Του Θράσου Ευτυχίδη
Ήρθε πέρυσι τον Αύγουστο. Σε μια περίοδο που κάποιοι επέλεγαν να εξάγουν τα
κεφάλαιά τους για να τα περισώσουν από την ελληνική κρίση, αυτός επέλεξε να
φέρει ένα μήνυμα αισιοδοξίας επενδύοντας στην παραπαίουσα ελληνική οικονομία.Τα πρώτα χρήματα επενδύθηκαν στην εμβληματική ομάδα της Μακεδονίας και της προσφυγιάς τον ΠΑΟΚ. 25 εκατομμύρια έδωσαν ανάσα ζωής και γλύτωσαν ουσιαστικά τον ΠΑΟΚ από τις περιπέτειες στην άγονη γραμμή της Γ’ Εθνικής. Ακολούθησε λίγο αργότερα το επίσης εμβληματικό ξενοδοχείο για τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα γενικότερα, το «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΑΣ», το οποίο έχει νοικιασθεί για τριάντα χρόνια και ξανάνοιξε μετά από δύο χρόνια που παρέμενε κλειστό. Μετά ήρθε η σειρά της ΣΕΚΑΠ, της συνεταιριστικής καπνοβιομηχανίας της Ξάνθης, που επίσης είχε αναστείλει τη λειτουργία της. Τέλος πλειοδότησε για το ξενοδοχείο ΞΕΝΙΑ στο Παλιούρι της Χαλκιδικής.
Υπολογίζεται ότι σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ελληνικής οικονομίας, σε μια περίοδο που όλοι κλείνουν ή μεταφέρουν τη δραστηριότητά τους σε πιο εύκρατα, ως πρός τις διευκολύνσεις επενδύσεων, κλίματα γειτονικών χωρών, ο Ιβάν Σαββίδης ΤΟΛΜΗΣΕ να επενδύσει μέσα σε διάστημα ενός χρόνου περίπου εκατό εκατομύρια ευρώ. Και φυσικά δεν είναι μόνο το χρήμα ώς χρήμα, αλλά και τα παράπλευρα οφέλη. Είναι οι χίλιες θέσεις εργασίας που διασφαλίζουν οι επενδύσεις του. Είναι η δυνατότητα να κινούνται και να ζουν μαγαζιά και οικογένειες σε περιοχές που μαστίζονται από την ανεργία και τη φτώχια. Είναι η αλλαγή του κλίματος και η ελπίδα που δίνει για ανάκαμψη.
Αλλά δεν σταματάει σε αυτά, θεωρεί ότι πρέπει να επενδύσει ακόμη
περισσότερο. Τα σχέδια του είναι σαφή και έχουν παρουσιασθεί εκτεταμένα στον
τύπο αλλά και στους αρμόδιους φορείς. Νέες επενδύσεις σε ορίζοντα πενταετίας.
Διασφάλιση ακόμη 1500 θέσεων μόνιμης εργασίας και 2000 εποχικών. Ανάπτυξη σε
όλα τα επίπεδα.
Θα περίμενε κανείς, με όσα συμβαίνουν και όσα κάνει, να είναι ο πλέον
γνωστός και διακεκριμένος συνομιλητής μιας κυβέρνησης που εκλιπαρεί για
επενδύσεις. Κι όμως αυτό δε συμβαίνει. Όσο κι αν φαίνεται αστείο, όλα κάπου
είναι κολλημένα. Σε λεπτομέρειες που δυστυχώς προκαλούν καθυστερήσεις στην
ουσία. Και η ουσία είναι ότι η κοινωνία της βόρειας Ελλάδας, δεν αντέχει άλλο.
Η υπόθεση του χρέους του ΠΑΟΚ, περιμένει την άμεση λύση της. Σε ένα αίτημα
που και ο πιο απλός άνθρωπος θα βρει λογικό. Σε ένα αίτημα που συστρατεύονται
όλοι οι πολιτικοί και η κοινωνία γιατί απλά είναι λογικό, δεν υπάρχει ακόμη
απάντηση. Ο ΠΑΟΚ ζητάει να πληρώσει άμεσα μετρητά!!! το πρωτογενές χρέος 11
εκατομμυρίων ευρώ χωρίς τόκους και προσαυξήσεις. Κάτι που έγινε και γίνεται με
ευκολία για άλλους, στην περίπτωση αυτή σέρνεται και καθυστερεί.
Παρόλα αυτά, το προπονητικό κέντρο της Θέρμης και οι διαδικασίες του, θα
προχωρούσαν, αν δεν είχε κολλήσει η διαδικασία στην υπογραφή του Γενικού
Γραμματέα κ. Αθανάσιου Καρούντζου. Μια καθυστέρηση κατεξοχήν ευθυνόφοβη και γραφειοκρατική.
