ΕΝΟΤΗΤΑ, είναι η ιδιότητα του αδιάσπαστου και του ενιαίου, η έλλειψη διαίρεσης ή διαιρετότητας, η αίσθηση μεταξύ ανθρώπων ή ανθρώπινων ομάδων ότι αποτελούν ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο, η αρμονική συμφωνία, ο σωστός συντονισμός στόχων – επιδιώξεων – δράσης.[1]
Είναι τραγικό ότι ακόμη και σήμερα αδυνατούμε να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε την ασημαντότητα της ύπαρξης του καθένα μας μέσα στην πολυδιάσπαση του χώρου και του χρόνου που ως ποινή μας έχει επιβάλλει η ιστορία.
Την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010 σε μια αίθουσα του ξενοδοχείου Κάραβελ, στην Αθήνα, εσείς οι σύγχρονοι “ηγέτες” ενός λαού τουλάχιστον 5 εκατομμυρίων, διάσπαρτου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, έχετε γι΄ άλλη μια φορά μια ιστορική ευκαιρία.
Με τις αποφάσεις που θα λάβετε,
- μπορείτε να δώσετε όραμα,
- να δημιουργήσετε συνθήκες ενότητας,
- να βάλετε τα θεμέλια ενός πραγματικά ισχυρού Παγκόσμιου Οργάνου.
Ενός οργάνου, που δεν θα στηρίζετε στις οικονομικές ενισχύσεις του ούτως άλλως εν αδυναμία Ελληνικού κράτους, αλλά στη δύναμη και την πίστη ενός λαού που αναζητά την ιστορική του δικαίωση.
Για να γίνει όμως πράξη αυτό, θα πρέπει όλοι εσείς, να αφήσετε στην άκρη έχθρητες, μίση, προσωπικές εμπάθειες και φιλοδοξίες, αρχομανίες και όλα τα υπόλοιπα κακά της μοίρας μας. Να δώσετε τη δυνατότητα της σύνθεσης, να εμπιστευθείτε ο ένας τον άλλο. Να σβήσετε το κακό παρελθόν.
Την Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010 με τις αποφάσεις σας, μπορείτε να δημιουργήσετε ένα όργανο που όχι απλά θα διεκδικεί, αλλά θα μπορεί και να επιβάλλει τις απόψεις του.
Είναι αδιανόητο το γεγονός ότι η σημαντικότερη μέρα μνήμης όλων των Ποντίων, η 19η Μαίου είναι μια κοινή καθημερινή ημέρα. Το πρωί πηγαίνουμε στις δουλειές μας, στέλνουμε τα παιδιά μας στα σχολεία και μόνο κατά το βραδάκι για να δικαιολογήσουμε την οργανωμένη μας ύπαρξη, πραγματοποιούμε μια “μεγαλειώδη” διαδήλωση - επίδειξη δύναμης στην αντίπαλη Ομοσπονδία και ήσυχοι μετά, τρώμε και κοιμόμαστε έχοντας επιτελέσει το χρέος μας!!!
Θεωρώ αδιανόητο ότι τα σχολεία μας λειτουργούν όπως κάθε άλλη μέρα, ότι οι εκκλησίες μας δεν τελούν μνημόσυνα, ότι δεν υψώνουμε μεσίστιες της σημαίες μας
ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ. Αλλά για αλλάξει πρέπει πρώτα να αλλάξουμε όλοι εμείς αλλά πρώτα και κύρια εσείς.
Τις τελευταίες εβδομάδες διάβασα με μεγάλη προσοχή το Καταστατικό της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε. Δεν θέλω να σχολιάσω το πνεύμα του, ούτε να περιγράψω τους σκοπούς και τους στόχους ενός τέτοιου καταστατικού. Θεωρώ ότι είναι το αποτέλεσμα μιας διεργασίας, ένα προϊόν που το επέβαλλαν οι συνθήκες της εποχής και η ανάγκη για το άνοιγμα και τη δημοκρατικοποίηση του Ποντιακού χώρου. Η λογική του είναι να διώξουμε τους κακούς και να μείνουμε εμείς οι καλοί. Σταματώ σε αυτό το σχόλιο.
Πιστεύω ότι ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ. Να αλλάξει κατοχυρώνοντας μόνιμα Ελευθερία έκφρασης, Δημοκρατία και Συμμετοχίκότητα. Να αλλάξει όχι σε κάποια άρθρα του, όπως θα προτείνουν κάποιοι, αλλά να αλλάξει εξ ολοκλήρου.
Δεν έχει νόημα η αλλαγή που θα διευκολύνει απλά την κατάσταση προσωρινά αλλά μια συνολική αλλαγή της νοοτροπίας και του πνεύματος του Καταστατικού, όπου θα σηματοδοτείται η γέννηση του καινούριου, του μοναδικού ενιαίου ισχυρού οργάνου, πραγματικού εκφραστή της δύναμης, της θέλησης και της αποφασιστικότητας των Ποντίων σε όλο τον κόσμο.
ΤΟΛΜΗΣΤΕ ΤΗ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.
ΔΕΣΜΕΥΘΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ.
ΔΩΣΤΕ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ.
Θράσος Ευτυχίδης
[1] Γ. Μπαμπινιώτη “Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, Β’ έκδοση, ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΞΙΚΟΛΟΓΙΑΣ Ε.Π.Ε., Αθήνα 2002, σελ. 614
