"Το Λένινγκραντ, η σημερινή Αγία Πετρούπολη, έγινε τόπος μαρτυρίου. Τα ναζιστικά στρατεύματα που επιχειρούσαν στο ανατολικό μέτωπο προκάλεσαν τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων αμάχων από την πείνα και την παγωνιά.
Αρχικά εξαφανίστηκαν τα σκυλιά, οι γάτες και τα πουλιά. Η ανάγκη των ανθρωπων να επιβιώσουν τους εξώθησε να τρώνε ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Ακόμη και πράγματα που ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι μπορούν να καταναλωθούν, όπως σούπες από βρασμένα κομμάτια δέρματος, ακόμη και ταπετσαρίες. Ο ρώσος συγγραφέας Δανιήλ Γκράνιν, που βγήκε ζωντανός από την «κόλαση» του Λένινγκραντ, περιέγραψε στο γερμανικό κοινοβούλιο πριν από δύο χρόνια αποτρόπαιες εικόνες: «Ένα παιδί πεθαίνει, μόλις τριών ετών. Η μητέρα τοποθετεί τη σορό του στο παράθυρο και κόβει κάθε μέρα ένα κομματάκι για να θρέψει το δεύτερο παιδί, την κόρη της. Και κατάφερε να σωθεί».
Ο κανιβαλισμός δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο στις σχεδόν 900 μέρες πολιορκίας του Λένινγκραντ. Οι αριθμοί κυμαίνονται από 1.000 έως 2.000 περιπτώσεις, παρότι προβλεπόταν η άμεση εκτέλεση όσων προέβαιναν σε τέτοιες πράξεις. Η ιστορία της σημερινής Αγίας Πετρούπολης μεταξύ 1941 και 1944 προκαλεί αποτροπιασμό. Η πόλη στις εκβολές του ποταμού Νέβα είχε 2,5 εκατομμύρια κατοίκους όταν ξεκίνησε η γερμανική πολιορκία. Ανάμεσά τους περί τις 400.000 παιδιά. Στις 871 μέρες της πολιορκίας, που διήρκεσε από τις 8 Σεπτεμβρίου 1941 έως τις 27 Ιανουαρίου 1944, έχασαν τη ζωή τους 1,1 εκατομμύρια άμαχοι. Η πλειοψηφία τους από λιμοκτονία, άλλοι από την παγωνιά του χειμώνα. Ιστορικοί επιστήμονες χαρακτηρίζουν την περίπτωση του Λένινγκραντ τη μεγαλύτερη δημογραφική καταστροφή που έχει υποστεί ποτέ μια πόλη. Ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια πολιορκία πόλης τον εικοστό αιώνα.
Λιμοκτονία αμάχων για να επιβιώσουν οι γερμανοί στρατιώτες
Η μεγάλη πείνα ξεκίνησε ήδη στις αρχές του Οκτωβρίου 1941. Το ψωμί αραιωνόταν τότε με πίτουρα και άλλα υλικά. Όποιος εργαζόταν λάμβανε 250 γραμμάρια ψωμί ημερησίως. Οι υπόλοιποι έπρεπε να αρκεστούν στη μισή ποσότητα. Τα σπίτια ήταν παγωμένα. Μέσα τους έμεναν εξασθενημένοι άνθρωποι μαζί με νεκρούς. Αρχικά καίγανε τα έπιπλα για να ζεσταθούν, στο τέλος τα βιβλία. Η λιμοκτονία τελείωσε μόλις 1943. Τότε άρχισε και πάλι να υπάρχει αρκετό ψωμί.Ο Χίτλερ σκόπευε αρχικά να καταλάβει την πόλη και να την ισοπεδώσει, ωστόσο μετά ανέκοψε τις μεραρχίες του. Αντί να εμπλακεί σε οδομαχίες, που θα προκαλούσαν μεγάλες απώλειες στρατιωτικών δυνάμεων, διέταξε την πολιορκία της δεύτερης σε μέγεθος σοβιετικής πόλης. Κατά τον γερμανό ιστορικό Γεργκ Γκαντσεμύλερ, η λιμοκτονία του πληθυσμού προκλήθηκε προκειμένου να εξασφαλιστεί η διατροφή των στρατιωτών της Βέρμαχτ. Και για συμβεί αυτό, ήταν αναγκαία συνέπεια η λιμοκτονία των αμάχων. Διότι ήδη από το καλοκαίρι του 1941 η Βέρμαχτ είχε προβλήματα ανεφοδιασμού στις κατεχόμενες περιοχές.
