ο μύθος ότι καλοπερνούσε στο στρατόπεδο δεν έχει βάση διότι το Κόρετς μαζί με άλλους προύχοντες τους προόριζαν για ανταλλαγή αιχμαλώτων και έτσι δεν τον προόριζαν για θάνατο.»
[16] Ρένα Μόλχο, Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, 1856-1919. Μια ιδιαίτερη κοινότητα, Θεμέλιο, Αθήνα, 2001.Rena Molho, Salonika and Istanbul: Social, Political and Cultural Aspects of Jewish Life, Isis, Istanbul, 2005. 
[17] Ρένα Μόλχο, Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, 1856-1919. Μια ιδιαίτερη κοινότητα, Θεμέλιο, Αθήνα, 2001.
[18] Ρένα Μόλχο, «Η αντιεβραϊκή νομοθεσία του Βενιζέλου στον μεσοπόλεμο και πώς μια δημοκρατία μπορεί να γίνει αρωγός του αντισημιτισμού”, στο Σύγχρονα Θέματα, τεύχος 82, Ιούνιος, 2003, σς. 53-59. Δημοσθένης Δώδος, Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης στις εκλογές του Ελληνικού κράτους 1915-1936, πρόλογος Ηλίας Νικολακόπουλος, Σαββάλας, Αθήνα 2005, σς. κυρίως κεφάλαια 4-9, σσ.153, 169.
[19] Στράτος Δορδανάς, «Εξόντωση και λεηλασία:Η Υπηρεσία Διαχειρήσεως Ισραηλιτικών Περιουσιών», στο Το Ολοκαύτωμα στα Βαλκάνια, επιμ.Γ.Αντωνίου, Στρ.Δορδανάς, Ν. Ζάικος, Ν.Μαραντζίδης, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη,2011, σς. 331-352.
[20]  Bernard Pierron, Juifs et Chretiens de la Grèce Moderne :Histoire de relations intercommunautaires de 1821 á 1945, L’Harmattan, Παρίσι, 1996, σς.219-251.
[21] Mark Mazower, «Οι συνέπειες του διωγμού των Εβραίων για την πόλη της Θεσσαλονίκη», στο Οι Εβραίοι της Ελλάδοας στη Κατοχή, επιμ.Ρίκα Μπενβενίστε, Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1998, σς.53-61. Στράτος Δορδανάς, «Εξόντωση και λεηλασία…» ό.π.
[22] Τα στοιχεία της υπουργικής απόφασης έχουν εξαφανιστεί. Το περιεχόμενο ωστόσο της απόφασης της δωσυλλογικής κυβέρνησης παρατίθεται στον Νόμο 2, ΦΕΚ 6, 27.10.44,με τον οποίο και ακυρώνεται.  ΦΕΚ. 160/1.7.1943 Νόμος  205, η ισχύς του νόμου από 7.3.1943, με 19 άρθρα,υπογράφτηκε από τους Ι.Ράλλη, Πρόεδρος, Κ.Πουρνάρα, Υπ.Δικαιοσύνης.
[23] α) Νόμος 2, ΦΕΚ 6, 27.10.44,  β)  Αναγκαστικός Νόμος, υπ.αρίθμ.808, άρθρο 2, ΦΕΚ 324, 31.12.1945.
[24] Το τετρασέλιδο έγγραφο αυτό αγοράστηκε από παλαιοπώλη και επομένως δεν έχει αρχεακή αρίθμηση.




Αναδημοσίευση από την προσωπική σελίδα του Ζαν Κοέν
http://cohen.gr