Τα βρήκαμε στην σελίδα του φίλου, δημοσιογράφου της ΕΤ3 Γιώργου Γεωργιάδη στο facebook. Πήραμε την άδεια του και ορίστε.
Η μοναδική μας αυθαιρεσία στους τίτλους και στις φωτογραφίες .... Απολαύστε τα.
Ο Μαραντόνα των άλλων ... των Απάτσι
Ο Μαραντόνα δεν κατασκευάστηκε.
Δεν ευνοήθηκε από χορηγούς και πολυεθνικές.
Δεν υπήρξε πρότυπο.
Δεν ρώτησε κανέναν πώς θα ζούσε.
Ζούσε όπως νόμιζε και ήθελε.
Δεν ζήτησε να του μοιάσει κανείς.
Δεν συμμετείχε σε παγκόσμιες πρωτοβουλίες.
Ήταν ένας πάμφτωχος Ινδιάνος που αν δεν γεννιόταν με όλα τα άστρα να φεγγοβολούν την ώρα της γέννας πάνω του , μπορεί να είχε πεθάνει από την πείνα και την αρρώστια στην πρώτη δημοτικού.
Με καρατιές στην αμυγδαλή.
Όταν τον αδικούσαν.
Όταν πήγαν να τον κόψουν στα δύο.
Έφυγε από την τεράστια Μπαρτσελόνα και πήγε στην πιο αδικημένη ομάδα του Ελληνόφωνου Ιταλικού Νότου.
Στην πιο φτωχή.
Πού έκανε κουμάντο η Καμόρα
Όχι η Καμόρα των γραββατών του Βορρά αλλά η γνήσια του Ρηγίου.
Των αποίκων της Κρήτης και της Μάνης που έκλαιγες μόνο στην όψη τους.
Πήρε αυτή την πόλη την Νάπολι που ήταν για τους ξανθούς βόρεια ένας σκούρος σκουπιδότοπος .
Και πήρε πρωταθλήματα.
Πήρε Ουέφα.
Άλλαξε την μοίρα της πόλης.
Οταν αισθάνθηκε ότι τελείωσε η αποστολή του ζήτησε να φύγει.
Δεν τον άφησαν.
Όταν έγινε το οργανωτικό λάθος να βάλουν την Ιταλία να παίξει με την Αργεντινή στην Νάπολη στο Μουντιάλ του 1990 δίχασε μια τεράστια χώρα και το πλήρωσε.
Τους νίκησε εκεί μέσα.
Καλώντας τους Νότιους να πάρουν εκδίκηση από τον Βορρά.
Τον έδωσαν στην Αστυνομία αυτοί που τον κάλυπταν.
Και άρχισε ο κατήφορος
Ο εγκέφαλος του είχε γεμίσει με τις ουσίες.
Ερώτηση: Ποιός πάμφτωχος Ινδιάνος θα μπορούσε να διαχειριστεί μια τέτοια πίεση παγκόσμια από την εξωγήινη λάμψη του ταλέντου του?
Κανείς.
Έπαιξε με τα όρια και νικήθηκε.
Αλλά βρήκε προς το τέλος την διέξοδο με τους φίλους του τον Φιδέλ ,τον Τσάβες και είναι βέβαιον ότι αν ζούσε ο Τσε θα ήταν αδέλφια.
Γιατί την ίδια τρέλα κουβαλούσαν.
Αυτό μας έχει σοκάρει όλους σήμερα.
Όχι μόνο το εξωπραγματικό του ταλέντο.
Αλλά ότι ήταν ο τελευταίος μη κατασκευασμένος αντί ήρωας του πλανήτη.
Η μπάλα ήταν το μέσον.
Η ουσία είναι η θέση.
Πολλοί θα μιλήσουν για τις ουσίες και την κακή ζωή.
Δεν την υιοθετώ την ζωή αυτή.
Αλλά υπάρχει κάτι μεγαλύτερο.
Η μαγεία του αληθινού και του αμάχητου.
Οι απλοί άνθρωποι σε όλον τον κόσμο θα είναι Μαραντόνα.
Οι άλλοι με τον Πελέ και τον Μέσι τον Ρονάλντο.