Ακόμη και τις χειρότερες ημέρες της πολιορκίας αρκετοί πολίτες δεν το έβαλαν κάτω. Τον πρώτο σκληρό χειμώνα περίπου 2.500 χιλιάδες φοιτητές ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους. Παίζονταν θεατρικές παραστάσεις, τα μουσεία ήταν ανοικτά και το καλοκαίρι του 1942 παίχτηκε στο Λένινγκραντ η εβδόμη συμφωνία του Σοστακόβιτς. Ο συνθέτης την είχε γράψει μόλις έναν χρόνο πριν υπό τους ήχους των ναζιστικών πυρών."
"dw.com"
Το ημερολόγιο της Τάνιας Σαβίτσεβα.
Ο Αλεξάντερ (Σάσα) – Αντρέγιεβιτς Πιτσιπένκο σταμάτησε το φορτηγάκι του “polutorka”, ακριβώς έξω από την πλατεία Πρεοπραζνεσκάγια. Όλο το τοπίο ήταν ντυμένο στα λευκά. Χιόνι παντού. Από την καρότσα πήδησαν κάτω 10 φαντάροι του Σοβιετικού στρατού και χάθηκαν αριστερά στην οδό Κορντολένκο προς το μουσείο Κβαρντίρα Νεκράσοβα. Η σφοδρή επίθεση του κόκκινου στρατού είχε αποδεκατίσει τη Γαλάζια μεραρχία των Ισπανών και τώρα κυνηγούσε τα απομεινάρια της Βέρμαχτ που έτρεχαν μαζί με τους Φινλανδούς να σωθούν. Η πολιορκία είχε τελειώσει.
Ο Σάσα βγήκε έξω από το φορτηγό του κρατώντας το Καλάσνικοφ των υπαξιωματικών του Σοβιετικού στρατού, στα χέρια του.
Άναψε ένα τσιγάρο και το ρούφηξε αργά. Σκέφτηκε τον φίλο του. Κοίταξε ψηλά το χιόνι που έπεφτε. Ο Βασίλι είχε διαμελιστεί πριν από τρεις μήνες. Μια βόμβα χτύπησε το φορτηγό του, πάνω στη λίμνη Λατόγκα. Του έλειπε ο φίλος του...
Σκέφτηκε τον γιο του. Χαμογέλασε. Ο Γιούρι θα είναι τώρα 7 χρονών. Ο πόλεμος σε λίγο θα τελείωνε. Οι Γερμανοί υποχωρούσαν τρέχοντας σε όλα τα μέτωπα. Θα γύριζε πίσω στα Ουράλια. Στην οικογένεια του...
Με την άκρη του ματιού του, ο Σάσα έπιασε μια κίνηση μέσα στην ολόλευκη καλυμμένη από χιόνι πλατεία.
Ξανακοίταξε καλύτερα. Κάτι υπήρχε θαμμένο κάτω από το χιόνι και κουνιόταν ελάχιστα. Στην αρχή νόμιζε ότι ήταν κανένα γατί που προσπαθούσε να κρυφτεί. Μετά σκέφτηκε λογικά. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο. Κανένα ζώο δεν κυκλοφορούσε στο Λένινγκραντ. Είχαν φαγωθεί και εξαφανιστεί όλα...
