Τάδε έφη Αδριανόπουλος. Πραγματικά, είναι ώρα να σοβαρευτούμε! ¨ολοι και όλες! Ιδιαίτερα εσείς, να σοβαρευτείτε και σε ό,τι αφορά στο ποδόσφαιρο αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά στη γλώσσα και την ταυτότητά μας ως Ελλήνων. .
Αναρωτιέμαι, κ. Αδριανόπουλε, αν ξέρετε ελληνικά, αν διαβάσατε ιστορία, αν ξέρετε καθόλου ποια είναι η ιστορική διασπορά, αν νιώθετε αυτά που νιώθουν χιλιάδες άνθρωποι ελληνικής καταγωγής, ανάμεσά τους κι ο δικός μας Ιβάν, ο Ιβάν των Ελλήνων Ποντίων. Τι κρίμα ένας πολιτικός, που ζητά την ψήφο των Ελλήνων, να λοιδορεί τις ελληνικές διαλέκτους! Τι ντροπή να μην ξέρει πως η ποντιακή που μιλά ο Ιβάν Σαββίδης αποτελεί μία από τις τέσσερις διαλέκτους της νέας ελληνικής γλώσσας και είναι άμεση απόγονος της ιωνικής διαλέκτου της αρχαίας ελληνικής! Θέλει να λέγεται μορφωμένος και αγνοεί ότι χιλιάδες λέξεις από τα αρχαία ελληνικά διασώζονται ατα ποντιακά .
Μερικά παραδείγματα, κύριε :
το ρήμα «κλοτσώ» αντικατέστησε το αρχαίο «λακτίζω», ενώ στην ποντιακή υπάρχει ως «λαχτίζω». Το «ριγώ», που παρέμεινε αυτούσιο στην ποντιακή από την αρχαία, στη νέα ελληνική αντικαταστάθηκε από το «κρυώνω». Ακόμη, το «κρούω» διατηρήθηκε ακέραιο στην ποντιακή, ενώ στη νέα ελληνική χρησιμοποιείται κυρίως το «χτυπάω».
Επιπλέον, τα ρήματα «φιλέω-ω» και «πονέω-ω» στη νέα ελληνική πήραν την κατάληξη «-άω-ώ», ενώ στην ποντιακή διατηρήθηκε η αρχαία κατάληξη «-έω-ώ». Το ρήμα «ικανέω-ώ» και «ικανέομαι-ούμαι», που δεν διατηρήθηκε στη νέα ελληνική, διατηρήθηκε στην ποντιακή και είναι το πολύ γνωστό μας «κανείται» (=φτάνει, είναι αρκετό). Το ίδιο συμβαίνει και με την Ευκτική Αορίστου β΄ του ρήματος «λαγχάνω», η οποία διατηρείται στην ποντιακή στο γ΄ ενικό για να εκφράζει πιθανότητα κι ευχή (π.χ. λάχ’ επορούν κι έρχουνταν), ενώ στη νέα ελληνική δεν διατηρήθηκε το ρήμα αυτό, παρά μόνο τα παράγωγά του, όπως: «λαχνός», «λαχείο», «λαχειοφόρος» κτλ.Εκτός από πολλά ρήματα της αρχαίας ελληνικής, που διατηρήθηκαν ακέραια στην ποντιακή, υπάρχουν και αρκετά ουσιαστικά της αρχαίας που βρίσκονται εγγύτερα στην ποντιακή, απ’ ότι στη νέα ελληνική. Για παράδειγμα, η λέξη «φέγγος» (=φως στην αρχαία και φεγγάρι στην ποντιακή), καθώς και λέξεις: «ψύχος», «στέγος» «γέλος» (γέλως στην αρχαία). Εγγύτερα στην ποντιακή διάλεκτο είναι και οι λέξεις: «ωβόν» (αρχ. το ωόν, το αβγό) και «ωτίν» (αρχ. ο ους, του ωτός, το αυτί). Η διατήρηση όλων αυτών των αρχαϊκών στοιχείων στη γλώσσα των Ποντίων διατρανώνει πως η ελληνική συνείδηση παρέμεινε ακλόνητη κι επαυξημένη στον Πόντο, παρόλες τις εχθρικές επιθέσεις και τις προσπάθειες αφομοίωσης που δέχτηκε για πολλούς αιώνες από ξένους λαούς.
Πόσα ακόμη μπορώ να σας πω! Σε ένα μόνο θα σταθώ: ΚΑΝΕΙΤΑΙ! ΑΙΔΩΣ!
