Αγαπητοί Φίλοι!
Απευθύνομαι σε όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου της ΔΙΣΥΠΕ, σε όλους όσους δεν αφήνει αδιάφορους, η μοίρα του πολύπαθου λαού μας.
Όλο αυτό το διάστημα, μετά την επιστροφή μου από την Αθήνα, σκέφτομαι και αναμοχλεύω στη μνήμη μου όλα όσα συνέβησαν και συμβαίνουν σε εμάς, στο ελληνικό (ποντιακό) κίνημα. Δεν θέλω να ανασκάψω το παρελθόν, πολύ δε περισσότερο να ζήσω με το παρελθόν, δεν θέλω να πω τετριμμένα και να προσπαθήσω με τη δημαγωγία μου να κερδίσω τα μυαλά σας, αλλά παρ΄ όλα αυτά επιτρέπω κάποια ελευθερία στις σκέψεις μου. Ήρθε ο καινούριος χρόνος και όπως συνήθως, την έλευση του καινούριου χρόνου την συνδέουμε με κάποιες καινούριες αναμονές και όπως στην παιδική μας ηλικία, πιστεύουμε στο θαύμα, στην πραγμάτωσή του. Το θαύμα δεν θα έρθει. Είμαστε πολύ περήφανος λαός, δεν θέλουμε και δεν μπορούμε να ακούσουμε ο ένας τον άλλον. Ακόμη και ο Τζων Στιούαρτ Μπλεκ, στο έργο του, για την Χριστιανική Ιθικότητα έγραψε, ότι "η Φιλανθρωπία είναι αδύνατη, έως ότου οι Έλληνες, γεμάτοι από σοφία και αλλαζονεία, δεν θα καταλάβουν ότι θα πρέπει να γίνουν συγκαταβατικοί και να αναγνωρίσουν τους αγενείς βάρβαρους ως αδελφούς τους".
Προφανώς αυτό είναι το αποτέλεσμα των κύριων προβλημάτων μας. Σε εμάς, στο εσωτερικό του καθένα μας, δεν υπάρχει φιλία και αλληλοκατανόηση. Το φωτεινότερο κομμάτι του λαού μας βρίσκεται εκτός των προβλημάτων μας και δεν μπορούν και δεν θέλουν να συμμετάσχουν σε ανόητες (χωρίς νόημα) συναντήσεις ή απλά σε συζητήσεις, χωρίς πέρα απ΄ αυτό να κάνουν οτιδήποτε άλλο.
Στο Διοικητικό Συμβούλιο εκλέχθηκα Πρόεδρος αυτού του οργάνου και νόμισα, ότι με την εκλογή μου έγινε αποδεκτό και το πρόγραμμά μου, που είναι πολύ απλό, "θα πρέπει να σταματήσουμε μόνο να μιλάμε και να περάσουμε σε συγκεκριμένες πράξεις, στο όνομα και για το καλό του λαού μας, ενωμένου και όχι προς χάριν του φιλότιμου κάποιου ξεχωριστού κομματιού του λαού μας".
Ο δρόμος στον οποίο θέλεται να με οδηγήσετε, είναι δρόμος εξευτελισμού και υποτίμησης των βασικών αξιών μας και θέλω να σας δηλώσω ανοιχτά και τίμια, ότι δεν είναι ο δικός μου δρόμος, αλλά ένας δρόμος στο πουθενά.
Με απασχολούν προσωπικά παγκόσμια ζητήματα και ούτως ή άλλως θα βαδίσω στην κατεύθυνση που μου έχει καθορίσει ο Κύριος και Θεός μου..
Μήπως δεν κατανοείτε, ότι κανένας και ποτέ δεν μπορεί να περιγράψει τα βάσανα και τις κακουχίες του λαού μας;
Ποιός από εσάς, αγαπητοί μου "Πατριάρχες του ελληνικού κινήματος", θα μπορούσε να μας διαβεβαιώσει για το τέλος της ορφάνιας και της θλίψης μας;
Ποιός από εσάς μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι η Ελλάδα, είναι η χώρα όλων των Ελλήνων, ακόμη και αυτών που ζούν έξω από τα γεωγραφικά της σύνορα;
Ποιός μπορεί να μας διαβεβαιώσει, ότι τα ελληνικά κοινωνικά κινήματα, επιτέλεσαν πλήρως το χρέος τους;
Γιατί, μετά την συνεδρίαση του Συμβουλίου στην Αθήνα, κάποιοι θεωρούν την απόφαση νίκη, ενώ κάποιοι άλλοι ήττα; Μήπως ο δρόμος μας δεν είναι κοινός; Μήπως δεν έχουμε τους ίδιους σκοπούς στο ελληνικό κοινωνικό κίνημα;
Σας καλώ να δείξουμε σύνεση. Θα πρέπει να συνεννώσουμε όλο το ανθρώπινο δυναμικό μας για την επίλυση κρίσιμων για την επιβίωση ζητημάτων, θα πρέπει να είμαστε μαζί και κανένας δεν έδωσε σε κανένα το δικαίωμα, να κλείνει την πόρτα εισόδου του κινήματός μας. Προσεύχομαι στο Θεό να μην μας αφήσει αντιμέτωπους με τα προβλήματά μας, τον παρακαλώ να μας δώσει ψυχραιμία. Ο λαός μας εκπροσωπείται από κάποια κομμάτια. Μας αρκούν οι δυνάμεις μας για να ενώσουμε τα κομμάτια αυτά; μας αρκούν οι δυνάμεις μας για να αποτρέψουμε το τέλος της υπερχιλιετούς ύπαρξης του ποντιακού λαού και μαζί μ΄αυτόν και της Ελλάδας και του Ελληνικού λαού συνολικά;
Άν δεν είμαστε ενωμένοι, σημαίνει, ότι ο δρόμος μου είναι διαφορετικός.
Ας με συγχωρέσει ο Θεός, αλλά ίσως αναγκαστώ να αποποιηθώ τις υποχρεώσεις του Προέδρου της ΔΙ.ΣΥ.Π.Ε., καλώντας τους υποστηριχτές των θέσεών μου να αποχωρήσουν από την Οργάνωση αυτή και να κινηθούν προς το σκοπό μας χωρίς να σταματήσουν ούτε μία στιγμή.
Δεχθείτε τις ειλικρινείς μου ευχές για τα Χριστούγεννα και τον Καινούριο Χρόνο και θα ήθελα να σας ζητήσω να με συγχωρήσετε για την ελευθερία της σκέψης μου
Χρόνια σας Πολλά και Ευτυχισμένα με την αγάπη και την ευλογία του Θεού.
Παραμένω πάντα πιστός και αφοσιωμένος στα δίκαια του λαού μας.
1 Ιανουαρίου 2011 Ιβάν Σαββίδης