Όσοι δεν τον είδαμε ως προϊόν,ως πιστωτική κάρτα,ως fitness, αλλά ως Ινδιάνο να τσακίζει την Θάτσερ,την Γιουβέντους,την Μίλαν,το Μιλάνο,την FIFA.
Τον Πάπα.
Ο άνθρωπος που είναι μαχητής στην ζωή του κρύβει έναν μικρό Ινδιάνο.
Και ας μας μάθαιναν από μικρούς στα έργα να είμαστε με τους Καουμπόηδες.
Κρυφά όλοι ήμασταν με τους άλλους.
Τους Apache.
Αποχαιρετισμός
Ο λαός.
Οι λαοί.
Έχουν ένστικτο
Από την αυγή του χρόνου μέχρι το πέρας του.
Οι σκηνές που εκτυλίσσονται στην Αργεντινή και στην Νάπολη της Ιταλίας είναι συγκλονιστικές.
Χιλιάδες Αργεντίνοι περνούν με ταχύτητα μπροστά από την σορό του Μαραντόνα λόγω των μέτρων της πανδημίας, φωνάζουν συνθήματα, κάνουν τον σταυρό τους γονατιστοί , πετάνε αναμνηστικά δίπλα στο φέρετρο, φανέλες, εθνόσημα, καπέλα, φυλαχτά που κρατούσαν μια ζωή για να είναι το τελευταίο του κατευόδιο.
Ο πλανήτης των αδικημένων,των καταπιεσμένων,των περιθωριακών,των τρελών,των εραστών της θεάς μπάλας,των ονειρευτών μιας ζωής σαν παραμύθι που στο τέλος ο μικρόσωμος κοντός γονατίζει αυτοκρατορίες, έχει σοκαριστεί.
Υπάρχουν αυτοί που δεν μπορούν να το καταλάβουν.
Και επιχειρούν να το υποβαθμίσουν,να το λοιδορήσουν,να προτάξουν τα αρνητικά,να προβούν σε παραλληλισμούς.
Λογικό.
Έτσι έμαθαν να ζούν.
Χωρίς να ιδρώνουν στον ύπνο τους βλέποντας τον εαυτό τους να προσπαθεί να νικήσει τον εαυτό τους.
Χωρίς να έχουν ποτέ δοκιμάσει να νικήσουν τους φόβους τους , βγαίνοντας κόντρα σε όλους και όλα για ένα τίποτα.
Για ένα vaffanculo.
Αυτά τα τίποτε κινούν την ανθρώπινη Ιστορία.
Όχι τα πολυσπούδαστα.
Και αυτά οι λαοί δεν τα αντιλαμβάνονται.
Τα αισθάνονται.
Με το ένστικτο.
Βγαίνοντας λοιπόν για την Ιθάκη δεν θα γυρίσεις ατσαλάκωτος,γραββατωμένος και πολιτικά ορθός.
Θα γυρίσεις γέρος,τσακισμένος, πληγωμένος,προδομένος, γεμάτος λάθη και αίμα.
Αλλά θα έχεις γυρίσει.
Και όσο και αν μεγάλη αξία έχει το ταξίδι στην Ιθάκη και όχι η ίδια η Ιθάκη, τελικά σημασία έχει ότι γύρισες.
Έχοντας καταπιεί Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.
Έχοντας ντριπλάρει την Κίρκη.
Έχοντας σβήσει τους Θεούς που σε κυνηγάνε στα πέλαγα με δύο αριστερά φάλτσα.
Οι λαοί ξέρουν.
Γιατί νιώθουν.
Ο Μαραντόνα γύρισε.
Εκεί που πλάστηκε.
Ανήκει πλέον εκεί που ανήκε πάντα.
Στο μεσοδιάστημα μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας.
Και θα τον ευγνωμονούμε πάντα γιατί μας πήγε σε αυτό το ταξίδι να ζήσουμε το μεσοδιάστημα ζωντανοί.
Με τις αισθήσεις μας.
Αυτά τα νιώθουν οι απλοί άνθρωποι.
Για αυτό κάθονται και κλαίνε μόνοι.
Όπως στην φωτογραφία..
BSGREEKS