Πλησίασε αργά το παγκάκι της πλατείας, δίπλα από κάτι κούνιες που άφηναν ένα στριγκό, μονότονο ήχο, καθώς ο αέρας, σαν αόρατο χέρι, τις κουνούσε ρυθμικά. Το χιόνι είχε σχηματίσει ένα μικρό βουναλάκι. Όμως κάτι ζωντανό ήταν από κάτω. Γονάτισε και το καθάρισε.. Στην αρχή τρόμαξε με αυτό που είδε. Μετά συνειδητοποίησε ότι είναι ένα πρόσωπο , ένα όμορφο πρόσωπο από ένα μικρό κοριτσάκι. Αποστεωμένο, με ρουφηγμένα μάγουλα, χλωμό. Με μεγάλα μάτια. Το σήκωσε και το πήρε στην αγκαλιά του. Το παιδί πέθαινε από το κρύο και την πείνα: “Μην πεθάνεις τώρα. Όλα τελείωσαν, οι Γερμανοί έφυγαν. Θα γίνεις καλά”
Το μικρό κοριτσάκι του έπιασε το μπράτσο, άνοιξε τα ματάκια του και τον κοίταξε. Δεν ήταν πάνω από 10 - 12 χρονών. Φορούσε ένα σκούφο και ένα βαρύ παλτό.
Ο Σάσα το σήκωσε και έτρεξε στο φορτηγό του. Στα ελάχιστα μέτρα μέχρι το polutorka, ένιωσε ένα κοφτό ξαφνικό τράνταγμα. Το μικρό κορμάκι κουνήθηκε άλλη μια φορά και μετά έμεινε άκαμπτο στην αγκαλιά του... Πέθανε....
Στο νοσοκομείο οι γιατροί του είπαν ότι η ασιτία ,η εξάντληση και το κρύο το σκότωσαν. Του έδωσαν το σκούφο και το βρεγμένο παλτό του που τώρα είχε γίνει βαρύτερο από το χιόνι που έλιωσε πάνω του.
Μέσα στο παλτό οι γιατροί βρήκαν και ένα ημερολόγιο 9 σελίδων γραμμένο από τα χεράκια του μικρού κοριτσιού. Του το έδωσαν και αυτό.
Ο Σάσα πήγε να διαμαρτυρηθεί. Δεν γνώριζε το παιδάκι δεν ήταν συγγενής του, τι να τα έκανε τα ρούχα του. Τελικά τα πήρε και πήγε στο polutorka του. Σε λίγο θα έπρεπε να μεταφέρει τους φαντάρους δυτικότερα...
Στο φορτηγό ξεδίπλωσε τις 9 προχειρογραμμένες σελίδες και διάβασε:
σελίδα 1: Η Ξένια πέθανε στις 28 Δεκεμβρίου του 1941.
σελίδα 2: Η γιαγιά πέθανε στις 25 Ιανουαρίου του 1942
σελίδα 3: Ο Λέκα πέθανε 17 Μαρτίου 1942
σελίδα 4: Ο θείος Βάσια πέθανε στις 13 Απριλίου του 1942 στις 2 μετά τα μεσάνυχτα
σελίδα 5: Ο θείος Λέσα πέθανε στις 10 του Μάη
σελίδα 6: Η μητέρα πέθανε στις 13 Μάη στις 7.30 το πρωί-1942
σελίδα 7: Οι Σάβιτσεφ πέθαναν
σελίδα 8: Όλοι πέθαναν
σελίδα 9: Μόνο εγώ η Τάνια έχω απομείνει.
Το 9 σελίδων ημερολόγιο της Τάνιας Σαβίτσεβα παρουσιάστηκε ως ένα από τα αποδεικτικά της ναζιστικής θυριωδίας στη Δίκη της Νυρεμβέργης.
BSGREEKS.BLOGSPOT.GR