Και εδώ δε μιλάμε για κάποιο χώρο όπου υπάρχουν και γω δε ξέρω πόσες προσφορές
και μπαίνει σε επιλογή, αλλά για τη μία και μοναδική επιλογή που σημαντικό και
αυτό, ικανοποιεί όλες τις πλευρές!!!
Στο Παλιούρι το κόλλημα δημιουργείται από το Ελεγκτικό Συμβούλιο. Στη ΣΕΚΑΠ
που έχει αρχίσει επιτέλους να παίρνει μπροστά, υπάρχουν ακόμη βουλευτές που
ζητούν να γίνει επανέλεγχος της διαδικασίας παραχώρησης. Προφανέστατα θα ήταν
καλύτερο και βολικότερο να παραμείνει κλειστή ή να την πάρουν οι Τούρκοι.
Αλλά όλα αυτά, που φαντάζουν φαιδρά είναι ένα μόνο παράδειγμα που εξηγεί
την αδυναμία προσέλκυσης επενδύσεων. Ένα γραφειοκρατικό σύστημα που κουράζει
και δυστυχώς δεν δίνει λύσεις. Πολλές φορές
ακούγονται διάφορα περί κινήτρων επενδύσεων και θα πρέπει κάποια στιγμή να
δούμε και πρακτικά, υπάρχουν ή αποτελούν ένα ακόμη μύθο.
Σε γειτονικές μας χώρες, η ύπαρξη κινήτρων είναι κάτι το αυτονόητο.
Κίνητρα, όπως μειωμένη φορολογία για τα πρώτα δέκα έτη λειτουργίας, ή μειωμένη
κατά 50%, ή διευκολύνσεις επί των διαδικασιών (αδειοδοτήσεις κλπ) λειτουργούν
εδώ και χρόνια θετικά για την ανάπτυξή τους. Εδώ βρίσκονται απλά σε ένα επίπεδο
σχεδιασμού προτάσεων προς την τρόικα. Αλλά, δεν είναι μόνο αυτό. Οι συνεχείς
αλλαγές του φορολογικού με τις συνεχείς επιβαρύνσεις, λειτουργούν αποτρεπτικά
για οτιδήποτε. Και φυσικά δε συζητάμε για λειτουργικά κόστη, που ουσιαστικά
κάνουν την όποια επένδυση πρακτικά αδύνατη.
Είμαι απ’ αυτούς που σταμάτησαν να πίνουν Coca Cola, είμαι από αυτούς που στηρίζω τον αγώνα των
εργαζομένων, γιατί άλλη μια μεγάλη εταιρεία τα μάζεψε και έφυγε στη γειτονική
Βουλγαρία. Δυστυχώς όμως οι επιχειρήσεις είτε μικρές είτε μεγάλες, δε
λειτουργούν με συναισθηματικά κριτήρια. Αντί να θυμώνουμε με την Coca Cola (τυχαία η
αναφορά), θα έπρεπε να θυμώνουμε με τους κυβερνώντες που δε φροντίζουν να
διαμορφώσουν ένα περιβάλλον όπου οι εταιρείες δε θα φεύγουν, αλλά θα έρχονται.
Γιατί να κρατήσεις μια μονάδα σε λειτουργία όταν αποδεδειγμένα χάνεις ή και κερδίζεις
λιγότερα;
Και βέβαια κάποιοι θα σπεύσουν να πουν, ότι ζητάω να ξεπουληθούμε. Φυσικά
όχι. Ζητάω να αρχίσουμε πλέον να σκεφτόμαστε λογικά. Από κάτι που δεν λειτουργεί,
που δεν έχεις, δεν εισπράτεις τίποτα. Πέρυσι το ελληνικό κράτος εισέπραξε από
τον Σαββίδη (ΠΑΟΚ) ως φόρους το ποσό των 12 εκατομμυρίων ευρώ. Από που θα τα
έπαιρνε αν δεν υπήρχε ο Σαββίδης; Η προσέλκυση επενδύσεων θα πρέπει επιτέλους να περάσει από τα λόγια στα έργα. Και εκεί θα πρέπει να υπάρξουν κανόνες και όροι. Συγκεκριμένοι και μόνιμοι όροι, ανταγωνιστικοί ή τουλάχιστον ίσοι με άλλες χώρες που αν και δε βρίσκονται στην κατάστασή μας, εντούτοις έχουν να επιδείξουν πρόοδο στον τομέα αυτό. -
