Ονομάζομαι Ευτυχίδης Θρασύβουλος του Κωνσταντίνου. Είμαι Έλληνας πολίτης ποντιακής καταγωγής και ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Γεννήθηκα στη Δράμα το 1965. Αν και οι γονείς μου προέρχονταν από χωριό (Καλίφυτος Δράμας), εγώ μεγάλωσα στη Δράμα και αργότερα, από το 1969, στη Θεσσαλονίκη όπου οι γονείς μου αποφάσισαν να μετεγκατασταθούμε σε αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος.
Αυτό σημαίνει ότι ξεκίνησα το σχολείο το 1973.
Τελείωσα το Δημοτικό το 1979, πήγα στο Γυμνάσιο και μετά στο Λύκειο απ όπου αποφοίτησα το 1983.
Όλα αυτά τα χρόνια υποχρεωτικής εκπαίδευσης, διδάχθηκα όπως όλοι οι Έλληνες την Ελληνική Ιστορία. Δυστυχώς μια ιστορία από την οποία εμείς οι Πόντιοι απουσιάζαμε. Σαν να μην υπήρξαμε ποτέ ως κομμάτι της ιστορίας αυτού του τόπου. Δεν υπήρχε ούτε ΛΕΞΗ.
Άρχισα να αναζητώ μόνος τις ρίζες μου, την εποχή που βρέθηκα ως φοιτητής στην τότε Σοβιετική Ένωση. Βρήκα στοιχεία για τις διώξεις των Ελλήνων τη Σταλινική περίοδο και από εκεί ξεκίνησα να αναζητώ την ιστορία της οικογένειάς μου.
Είχα την τύχη να προλάβω ζωντανή τη γιαγιά μου Όλγα (το γένος Παπαδοπούλου) που η οικογένειά της έφυγε διωγμένη από την Τραπεζούντα για να εγκατασταθεί αρχικά στο Νοβορωσίσκ και μετά το 1923 με την ανταλλαγή στην Ελλάδα, όπου συνάντησε και παντρεύτηκε τον παππού μου Θρασύβουλο που όπως αναφέρεται στα Δημοτολόγια της Καλιφύτου εγκαταστάθηκε εκεί το 1923 προερχόμενος από την Τραπεζούντα.
Για πολλά χρόνια είχα την εντύπωση ότι οι πρόγονοί μου ζούσαν στην Τραπεζούντα. Με αξίωσε ο Θεός να βρεθώ εκεί για πρώτη φορά 21 χρόνια πριν.
Ειλικρινά δεν μπορείτε να νιώσετε το συναίσθημα της πρώτης φοράς. Να βρίσκεσαι σε έναν τόπο ξένο και όμως να χτυπάει η καρδιά σου δυνατά γιατί ουσιαστικά βρίσκεσαι στο δικό σου οικείο τόπο. Ανέβηκα στο Μοναστήρι της Παναγίας στο Όρος Μελά. Καμένο και μισοκαταστρεμένο τότε, γονάτισα στο χωμάτινο δάπεδο του Ναού με τους καμένους τοίχους και έκλαψα ώρες σα μικρό παιδί. Έκτοτε βρίσκομαι εκεί μια φορά τουλάχιστον το χρόνο.
Πολύ αργότερα έμαθα ότι το χωριό μου ήταν η Βαρενού της περιφέρειας Τραπεζούντας. Μην ψάξετε να το βρείτε σε χάρτη γιατί απλά δεν υπάρχει. Πριν 4 χρόνια πήγα εκεί που κάποτε βρισκόταν. Δεν αφήσανε ούτε πέτρα πάνω στην πέτρα. Η Βαρενού υπάρχει μόνο στην καρδιά μου.
Το 2001 γεννήθηκε ο γιός μου Κωνσταντίνος, σήμερα μαθητής της Β' Γυμνασίου. Με το που άρχισε να καταλαβαίνει τι του γίνεται του έμαθα εγώ και όχι το σχολείο όπως θα έπρεπε, ότι, όχι, δεν είμαστε από τη Θεσσαλονίκη, εδώ μένουμε. Είμαστε από τη Βαρενού της Περιφέρειας Τραπεζούντας του Πόντου.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Ίσως να με ρωτήσετε ... γιατί σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί απλά όπως και τότε που πήγα εγώ σχολείο, έτσι και σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτα στην ιστορία που διδάσκεται στα σχολεία μας.
Γιατί και οι σύγχρονοι μαθητές, όπως και οι μαθητές της εποχής μου, μαθαίνουν για τις Σουλιώτισσες αλλά δεν ξέρουν για τη θυσία των γυναικών της Σάντας.
Μαθαίνουν για τους Κλέφτες και τους Αρματωλούς αλλά δεν έχουν ακούσει ποτέ για το Αντάρτικο του Πόντου.
Μαθαίνουν να φοράνε με τιμή τη φουστανέλα που όμως για μένα δε σημαίνει τίποτα. Οι πρόγονοί μου δε τη φορούσαν, παρά μόνο υπηρετώντας την πατρίδα κατά τους πολέμους.
Βλέπουν τους τσολιάδες της Προεδρικής φοράς όπου τελευταία προστέθηκε και η Ποντιακή παραδοσιακή στολή αλλά τη φοράνε μόλις μια φορά το χρόνο για μία ώρα!
Οι μαθητές του σήμερα αγνοούν τη ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ και τη θυσία 353.000 Ελλήνων του Πόντου!!!
Το πρόβλημα επομένως δεν είναι απλά, ο νυν Υπουργός Παιδείας αλλά η συνολική έλλειψη παιδείας και γνώσης, επάνω στην Ιστορία του 30% των Ελλήνων ανά την Οικουμένη.
Το πρόβλημα είναι ότι εμείς οι Πόντιοι αν και παρόντες στο σήμερα, παρόντες σε όλους τους αγώνες του λαού μας, συνεχίζουμε να απουσιάζουμε από την εκπαίδευση στην Ιστορία της Πατρίδας μας.
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Το τελικό στάδιο μιας Γενοκτονίας, είναι η άρνησή της.
Η αποπομπή του Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη είναι ένα μόνο βήμα στην εξάλειψη της αδικίας που υφίστανται και σήμερα οι Έλληνες Ποντιακής καταγωγής.
Ο αγώνας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας θα πρέπει να αποτελέσει επιτέλους πολιτική του Ελληνικού κράτους. Είναι χρέος και καθήκον απέναντι στην Ιστορία και τον Πολιτισμό μας.
Το επόμενο επιβεβλημένο βήμα μιας πράξης απονομής δικαιοσύνης προς τους προγόνους μου θα πρέπει να είναι η άμεση αναμόρφωση των σχολικών βιβλίων Ιστορίας.
Ενώ πράξη επιβεβλημένου σεβασμού της νεότερης γενιάς προς τους παλιότερους είναι η επιστροφή των συντάξεων στους ομογενείς Πόντιους της πρώην ΕΣΣΔ.
Θέλω να πιστεύω ότι η Αριστερά της Πατρίδας μου, ήταν και παραμένει Πατριωτική.
Με εκτίμηση
Ευτυχίδης Κ. Θρασύβουλος
εκ Βαρενού Τραπεζούντος
